FrapressΜε αφορμή το Storython, την πρωτοβουλία από το fably είπαμε στους αρθρογράφους μας να διαλέξουν ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό. Με βάση τις λέξεις αυτές, δημιουργήσαμε την παρακάτω ιστορία!
Επιμέλεια: Αντώνης Μαντζαβίνος
Τρέχω να πάρω την κοτόπιτα από τη μαμά της Αμαλίας. Μέσα στο λεωφορείο βρίσκομαι -κυριολεκτικά – στα πρόθυρα να φάω το βιβλίο που κρατάει ο τύπος απέναντι μου! Κοιτάω έξω και βλέπω τα χωράφια που ποτίζονται! Ω! Ένα τοπίο, σε αποδόμηση! Ω! Και ένα ρακούν που τρώει ένα τραπέζι! Το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω στο δωμάτιο μου και να παίξω με τον υπολογιστή μου. Είναι κάτι που το διεκδικώ από το πρωί που ξύπνησα.
Μα, μια στιγμή, δίπλα μου στο λεωφορείο μία κυριούλα έχει βγάλει έναν φακό και νομίζω πως κάνει σήματα μoρς στο ζευγαράκι που κάθεται μπροστά μου… μόνο που δεν συνουσιάζονται!
Iου! Κι ένας αρουραίος ακολουθεί το λεωφορείο!
Δεν αντέχω άλλο Θεέ μου!
Κλείνω τα μάτια μου και αναπολώ τις στιγμές που ήμουν χαλαρός και δε με ένοιαζε τίποτα. Τότε στην πρώτη δημοτικού που έπαιζα το ρόλο του λουλουδιού στο θεατρικό της τάξης και πανηγύριζα κρυφά που την πεταλούδα θα έπαιζε η Μιρέλα. Αχ! Πόση η μαγεία αυτών των αναμνήσεων… Τώρα θυμήθηκα πως η μαμά μου έφτιαξε γιουβαρλάκια και από τη χαρά μου μου έρχεται να τραγουδήσω! Θα πάψω να μιλάω, θα πάψω να σκέφτομαι και μόνο θα νιώθω, θα προσπαθώ να νιώσω όση αγάπη έχει μείνει γύρω μας. Και σε αυτήν τη στιγμή απέραντης αισιοδοξίας, καθώς περπατάω στο δρόμο, πατάω μια πατάτα, και πέφτω!
Θα έπρεπε να είχα φάει λίγο χριστόψωμο πριν φύγω, να είχε φωτίσει ο θεός την μέρα μου ή καλύτερα λίγα μελομακάρονα.
Πάνω στη φούρια μου, λοιπόν, αρχίζω να τρώω αφηρημένος την πατάτα, ενώ με το δεξί μου μάτι κοιτάζω το ρολόι μου και με το αριστερό το απέναντι φανάρι.
Καθώς τρέχω να πάω στο γυμναστήριο επειδή μ’ αρέσει να αθλούμαι, με πιάνει μια ξαφνική πείνα στο δρόμο και έφαγα ένα πιτόγυρο. Πάει το γυμναστήριο δηλαδή…
Τώρα καπνίζω μανιωδώς σκεπτόμενος πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν ήμουν μια φουσκωτή μπάλα για πιλάτες. Μακάρι να ήμουν σπίτι να έχεζα τους μονόκερους που έφαγα το μεσημέρι. Αυτό θα μου ήταν πιο εύκολο αν έπινα διάφορα μιλκσέικ και έσκαγα από τα τόσα ροφήματα.
Ε, τώρα για να ξεχαστώ τραγουδάω στα μπουζούκια και μου ρίχνουν χαρτοπετσέτες. Και όπως περνάει η ώρα εκεί στο καμαρίνι κολλάω στα πορτατίφ τις φλούδες από την πατάτα που έφαγα πιο πριν. Κι αυτά τα πορτατίφ είναι ίδια μ’ εκείνα σ’ αυτό το βίντατζ καφενεδάκι και με κάνουν να σκέφτομαι εκείνον τον πρώτο πρωινό καφέ που είχαμε πιει μαζί. Καθώς βαφτίζαμε τα κουλουράκια στον καφέ και η τσαγιέρα σφύριζε σαν τσαμπούνα, χανόμουν στα μονοπάτια της σκέψης σου. Πόσο θα ήθελα να με χορέψεις ένα νησιώτικο όπως παλιά στη μέση του δρόμου, ποιος νοιάζεται για φανάρια και κίνδυνο εξάλλου!
Κι ενώ το μυαλό μου ταξίδευε στη σκέψη σου, η μπότα μου κολλούσε σταθερά στο έδαφος από την πατάτα που πάτησα και έφαγα. Προσπάθησα και πάλι να την ξεκολλήσω αλλά μάταια.
Κοίταξα δεξιά μου κι είδα ένα κομμάτι εφημερίδας στο έδαφος και άρχισα να το διαβάζω. Κάτι έλεγε για φοίνικες και το πόσο μοναχική ζωή έχουν. Και τότε μας έκανα εικόνα σε μια ταράτσα να μιξάρουμε soundtracks για τις Κυριακές φορώντας μωβ γαλότσες. Και θυμήθηκα εκείνο το πάρτι στην ταράτσα που προσπαθούσα να βολιδοσκοπήσω την κατάσταση και να καταλάβω αν ο ψηλός κούκλος γλυκοκοιτάζει εμένα ή τα καναπεδάκια με το σαλαμάκι στον μπουφέ.
Και τότε, δαγκώνοντας φευγαλέα μια μπουκιά από το μισοφαγωμένο καναπεδάκι, αποφασίζω να του γράψω ραβασάκι, προσκαλώντας τον σε μια ειδυλλιακή βόλτα με το διθέσιο κάμπριο αλεξίπτωτο. Αποφάσισα να του γράψω πόσο όμορφα θα είναι να ταξιδέψουμε μαζί στους αιθέρες και να χτίσουμε την κοινή ζωή μας από εκεί ψηλά, αλλά καθώς χάνομαι στη σκέψη μου, με διακόπτει από το ονειροπόλημά μου η απρόσμενη εμφάνισή του μπροστά μου.
Και του λέω «Σ’ αγαπώ… Μπορείς να στρώσεις τα χαλιά και να βάλεις κι ένα πλυντήριο; Από το πρωί τρέχω!». Κάτι που ήταν παντελώς άσχετο με τη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, ενώ απλά ήθελα να κάτσω να παίξω μπαλαλάικα με τα παιδιά και να πιω καφέ σκέτο.
Τη θέση αυτού του ρομαντικού mood πήραν οι κατάρες που ρίχνω, καθώς πρέπει να πάρω το κόκκινο πιγκάλ μου και να καθαρίσω την τουαλέτα, κι ας μην αντέχω αυτή την ευωδιά από την αφοδευμένη πατάτα. Τραβάω το καζανάκι. Βγαίνω από την τουαλέτα και τι να δω; Απέναντι στον μπουφέ γυαλίζει μέσα σε μια φωτεινή πιατέλα ένα τελευταίο τρίγωνο Πανοράματος. Τρελάθηκα! Αυτόματα ξεκίνησα να χορεύω και να ξεκινάω πορεία προς την πιατέλα. Αλλά όλος αυτός ο δρόμος με έκανε πάλι να θέλω να πάω τουαλέτα, και να κατουράω με την ταχύτητα του Μπολτ στους Ολυμπιακούς.
Καθώς βγήκα από την τουαλέτα, άρχισα να γράφω τις αναμνήσεις μου από το μπαλέτο στην πρώτη Δημοτικού. Τότε που άραζα, τρώγοντας κρέπα και βλέποντας Καπαμαρού. Τότε που ταξίδευα στην χώρα της φαντασίας με ζαχαρένια καράβια, κοιτάζοντας από τα καραμελιζέ φιλιστρίνια τα πουλιά που αποχωρούσαν για χώρες μακρινές.
Θα ήθελα πολύ εκείνη την στιγμή να μπορούσα να συνδυάσω την ανθρώπινη μου υπόσταση με αυτή ενός πτηνού, και να μπορούσα να πετάξω σαν κολιμπρί. Σαν αυτό το ελεύθερο πτηνό να πετάξω πάνω από τον κόσμο, αφού η εκκοσμίκευση της κοινωνίας μας θεωρεί την ελευθερία μια από τις μεγαλύτερες θεσμικές αξίες, όταν η ίδια η εκκοσμίκευση τσιγαρίζει σε χαμηλή φωτιά τα τυποποιημένα πιστεύω.
Εμένα όμως δεν μου αρέσει τίποτα το τυποποιημένο, μια ροζ λάμπα ευτυχίας φωτίζει το μυαλό μου και τρέχω μακριά από τη σαθρότητα αναζητώντας δημιουργικότητα. Και βγαίνω από την πόλη στα προάστια. Κι επιτέλους αναπνέω φρέσκο καθαρό αέρα. Και δεν πρόκειται να σταματήσω τώρα που αναθάρρησα. Για κανέναν λόγο. Απλά θα σε περιμένω να έρθεις κι εσύ. Να με πάρεις αγκαλιά και να κάνουμε έρωτα ξανά. Σαν να είναι πρώτη φορά. Μην αργήσεις. Δεν είμαι τόσο μακριά.
