μμμΔεν χρειάζεται τίποτα μεγάλο τελικά τις περισσότερες φορές… είτε είναι Χριστούγεννα, είτε όχι.
Κάποιες φορές περιμένουμε μεγάλα πράγματα, ξεχωριστές στιγμές, συναρπαστικές εμπειρίες για να ζήσουμε.
Ο χρόνος περνάει αργά, μα εν τέλει γρήγορα καθώς τον βλέπουμε μπροστά μας και εκπληρώνοντας αντικειμενικούς στόχους η ιδέα μεγαλειωδών στιγμών λειτουργεί ως κίνητρο για να κατευναστούμε απ’την ψυχολογική αδράνεια που μας διακατέχει στο σήμερα. Και φταίμε και εμείς.
Μαθαίνουμε πως η σκέψη όσον αφορά την προσδοκία αυτών των στιγμών, σενάρια στο πώς να τη κάνουμε καλύτερη είναι πολύ πιο χρονοβόρα από την τελική πράξη. Γιατί εμπράκτως αυτό που θα μείνει είναι μια όμορφη ανάμνηση που χτίζουμε για να έχουμε απόθεμα να συνεχίσουμε μετά τον μαραθώνιο υποχρεώσεων που θα χρωματίσει με χρώμα γκρι την καθημερινότητα μας, ώσπου να κάνουμε το ίδιο.
Αυτό που καταλάβαμε λίγο εκ των υστέρων ίσως, είναι ότι δε χρειάζεται τίποτα πραγματικά μεγάλο, γιατί σε αυτά η έκπληξη και ο ενθουσιασμός υπερτερούν της χαράς και συνήθως όσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες τόσο καλύτερο περίμενες να είναι, αλλά το είχες χτίσει πολύ όμορφα στο μυαλό σου για να αποτυπωθεί τόσο όμορφα σε ένα μουντό background.΄
Όπως λαοτυπικά, λοιπόν, τα ομορφότερα πράγματα δεν αγοράζονται, έτσι και τα ομορφότερα πράγματα είναι τα μικρά, τα αληθινά.
Εκείνα που σου λείπουν, γιατί η ποσότητα δεν είναι αναλογική με την ποιότητα, είναι διαφορετικές μεταβλητές. Και η ποιότητα κατευθύνει την ποσότητα. Η ποσότητα όχι όταν μιλάμε για τον άνθρωπο.
Βλέπουμε τους γονείς μας, τους γύρω μας, του γείτονες αυτές τις γιορτές με ένα σφιγμένο χαμόγελο. Κάποιοι είναι ποσοτικά καλυμμένοι, κάποιοι όχι. Αλλά οι συνθήκες εμφυσούν την ιδέα ότι αν η ποσότητα γίνει δυνατότητα, τότε η ποιότητα θα επέλθει. Γιατί αυτό κάνει η στέρηση.
Ότι σου λείπει νομίζεις ότι αποτελεί και την πηγή του προβλήματος…
Και όλοι παλεύουν, παλέυουμε για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα ή και πολλούς στόχους, για ένα όνειρο… Για μια πιο ανθρώπινη ζωή, έχοντας ξεχάσει την ανθρωπιά μας.
Γιατί μια βόλτα στο μετρό, στους δρόμους του Πανεπιστήμιου, μια ματιά γύρω σε φέρνει πιο κοντά στο στο άσχημο παράδειγμα.
Οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να ξεχάσουν την ανθρωπιά τους, την αξιοπρέπεια τους και ζητούν μια μικρή βοήθεια για να επιβιώσουν, ίσως και να ‘ναι οι μόνοι που κατάλαβαν μετά βίας πως η έλλειψη ανθρωπιάς είναι η πηγή του προβλήματος.
Έτυχε να μιλήσω με έναν από αυτούς τους ανθρώπους και είχα καιρό.
Με συγκίνησε ιδιαίτερα. Μπείτε στον κόπο να το κάνετε και εσείς.
Πάντως κάποιες γιαγιάδες που εξιστορούσαν ιστορίες για τον Άγιο Εφραίμ δίπλα μου, δεν γύρισαν καν το κεφάλι.
Και το περιβάλλον μπορεί να είναι το ίδιο, η πραγματικότητα είναι αυτή που αποτυπώνεται στα μάτια μας κατά το αντιληπτικό μας σύστημα.
Όμως δεν είναι μια, είναι η οπτική του καθενός, και σε αντίθεση με την εικόνα, το πλάνο είναι πιο ευέλικτο στην αλλαγή.
Οπότε ας κάνουμε κάτι μικρό αυτές τις γιορτές…
Προσφέρετε κάτι μικρό σε κάποιον που το έχει ανάγκη,
ένα φαγητό, μια κουβέρτα…
Πάρ’τε μια αγκαλιά τους ανθρώπους που αγαπάτε χωρίς πολλά λόγια.
Συγχωρέστε κάποιον για κάτι που σας πλήγωσε και αποδεσμευτείτε από αυτό το αντίβαρο μνησικακίας… όπως θα θέλετε να κάνουν και για εσάς.
Αφήστε και λίγο πίσω τη δουλειά, γιατί όταν θα τελειώνει η σεζόν, θα υπάρχει πολύς κενός χρόνος. Είστε καλοί ούτως ή άλλως.
Να αγαπάτε τον εαυτό σας.
Ξεκινήστε μια παλιά σειρά για να θυμηθείτε την αναπτυξιακή σας πορεία και να δείτε την αλλαγή στην οπτική σας, ίσως γελάσετε και με αυτή.
‘’Τα πιο αληθινά χαμόγελα δεν είναι τα πιο μεγάλα, που έχουν τα δόντια να ξεπροβάλλουν και τα μάτια να ζαρώνουν, πάρα πολλές φορές ένα στραβό χαμόγελο με ένα πηγαίο βλέμμα να συσπά τον μείζον ζυγωματικό και να υποδηλώνει κατανόηση και ευγνωμοσύνη’’
Ακούστε αυτό το τραγούδι.
Στον Μιχάλη, πρέπει να είναι 5 ετών τώρα…
και σε εκείνους που τα Χριστούγεννα δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν απ’ τη βαβούρα.