FrapressΤάσεις Φυγής
Kάθε χρόνο τέτοια εποχή μόλις οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ξεπροβάλλουν συχνότερα πίσω από τα σύννεφα, πίσω από τις γκρίζες πολυκατοικίες της δαιδαλώδης πόλης κάτι μέσα σου αρχίζει και σε ‘τρώει’… Από μικρή μόλις ίσα-ίσα που είχες προλάβει να αποφοιτήσεις από το Πανεπιστήμιο χωρίς καν να ξέρεις τι δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις αποφασίζεις πως σίγουρα θέλεις να ταξιδεύεις πολύ,ακόμα και μόνη αρκει να φεύγεις μακριά από όσα σε πνίγουν και σε καθηλώνουν στην καθημερινότητα.
Όποτε μπορείς δημιουργείς αφορμές για ένα ταξίδι αναψυχής έστω και για το Σαββατοκυρίακο μονο. Βέβαια εσυ μεσα στο μυαλο ταξιδεύεις σχεδόν 365 μέρες τον χρόνο και αυτό ίσως και να είναι ένας κατασταλτικός παράγοντας στο ότι δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτ σταθερό.
Τα ταξίδια ιδιαίτερα όταν συμπεριλαμβάνουν άτομα τα οποία αγαπάς είναι μια ανεκτίμητη επένδυση για εσένα, το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να σου κάνει κάποιος. Ένα ταξίδι άψογα οργανωμένο, χωρίς ίχνος πολυτέλειας απλά γεμάτο θετική ενέργεια και λαχτάρα να δεις το καινουργίο και να ζήσεις για ακόμα μια φορά εμπειρίες τις οποίες θα αφηγείσαι όλη την υπόλοιπη χρονιά μέχρι να σε ξανα πιάσουν αυτές οι τάσεις φυγής οι οποίες κάθε χρόνο γιγαντώνονται και εσύ πλέον τα βράδια ονειρεύσαι νέα μέρη,νέες εμπειρίες και γιατί όχι νέες γνωριμίες οι οποίες μπορεί και να κρατήσουν στον χρόνο.
Έτσι και φέτος λοιπόν αυτή η εποχή ήρθε, λίγο νωρίτερα βέβαια από όσο περιμένες. Ίσως φταίει ο ήπιος χειμώνας ο οποίος μάλλον θυμίζει τροπικό παρά μεσογειακό κλίμα, ίσως φταίει ότι όσο περνάνε τα χρόνια νιώθεις ότι εγκλωβίζεσαι σε μια καθημερινότητα η οποία δεν σου ταιριάζει… Κοντεύεις στα πρώτα -άντα, αλλά ακόμα δεν μπορείς να κατασταλάξεις στο ποιον ακριβώς δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις. Βλεπεις η δίψα για μάθηση δεν εχει σιγάσει, στον αντίποδα βέβαια η ανάγκη για μια σταθερή επαγγελματική ζωή (τώρα που κοντεύουν τα πρωτα -αντα) η οποία θα σου εξασφαλίσει μια ευχάριστη ζωή αρχίζει να γίνεται εμμονή, κάπου εδώ λοιπόν οι τάσεις φυγής εμφανίζονται ξανά.
Πλέον αν και χειμώνας (τυπικά τουλάχιστον) η πρωινή σου βάρδια στην δουλειά τελειώνει υπο το αμυδρό φώς της ημέρας. Οι πορτοκαλοκόκκινες ράδες στον ουρανό είναι ένας ακόμη λόγος να ονειροπολείς στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Ονειρεύεσαι ότι ζείς σε ένα μέρος μακριά από αυτή την άχαρη πόλη, με λιγότερες σκοτούρες και υψηλότερη ποιότητα ζωής. Άραγε αυτό είναι εφικτό στην χώρα την οποία ζούμε; Ποιος ξέρει; Εσύ συνεχίζεις να θέλεις να αποδράσεις αλλά δεν τα καταφέρνεις. Μια φορά κάποτε βέβαια τα κατάφερες για λίγο θα πάρεις ξανά την απόφαση να το κάνεις λοιπόν;
Μικρές οάσεις στην πόλη υπάρχουν πολλές και εσυ όποτε έχεις την ευκαιρία βρίσκεσαι εκεί. Μια βόλτα στον Λυκαβηττό, μια βόλτα κατά μήκος της Παραλιακής η στο πλακόστρωτο στο Θησείο είναι βάλσαμο για την ψυχή σου. Τελικά τι να φταίει για αυτό το ‘κουσούρι’ που σε συνοδεύει και ολοένα μεγαλώνει; To ελεύθερο πνευμα σου; Μήπως είσαι ευθυνόφοβη; Μήπως τελικά ποτε δεν έμαθες να πιέζεσαι και είσαι καλομαθημένη; Όποιος και να είναι ο λόγος εμας που οι τάσεις φυγής δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε μας ‘εκτιμάω’ λίγο περισσότερο. Ο λόγος; Γιατι ποτε δεν θα πάψουμε να ονειρευόμαστε, να χαμογελάμε και να συμπαρασύρουμε τους δικους μας ανθρώπους να ταξιδέψουν κυριολεκτικά και μεταφορικά μαζι μας.
Με την πρώτη ματιά φαινόμαστε μοναχικοί ίσως ακόμα και ότι μια ‘κατάθλιψη΄ μας συνοδεύει, όμως δεν είναι έτσι. Μάλλον τα σχέδια που έχουμε για να αλλάξουμε την ζωή μας, οι ελπίδες, το αστείρευτο χαμόγελο δεν χωράνε σε αυτόν τον μουντό κόσμο ,έτσι λοιπόν γινόμαστε ονειροπόλοι με χαρακτηριστικό τις τάσεις φυγής οι οποίες κρατάνε σχεδόν ολο τον χρόνο πλέον. Δύσκολο να συμβαδίζεις με ένα τέτοιο άτομο, δεν ξέρεις τι να περιμένεις,απρόβλεπτες οι αντιδράσεις του σίγουρα όμως αν προσπαθήσεις να μπεις στον δικό του κόσμο θα δεις ότι όλα είναι εφικτά ακόμα και σε αυτή την τσιμεντούπολη.
Ραντεβού λοιπόν σε κάποιο ξέφωτο στου Φιλοπάππου…