Στάθης ΑγγελάκοςDavie Jones, Dave Jay, London Boy, Major Tom, Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Halloween Jack, The Thin White Duke, John Merrick (The Elephant Man), Dorian Gray, Tao Jones ή απλώς David Bowie.
Ο κατά κόσμον David Robert Jones άφησε την τελευταία του πνοή χτες το βράδυ σε ηλικία 69 ετών και 2 μόλις ημέρες μετά τα γενέθλιά του και την ταυτόχρονη κυκλοφορία του τελευταίου του, όπως έμελλε να είναι, album, ‘Blackstar’.
O Bowie πάλευε με τον καρκίνο εδώ και 18 μήνες χωρίς να το έχει ανακοινώσει ποτέ, πολύ απλά γιατί όπως αποδείχτηκε δεν ήταν απασχολημένος να πεθάνει, ήταν απασχολημένος να συνθέσει το κύκνειο άσμα του. Όπως όλη του η ζωή, έτσι κι ο θάνατος του δεν ήταν παρά ένα έργο τέχνης. Ήταν το δικό του αντίο με τον πολύ δικό του προσωπικό τρόπο. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε να πράξει αλλιώς. Ανέκαθεν έκανε τα πάντα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και κάπως έτσι άλλαξε τον μουσικό -κι όχι μόνο κόσμο- όπως κανένας άλλος δεν κατάφερε ποτέ.
Μου ήταν ειλικρινά πολύ δύσκολο να γράψω τις παραπάνω αυτές λέξεις, γιατί υπάρχουν μερικές στιγμές, που ο επαγγελματισμός απλώς δεν χωράει και τα συναισθήματα τον σπρώχνουν βίαια και αποτρόπαια. Οπότε ας προχωρήσω αμέσως σε λέξεις νοσταλγίας, που αν μη τι άλλο, αν δεν μου φέρουν χαρά, θα απαλύνουν προσωρινά τον πόνο. Η απώλεια είναι τεράστια και ακόμη δεν την έχω συνειδητοποιήσει πλήρως.
“This is Major Tom to Ground Control
I’m stepping through the door
And I’m floating in the most peculiar way
And the stars look very different today
For here am I sitting in my tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there’s nothing I can do”
Τον Bowie τον γνώρισα μια ηλιόλουστη μέρα, όταν, ακολουθώντας την αγαπημένη συνήθεια των εφηβικών μου χρόνων, ξύπνησα και κατευθύνθηκα κατευθείαν προς την συλλογή βινυλίων του πατέρα μου. Περνώντας τα το ένα μετά το άλλο έπεσα πάνω σε ένα best-of, που κέντρισε ιδιαίτερα τα παιδικά μου μάτια, λόγω κυρίως της ανδρόγυνης εκκεντρικής φιγούρας, που βρισκόταν στο εξώφυλλο. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρα, έτρεξα σαν να είχα βρει έναν καινούριο θησαυρό στο δωμάτιο μου και το τοποθέτησα σχεδόν ιεροτελεστικά στο πικ-απ. Μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα, που διαρκούσε το χρίτς-χράτς πρόλαβα να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να ανάψω ένα τσιγάρο. Μπήκε το ‘Space Oddity’ και κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη μου γνωριμία με τον Major Tom. Με θυμάμαι να σηκώνομαι πεισματικά κάθε λίγο και λιγάκι πριν τελειώσει το τραγούδι, να ξαναβάζω την βελόνα στην αρχή, να ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι, να κλείνω τα μάτια και να χάνομαι στο διάστημα, μέσα απ’ τα κυκλάκια καπνού, που φύσαγα προς το ταβάνι, παρακαλώντας κρυφά να μην τελειώσει ποτέ αυτό το τραγούδι.
“People stared at the makeup on his face
Laughed at his long black hair, his animal grace
The boy in the bright blue jeans
Jumped up on the stage
And lady stardust sang his songs
Of darkness and disgrace”
Έπειτα από μερικές ημέρες πήγα κι αγόρασα το πρώτο μου cd του κι αυτό δεν ήταν άλλο από το ‘Ziggy Stardust’. Αυτό έμελλε να είναι κι ο πρώτος μου έρωτας. Με συνόδεψε για σχεδόν ένα χρόνο σε όλες τις τρελές εφηβικές μου στιγμές. Το άκουγα μόλις ξύπναγα, το άκουγα πριν παίξουμε live με την μπάντα που είχαμε τότε. Με ενέπνεε να ζήσω, να κυνηγήσω όλα όσα ποθούσα και τα βράδια το ‘Rock and Rock Suicide’ μου κράταγε την καλύτερη συντροφιά πριν κλείσω τα βλέφαρα μου και παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Ο Ziggy ήταν εμφανώς πιο άγριος από τον Major Tom και αυτό που με έλκυε τότε περισσότερο από όλα είναι ότι είχε ένα ακαταμάχητο ‘Lust for Life‘, σαν αυτό που για το οποίο έγραφε ο αδερφικός του φίλος Iggy Pop. Και ίσως ο ίδιος ο Ziggy να το μετέδωσε στον Iggy όταν τον τράβηξε απ’ τα βαθιά και τον επανέφερε στην ζωή. Είναι σχεδόν αδιανόητο, μάλιστα, αν το σκεφτείς ότι ο Bowie έφυγε πρώτος από τον Iggy, καθώς ήταν τόσες οι φορές, που ο πρώτος είχε καταφέρει να σώσει τον δεύτερο, που έλεγες πως μπορεί την επόμενη να μην τα καταφέρει.
“Time – He’s waiting in the wings
He speaks of senseless things
His script is you and me boys
Time – He flexes like a whore
Falls wanking to the floor
His trick is you and me, boy”
Όσο εγώ άλλαζα, περνώντας σταδιακά από την εφηβεία στην ενηλικίωση, τόσο και ο Bowie βρισκόταν δίπλα μου και με εξέπληττε κάθε φορά που ανακάλυπτα κάποια καινούρια του δουλειά, την οποία είναι βέβαιο πως δεν θα μπορούσα να ακούσω και να εκτιμήσω νωρίτερα στην εκάστοτε χρονική περίοδο και την αντίστοιχη φάση, που περνούσα. Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκε στα χέρια μου το ‘Aladdin Sane’. Και μπορεί το ‘Ziggy Stardust’ να ήταν ο πρώτος μου έρωτας, αλλά χωρίς αμφιβολία αυτό ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας όλων. Συνέπεσε σε μία φάση της ζωής μου, που κι εγώ ο ίδιος είχα αρχίσει να ηρεμώ αρκετά σε πολλούς και διάφορους τομείς και τα ορχηστρικά, πιανιστικά κι εμφανώς ακόμη πιο μελοδικά μέρη του ‘Aladdin Sane’ ήρθαν να αντικαταστήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις πιο άγριες κιθάρες του ‘Ziggy Stardust’. Ηρεμούσα ψυχικά και σωματικά και ο Aladdin Sane βρισκόταν δίπλα μου σε κάθε στιγμή και μου επιβεβαίωνε πως αυτό ήταν τώρα αυτό που είχα ανάγκη να κάνω. Εκείνη την εποχή με θυμάμαι να αφιερώνω το ‘The Prettiest Star’ στην πρώτη μου αγάπη και να αποφασίζω πως θα χορέψω, όπως και να ‘χει, το ονειρικό ‘Lady Grinning Soul’ στον γάμο μου με την αγάπη της ζωής μου, εάν βέβαια υπάρξει αυτός μετά και πρώτα αυτή.
“I gazed a gazely stare at all the millions here
We must have died alone, a long long time ago.”
Τα albums και οι περσόνες του Bowie ήταν έτσι τοποθετημένες, ώστε με συνόδευαν σε όλες μου τις στιγμές μεγαλώνοντας, ξεχωριστά η καθεμιά στην εποχή της ζωής μου, που της αντιστοιχούσε και είναι σίγουρο πως θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Επέλεξα να μιλήσω μονάχα για τον Major Tom, τον Ziggy Stardust και τον Aladdin Sane γιατί αυτοί διαδραμάτισαν και τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μου, έως τώρα τουλάχιστον. Ναι για εμένα ο David Bowie είναι ο μεγαλύτερος μουσικός, που έχει υπάρξει και σίγουρα αυτός με την μεγαλύτερη επίδραση. Μου άλλαξε την οπτική μου γύρω από την ζωή, μουσικά κι όχι μόνο και πάντα θα μνημονεύω την σημαντικότητα όλων όσων μου πρόσφερε. Μου πρόσφερε τα πάντα. Κι όχι μονάχα σε μένα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν μπορεί να ειπωθεί για έναν μοναχά άνθρωπο πως άλλαξε τον κόσμο κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, τότε χωρίς δεύτερη σκέψη είναι αυτός. Ο David Bowie ήταν η μουσική, κι όχι μόνον.
Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να ειπωθούν. Αναρίθμητες λέξεις, που ίσως εν τέλει να μην έχουν κανένα απολύτως νόημα. Τώρα, όμως, στην ημέρα έπειτα από αυτήν που η μουσική πέθανε, απλώς αρμόζει να αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν μέσα μας κι έξω μας και αφότου ο θρήνος παρέλθει ίσως να πούμε ακόμη περισσότερα.
Κλείνω τον παροξυσμό αυτόν των σκόρπιων σχεδόν λέξεων μου, προσθέτοντας κάτι, το οποίο μπορεί να φανεί άσχετο, αλλά στο μυαλό μου βγάζει απόλυτο νόημα.
O Don McLean πίσω στο μακρινό 1971 είχε συνθέσει το τραγούδι ‘American Pie‘ εμπνευσμένος απ’ τον τραγικό θάνατο που βρήκαν οι Buddy Holly, Ritchie Valens και J.P. Richardson σε πτώση αεροπλάνου στις 3 Φεβρουαρίου 1959. Αναφερόταν, μάλιστα, σε αυτή την ημέρα ως ‘The Day the Music Died’.
Προσωπικά για εμένα αυτή η μέρα καθιερώνεται ως η 10/1/2016 και επιλέγω να κλείσω με τους στίχους αυτούς του Mclean.
“Bad news on the doorstep, I couldn’t take one more step.
I can’t remember if I cried when I read about his widowed bride.
But something touched me deep inside.
The Day the Music Died.”