Μαρία ΚαιρίδουΟ «Πρωτάρης» που έγινε «Άνθρωπος της βροχής», «Κάπτεν Χουκ», «Τούτσι» και άλλαξε δεκάδες πρόσωπα μέσα σε 5 δεκαετίες… Dustin Hoffman
Με καριέρα στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο που ξεκινάει από την δεκαετία του ’60, ο Dustin Hoffman είναι πασίγνωστος στο κινηματογραφόφιλο κοινό ανά τον κόσμο για τους ξεχωριστούς ρόλους του, λαμβάνοντας ακόμη και σήμερα την αγάπη του κόσμου, σε όποια δουλειά κι αν συμμετέχει.
Γεννήθηκε πριν από 79 χρόνια, στις 8 Αυγούστου 1937 στο Λος Άντζελες, γέννημα-θρέμα της πόλης των Αγγέλων και του θεάματος. Ο πατέρας του αρχικά δούλευε στην αμερικανική εταιρία παραγωγής ταινιών Κολούμπια, πριν ξεκινήσει να πουλάει έπιπλα και όπως είναι γνωστό, διάλεξε το όνομα «Ντάστιν» για τον γιο του, από τον ηθοποιό βουβών ταινιών Ντάστιν Φάρνουμ.
Το 1955 ο Dustin Hoffman αποφοίτησε από το Λύκειο στο Λος Άντζελες και ξεκίνησε μαθήματα στο Κολλέγιο της Σάντα Μόνικα, με σκοπό να σπουδάσει ιατρική. Μετά από ένα χρόνο, όμως, παράτησε τις σπουδές του και ξεκίνησε τις παραστάσεις στο Pasadena Playhouse, μαζί με έναν άλλο εξαιρετικό ηθοποιό, τον Gene Hackman, τον οποίο και ακολούθησε στη Νέα Υόρκη μετά από 2 χρόνια.
Αρχικά, δυσκολεύτηκε να πάρει ρόλους και αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές προκειμένου να συντηρηθεί, όπως σε γκαρνταρόμπα εστιατορίων, δακτυλογράφος κ.λπ. Με τον καιρό βρέθηκε ως κομπάρσος σε τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά, ενώ το ’60 βρέθηκε σε μια Off-Broadway παραγωγή, την οποία διαδέχτηκε μια παραγωγή του Μπρόντγουεϊ.
Έπειτα σπούδασε υποκριτική στο Actors studio και συνεχίζοντας σε δουλειές στο θέατρο και σε τηλεοπτικές σειρές, το 1967 ήρθε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο «The tiger makes out».
Μεγάλοι ρόλοι σε μια μεγάλη καριέρα
Τη χρονιά που κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο Dustin Hoffman ερμηνεύει και το ρόλο του «Πρωτάρη», τον οποίο είχαν πρωτύτερα αρνηθεί ο Warren Beatty και ο Robert Redford. Ο ρόλος αυτός όχι μόνο τον κάνει διάσημο και του δίνει ώθηση για ένα δυνατό ξεκίνημα, αλλά του χαρίζει και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, ανταμείβοντας τους μέχρι τότε κόπους του.
Το 1968 προβάλλεται η ταινία που είχε γυριστεί πριν τον «Πρωτάρη» με τον ίδιο έναν από τους πρωταγωνιστές, το ιταλο-ισπανικό «Un dollaro per 7 vigliacchi», το οποίο, όμως, δεν σημειώνει επιτυχία στο box-office.
Επόμενος σημαντικός σταθμός στα πρώτα βήματα της καριέρας του είναι η δραματική ταινία «Ο καουμπόης του μεσονυκτίου», για την οποία ο Hoffman βρίσκεται και πάλι υποψήφιος για Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου.
Το 1969 μαζί με τη Mia Farrow ενσαρκώνουν τον Τζον και τη Μαίρη στην ταινία «John & Mary», ενώ το 1970 μαζί με τη Faye Dunaway βρίσκεται στα πλατό του «Little big man», σε μια ιστορική, δραματική ταινία, η οποία πήρε πολύ καλές κριτικές.
Η δεκαετία του ’70 «κρύβει» πολλούς μεγάλους ρόλους στην καριέρα του διάσημου ηθοποιού. Βρέθηκε πρωταγωνιστής στην ταινία με τον μεγαλύτερο τίτλο που έχει κερδίσει ποτέ υποψηφιότητα για Όσκαρ, το «Who is Harry Kellerman and why is he saying those terrible things about me?» το 1971, ενώ την ίδια χρονιά έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο ψυχολογικό θρίλερ «Straw dogs» και το 1973 συμπρωταγωνιστεί με έναν μεγάλο ηθοποιό, τον Steve McQueen στο «Papillon». Το 1974 κερδίζει και πάλι υποψηφιότητα για Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, η οποία είναι η τρίτη μέσα σε 7 χρόνια κινηματογραφικής καριέρας, για την ερμηνεία του στη βιογραφική ταινία «Lenny», για τη ζωή του αθυρόστομου κωμικού Lenny Bruce, τον οποίο υποδύθηκε ο Hoffman.
Το 1976, μαζί με τον Robert Redford ερμηνεύουν τους δύο δημοσιογράφους, Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνσταϊν αντίστοιχα, οι οποίοι κάλυψαν τη δίκη των συλληφθέντων στα γραφεία της Δημοκρατικής παράταξης στο πλαίσιο του σκανδάλου Watergate, για την εφημερίδα «Washington Post», στο «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου».
Συνεχίζει την ίδια χρονιά με το «Marathon man» μαζί με τον Laurence Olivie, ενώ η επόμενη ταινία-σταθμός θα έρθει το 1979, με το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», όπου υποδύεται έναν εργασιομανή άντρα που η γυναίκα του (Meril Streep) τον εγκαταλείπει και προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του, διεκδικώντας αργότερα την κηδεμονία του από τη μητέρα του.
Ο Τεντ Κράμερ θα φέρει μετά από 3 υποψηφιότητες, το Όσκαρ στον Dustin Hoffman και η ταινία, η οποία επίσης βραβεύεται με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, θα λάβει εξαιρετικές κριτικές, όπως και την αγάπη του κόσμου, η οποία από το 1979 μέχρι σήμερα είναι αμείωτη.
Μέσα στη δεκαετία του ’80 ο Hoffman συνεχίζει τις επιτυχίες, παρ’ όλ’ αυτά δεν τον βλέπουμε σε ταινίες με την ίδια συχνότητα που διατηρούσε ως τώρα. Παράλληλα, το 1980 χωρίζει από την πρώτη του γυναίκα, την Ann Bern μετά από 11 χρόνια γάμου και 2 παιδιά και παντρεύεται τη δικηγόρο Lisa Hoffman με την οποία κάνει 4 παιδιά.
Το 1982 ο Dustin Hoffman ντύνεται γυναίκα για τις ανάγκες του ρόλου του στο «Τούτσι», όπου υποδύεται έναν άνεργο ηθοποιό που παριστάνει τη γυναίκα, προκειμένου να πάρει ένα ρόλο σε μια σαπουνόπερα. Η συμπρωταγωνίστριά του, Jessica Lange, κερδίζει Όσκαρ, ο ίδιος ο Hoffman, αν και δεν παίρνει το χρυσό αγαλματίδιο ξανά στα χέρια, του, είναι και πάλι υποψήφιος.
Τρία χρόνια αργότερα, πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική ταινία «Ο θάνατος του εμποράκου» μαζί με τον John Malckowitch κερδίζοντας βραβείο Emmy και Χρυσή Σφαίρα. Την επιτυχία του αυτή, όμως, διαδέχεται η αποτυχία του «Ishtar» με τον Γουόρεν Μπίτι και την Ιζαμπέλ Ατζανί, το οποίο βρίσκεται υποψήφιο για 3 Χρυσά Βατόμουρα, αλλά αμέσως μετά, το 1988 ο Dustin Hoffman, υποδύεται τον αυτιστικό αδερφό του Tom Cruise στον «Άνθρωπο της βροχής».
Η ταινία χρειάστηκε προσεκτική προετοιμασία, την οποία δούλεψαν επί δύο χρόνια οι ηθοποιοί μαζί με τον σκηνοθέτη, Barry Levinson. Το αποτέλεσμα ήταν καλές κριτικές και άλλο ένα Όσκαρ α’ αντρικού ρόλου στα χέρια του Hoffman.
Το 1990 βρίσκεται στο καστ του «Ντικ Τρέισι» με έναν μικρότερο ρόλο μαζί με τον Warren Beatty, τη Madonna και τον Al Pacino, ενώ το 1991 μπαίνει σε έναν παραμυθένιο κόσμο μαζί με τον Robin Williams και τη Julia Roberts και υποδύεται τον Κάπτεν Χουκ στο «Hook» του Steven Spielberg, κερδίζοντας υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Το 1995 βρίσκεται στο ίδιο καστ με τον Morgan Freeman, τον Kevin Spacey και τη Rene Russo στο «Ξέσπασμα», προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έναν θανατηφόρο ιό, ενώ το 1997 συνεργάζεται και πάλι με τον σκηνοθέτη Barry Levinson, στο «Sleepers», με τον Robert De Niro, τον Kevin Bacon και τον Brad Pitt.
Από τα σκηνοθετικά χέρια του Κώστα Γαβρά περνάει την ίδια χρονιά με το «Mad city» και τον John Travolta, ενώ λίγο αργότερα συνεργάζεται και πάλι με τον Levinson στο «Ο Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος» κερδίζοντας άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Την επόμενη χρονιά τον βρίσκουμε στη «Σφαίρα» με τη Saron Stone και τον Samue Jackson και πάλι υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Levinson, η οποία όμως θεωρήθηκε αποτυχία.
Το 1999 συμμετέχει στην «Ιωάννα της Λωραίνης», ενώ ο επόμενος πρωταγωνιστικός ρόλος τον περιμένει το 2002 στα «Πικρά φεγγάρια» του Brad Silberling, με τη Susan Saranton και τον Jake Gillenhal. Την επόμενη χρονιά έχει επιτέλους την ευκαιρία να δουλέψει με τον Gene Hackman, με τον οποίο είχαν ξεκινήσει μαζί τις παραστάσεις στην αρχή της καριέρας τους και διατηρούσαν φιλία πολλών δεκαετιών, στο «Ένορκοι», με την παρέα της Rachel Vice και του John Cuzack.
Το 2004 τον βρίσκουμε στο «Ψάχνοντας τη χώρα του Ποτέ» του Mark Forster, ως θεατρικό παραγωγό, μαζί με τον Johnny Depp και την Kate Winslet, ενώ την ίδια χρονιά υποδύεται έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ στην φιλοσοφική κωμωδία του David O’Russel, «Το νόημα της ζωής και πώς να το χάσετε», με τη Naomi Watts και τον Jude Law.
Η ταινία δέχτηκε ανάμεικτες κριτικές, όμως ο Dustin Hoffman συνεχίζει ακάθεκτος με πρωταγωνιστικούς και μη ρόλους μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Το «Last chance Harvey» (2008) του Joel Hopkins με την Emma Thompson και την Kathy Baker, του έφερε ξανά υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, ενώ με τη δραματική «Barney’s version» (2010), κερδίζει βραβείο από τον Κύκλο Κριτικών Κινηματογράφου του Βανκούβερ.
Ενδεικτική φιλμογραφία: «The tiger makes out» (1967), «The graduate» (1967), «Un dollaro per 7 vigliacchi» (1968), «Midnight cowboy» (1969), «John and Mary» (1969), «Little big Man» (1970), «Who is Harry Kellerman and why is he saying those terrible things about me?» (1971), «Straw dogs» (1971), «Alfredo, Alfredo» (1972), «Papillon» (1973), «Lenny» (1974), «All the President’s men» (1976), «Marathon man» (1976), «Straight time» (1978), «Agatha» (1979), «Kramer vs Kramer» (1979), «Tootsie» (1982), «Death of a salesman» (1985), «Ishtar» (1987), «Rain man» (1988), «Family business» (1989), «Dick Tracy» (1990), «Billy Bathgate» (1991), «Hook» (1991), «Hero» (1992), «Outbreak» (1995), «American Buffalo» (1996), «Sleepers» (1996), «Mad city» (1997), «Wag the dog» (1997), «Sphere» (1998), «Joan of Arc» (1999), «Moonlight mile» (2002), «Confidence» (2003), «Runaway jury» (2003), «Finding Neverland» (2004), «I Heart Huckabees» (2004), «Meet the Fockers» (2004), «Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events» (2004), «The lost city» (2005), «Perfume: The Story of a Murderer» (2006), «Stranger than fiction» (2006), «Mr. Magorium’s Wonder Emporium» (2007), «Last chance Harvey» (2008), «Barney’s version» (2010), «Little Fockers» (2010).