Ευα ΜπεσλεμέΑνταπόκριση και φωτογραφικό υλικό από την live συνύπαρξη των Μπαλάφα, Μάλαμα και Ιωαννίδη στην Πλατεία Νέρου
Το βράδυ της Παρασκευής η Πλατεία Νερού ήταν κατάμεστη από κόσμο, που κατέφθασε στο χώρο για ν’ ακούσει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες: Λεωνίδα Μπαλάφα, Αλκίνοο Ιωαννίδη και Σωκράτη Μάλαμα.
Το live άνοιξαν οι Group PάrΩdy, μία folk rock μπάντα με έδρα την Αθήνα και καταγωγή από την Μυτιλήνη. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους ακούσω από την αρχή, παρά μόνο λίγο πριν ολοκληρώσουν την εμφάνιση τους στην σκηνή.
Ωστόσο από το λίγο που πρόλαβα ν’ ακούσω και να δω, οι εντυπώσεις μου είναι σίγουρα θετικές. Κ’ αυτό γιατί μπαίνοντας στο συναυλιακό χώρο, η ατμόσφαιρα που συνάντησα ήταν πλήρως ενθουσιώδης και ανεβαστική και το κοινό κατάλληλα προθερμασμένο.
Ενώ το τραγούδι που ξεχώρισα, είναι μάλλον εκείνο που πρόλαβα ν’ ακούσω ολόκληρο και δεν είναι άλλο από το “Πατρίδα”, με τ’ οποίο και αποχαιρέτησαν το ήδη πολυάριθμο κοινό, που είχε συγκεντρωθεί στον χώρο.
Next on stage ήταν ο Λεωνίδας Μπαλάφας. Ήταν η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα live, και η αλήθεια είναι πως ανυπομονούσα καθώς είχα ακούσει πολύ θετικά σχόλια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του, ήταν απλός, χαλαρός και ευδιάθετος. Ενώ, η αρένα είχε ζεσταθεί αρκετά ώστε να τον ακολουθεί στον χορό και στα τραγούδια του.
Όμως πέρα από τον ίδιο, το κοινό απολάμβανε και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, που λάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του. Τόσο η φυσική εικόνα, όσο και η εικόνα από τα videowall ήταν εντυπωσιακή, δημιουργώντας την καλύτερη ατμόσφαιρα.
Καλύτερες στιγμές; Ε! ο Πυροσβεστήρας, δεν παρατήρησα κάποιον που να μην σιγοτραγουδούσε.
Έχοντας σουρουπώσει για τα καλά, ανέβηκε στην σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Πρόκειται για τον καλλιτέχνη που προσπαθώ να τον δω live για τουλάχιστον 7 χρόνια, και πάντα μα πάντα κάτι συμβαίνει, ώστε να μην καταφέρω τελικά να τον δω. Το βράδυ της Παρασκευής, το είχα επιτέλους καταφέρει και αυτό και μόνο αρκούσε για να είμαι αρκετά ενθουσιασμένη.
Αυτό που θεωρώ διαπεραστικό στον Αλκίνοο είναι η φωνή του. Πέρα από τη μουσική, τα τραγούδια και τους στίχους του, η φωνή του θεωρώ πως είναι ο κρυμμένος του άσσος.
Μας ταξίδεψε με κομμάτια από την παλιά και νεότερη δισκογραφία του. Καθρέφτης, Με τόσα ψέμματα, Δεν μπορώ, Απόγευμα στο δέντρο, Όσα η αγάπη ονειρεύεται, Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω ήταν μόνο μερικά από αυτά. Ενώ έκλεισε με τον Τιμονιέρη-ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα, από τον τελευταίο δίσκο του– το οποίο δεν ερμήνευσε με τον δεύτερο, αλλά ήταν σίγουρα ένα πολύ δυνατό κλείσιμο. Γενικότερα, θεωρώ ότι στιχουργικά ο Τιμονιέρης ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο επίκαιρα τραγούδια του 2014.
Τέλος, ήρθε η σειρά του Σωκράτη Μάλαμα να ανέβει στην σκηνή και να δώσει τον καλύτερο επίλογο στην βραδιά. Μπορώ να πω, πως οι συναυλίες του Μάλαμα μοιάζουν σε γενικές γραμμές μ’εκείνες του Θανάση. Όχι στην ένταση, αλλά στο γεγονός ότι σίγουρα θα περάσεις καλά.
Τσιγάρο ατέλειωτο, Πριγκιπέσα, Σαν παιδί, Τα παξιμάδια, Στα είπα όλα, Το γράμμα, Αερικό, τα Πάγια, Νερό αλκοολούχο ήταν μόνο μερικά από τα τραγούδια που ακούσαμε. Στην αρένα το κέφι είχε ανάψει για τα καλά, με παρέες να χορεύουν και να τραγουδούν· και ανά διαστήματα, να φωνάζουν το all time classic σύνθημα “ρε Σωκράτη τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα”.
Ενώ, μας παρουσίασε και το καινούριο του ακυκλοφόρητο τραγούδι “Με το κρασί στο αίμα μας” με χαρακτηριστικότερο στίχο το “Κάποιου τρελού το ανάθεμα μας έφερε ως εδώ, κανένας μας δεν πέθανε μα όλοι έχουν σαλέψει”.
Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ
