Ομίχλες: Φίλοι που γίνανε γνωστοί και δικοί σου άνθρωποι περαστικοί

Πόσο εύκολα δύο ζευγάρια μάτια γίνονται ξένα; Πόσες φορές οι φίλοι γίνανε γνωστοί κι οι δικοί σου άνθρωποι περαστικοί;

Άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν. Τι γίνεται μ’ αυτούς που φεύγουν;

Τους αγαπάς, ζεις μαζί τους, προσπαθείς μαζί τους, ελπίζεις μαζί τους, ονειρεύεσαι μαζί τους.. Σκύβεις να δέσεις τα κορδόνια σου και ξαφνικά·
γυρνάς και είναι χιλιόμετρα πίσω.

Ξεκινάς να προχωράς προς το μέρος τους επίμονα αλλά η απόσταση μένει ίδια. Δεν διανύεις εκατοστό όσο κι αν παραμυθιάζεσαι. Μερικές φορές ακόμα και θα τρέξεις.. αλλά και πάλι τίποτα.

Κι αυτοί όμως δε φεύγουν. Απλώς ακίνητοι. Τους βλέπεις. Αρχίζεις και ψάχνεις ποιανού είναι το λάθος ; πότε έγινε; γιατί έγινε; γιατί σ’ εσάς;
Ποιοι είναι αυτοί; σχεδόν δεν τους βλέπεις πια αλλά ακόμα μισοπαραπατάς ζαλισμένος προς το μέρος τους.
Δεν τους βλέπεις. Δεν έχουν φύγει, είναι πίσω απ’ την ομίχλη.

Η ομίχλη ανάμεσα σας είναι η ζωή. Που σας φέρνει κοντά και σας διώχνει πάλι πίσω. Στο δρόμο σου θα συναντήσεις πολλούς. Πάρα πολλούς. Μ’ άλλους θα περπατήσεις λίγο και μ’ άλλους παραπάνω.

Για κάποιους θα πονέσεις πολύ και βαθιά που χωρίστηκαν οι δρόμοι σας και θα νομίζεις ή θα θες το ταξίδι να τελειώσει εκεί.. και γι’ άλλους μπορεί να μην νοιαστείς καν. Μ’ άλλους θα θυμάσαι με γλύκα το κοινό σας ταξίδι και μ’ άλλους με περισσότερη πίκρα στο στόμα.

Ίσως κάποιους τους συναντήσεις ξανά τυχαία ή και μη. Εκεί τι γίνεται; τους αναγνωρίζεις; τους κοιτάς στα μάτια ή τους αποφεύγεις ; Τους κοιτάς και θυμάσαι; Απορείς πάλι. Πώς έγινε; Σε ‘σας; Γιατί; Ζηλεύεις καμιά φορά τους συνταξιδιώτες τους που έχουν αυτό που είχες και ίσως θα θελες να έχεις..

Η ομίχλη μια πυκνώνει και μια αραιώνει όμως. Δεν ξέρεις κάθε φορά ποιον θα σου φανερώσει και ποιον θα σου κρύψει. Όλα είναι πιθανά. Ακόμα κι αυτά που δεν φαντάζεσαι.

Μπορεί με κάποιους να ξαναταξιδέψεις πολλές φορές .. Μπορεί και μόνο μία. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απολαμβάνεις το ταξίδι σου και να είσαι έτοιμος για την κάθε ομίχλη με ό,τι θα φέρει αυτή κάθε φορά. Να τη δέχεσαι και να μην περπατάς μάταια προς κόντρα κατευθύνσεις.
Θα πας εκεί που είναι να πας.

Και θα ‘ναι ωραία. Όχι όλη την ώρα… αλλά θα ‘χει κι ωραίες στιγμές.

Τόσα μέρη.. τόσοι ταξιδιώτες..τόσα ποτάμια.. τόσες χώρες.. τόσες πόλεις.. τόσες αμμουδιές.. τόσες μυρωδιές.. τόσες μουσικές, τόσες γεύσεις ..

Τόσα ηλιοβασιλέματα..

Τόσες στιγμές..

Να τις αγαπάς τις ομίχλες. Αυτές τα φέρνουν όλα.