Λία ΠασχαλούδηH Sunny Diz ή αλλιώς Δέσποινα Σωτηρίου είναι μια πολυδιάστατη, ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Eίναι επίσης μία από τους συγκατοίκους μας στο Romantso. Σπούδασε αρχιτεκτονική, πήγε στην Αγγλία για ένα μεταπτυχιακό κι εκεί αποφάσισε να ασχολήθει με το hoop dance.
Mέχρι σήμερα συνδιάζει και τα δύο με μεγάλη επιτυχία κάτι που όπως η ίδια λέει της χαρίζει ισορροπία : ‘‘αυτη η ευθύτητα της αρχιτεκτονικής πρέπει να σπάει κι έτσι οδηγεί στον κύκλο, λειτουργούν συμπληρωματικά αυτά τα δύο. Απ’ την άλλη το hula hoop είναι ένα βιομηχανικό αντικείμενο, το έφτιαξε ο άνθρωπος, οι ιθαγενείς συγκεκριμένα απο μπαμπού και το χρησιμοποιούσαν στις τελετουργίες, για να πουν μια ιστορία. Ξεφεύγει βέβαια από την κλασική παιδεία γι’αυτό κι είναι ενοχοποιημένο, απορούν ποιο είναι το background σου για να έχεις την ”πολυτέλεια” να διδάξεις hula hoop.H συλλογική μνήνη της κοινωνίας λέει πως το στεφάνι είναι ένα παιχνίδι, το μάτι δε βλέπει το κάτι παραπάνω το κάτι διαφορετικό, δε δέχεται το ερέθισμα. Eίναι ίσως παρεξηγημένο γιατί εσφαλμένα συνδέεται με το juggling. Διαφέρει όμως. Στο juggling δε χρησιμοποιείς πραγματικά το σώμα σου, συγκεντρώνεσαι σε μία κίνηση. Στο hoop dance κάνεις hula hoop ενώ ταυτόχρονα χορεύεις. Φτάνεις σε ένα σημείο που το νιώθεις σαν μέρος του σώματός σου δεν είναι κάτι ξένο. Μου φαίνεται πια φυσιολογικό να έχω ένα hula hoop συνέχεια γύρω μου”.
Η Δέσποινα έχει ένα αξιαγάπητο σκυλάκι, την Τάπερ, που θέλει επίσης να εισάγει στον κόσμο του hula hoop, ”της πάει”, μου λέει χαμογελώντας.
Δεν μπορεί να σκεφτεί τη ζωή της χωρίς την ευεξία και την ωραία αίσθηση της γυμναστικής,’‘θα ήταν σαν ζωή μισή”, ενώ έχει δοκιμάσει πολλά διαφορετικά είδη από το πόλο μέχρι το μπαλέτο και την καποέιρα. Παρολ’ αυτά με το hoop ήταν διαφορετικά. ”Όταν το δοκίμασα, ένιωσα πρώτη φορά παρούσα, συνειδητοποίησα μετά απο επτά μήνες που ήμουν στο Λονδίνο, ότι βρισκόμουν πραγματικά εκεί. Έχοντας μεγαλώσει σε μία οικογένεια, που για το κάθε τι έπρεπε να σκέφτομαι τι θα μου προσέφερε για το μέλλον, η στιγμή εκείνη ήταν απελευθερωτική. Ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη σ’ αυτό που έκανα, χωρίς να ανησυχώ για τίποτα άλλο. Πάντα παρόν σ’ αυτό που ζει και κάνει, είναι το παιδί, ίσως γι΄αυτό να θεωρείται και το hula hoop παιδικό.
Σε βάζει εκείνη τη στιγμή μέσα σ’ αυτό που
βιώνεις, κάτι που δε συμβαίνει συχνά στην ενήλικη ζωή, όλα είναι συνδεδεμένα με το μέλλον. Το βλέπω και στους μαθητές μου, πόσο χαρούμενοι είναι στο μάθημα, είναι εδώ και το συνειδητοποιούν, από την απόλυτη ησυχία που επικρατεί. Συνδέονται με το σώμα τους. Είναι γυμναστική αλλά είναι και κάτι παραπάνω’‘.
Mε ότι λέει με βάζει σκέψεις. Η συνέντευξη γίνεται σιγά σιγά συζήτηση και κάνουμε διάλογο. Κάπου εκεί τη ρωτάω αν έχει κάνει ψυχοθεραπεία. ”Ναι το hula hoop ήταν η αφορμη”, την κοιτάω με απορία κι εξηγεί,” όταν τελείωσα τη σχολή, βρήκα αμέσως δουλειά στην αρχιτεκτονική, δε βιώναμε τότε την οικονομική κρίση. Όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, δούλευα 15 ώρες την ημέρα κι όλοι μου έλεγαν, μα καλά δε χαίρεσαι που εργάζεσαι πάνω σ’ αυτό που σπούδασες, δεν είχα κανένα υποστηρικτή. Αυτό, που ο δρόμος μου ήταν χαραγμένος και δεν μπορούσα να ξεφύγω με τρέλαινε. Η πραγματικότητα αυτή δεν ταίριαζε σε ανθρώπους που ψαχνόταν. Τώρα είναι διαφορετικά, λες δε μου ταιριάζει αυτό, θα δοκιμάσω κάτι άλλο. Οικονομικά μπορεί να είναι προβληματικό, αλλά είναι τρομερά απελευθερωτικό για την ψυχολογία σου. Δε αρμενίζω εγώ τελικά στραβά, ο γιαλός είναι στραβός’‘.
Και τι πάει λάθος μ’ αυτό το γιαλό; ”Οι σχέσεις πάνε λάθος, όσο καιρό είμαι στα γραφεία του Romantso κατάλαβα ότι ένας καφές και μια κουβέντα είναι πιο σημαντικά από 15 ώρες δουλειάς. Δε δεχόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας με τα δεδομένα τα δικά τους, αλλά θέλουμε να τους βάλουμε μέσα σ΄αυτό που εμείς θεωρούμε αποδεκτό.
Έχουμε συνέχεια προσδοκίες. Προσδοκίες να είναι ο άλλος αυτό που θα θέλαμε, αντί να τον πάρουμε και να κάνουμε ότι μπορούμε μαζί του, να συζητήσουμε, να τσακωθούμε, οτιδήποτε. Φοβόμαστε τη ρήξη, φοβόμαστε να δούμε ποιοι είμαστε εμείς πραγματικά. Δεν μπορείς να προσδοκάς τέτοια πράγματα απ’ τους ανθρώπους θα πέσεις σε τοίχο. Φτιάχνουμε έναν κόσμο που μπαίνουμε στη διαδικασία να σκοτώνουμε άλλους ανθρώπους και κυνηγάμε το χρήμα, επινόηση, τον χρόνο, επινόηση, και την ύλη, επίσης επινόηση. Δε ζούμε την αληθινή πραγματικότητα, αλλά αυτό που μας πλασάραν σαν πραγματικότητα. Γι’ αυτό χαίρομαι που διδάσκω τώρα hula hoop, o κόσμος το έχει περισσότερο ανάγκη”.
Γιατί ίδρυσες το Hoop it; ”Ήταν και δική μου ανάγκη. Είναι προτρεπτικό, hoop IT, πρώτα απ’όλα για να προτρέψει εμένα. Δεν έπαιρνα την απόφαση να το κάνω, να διδάξω hoop dance, δεν είχα βρει το σωστό context, ώσπου παρακολούθησα ένα πρόγραμμα coaching κι εκεί, βρήκα τι σημαίνει για μένα και πως θα το περάσω στους άλλους. Συνειδητοποίησα ότι είναι ένας άλλο τρόπος ζωής, να αντιμετωπίζεις ότι συμβαίνει με έναν τρόπο πιο ανέμελο και σ’ ότι κάνεις να βάζεις το δικό σου στυλ, τα δικά σου χαρακτηριστικά. Το hula hoop, λοιπόν συμβάδιζε με τις αλλαγές μου, δε μου έθετε κανόνες αλλά άφηνε εμένα να το διαμορφώσω. Χωρίς κάποιον να το κινεί, είναι άψυχο, εσύ είσαι ο άξονας, εσύ είσαι το κέντρο που κινείται γύρω σου κι αυτό το αισθάνεσαι. Όταν το μάθεις αυτό, αλλάζεις επίπεδα, πρέπει να μάθεις τη σύνθεση, να έχει συνοχή η χορογραφία, να γίνει τελικά χορός κι έκφραση, όχι απλά τεχνική. Έχουμε ξεχάσει οι άνθρωποι εδώ στην Ελλάδα να αγαπάμε και να προσέχουμε το σώμα μας. Μας στέλνει μηνύματα που αποσιωπούμε. Στο hoop dance δεν καταπονείται, δεν υπάρχει επίσης σωστό και λάθος. Βρίσκεις το σωστό τρόπο για το δικό σου σώμα. Σιγά σιγά η κίνηση που κάνεις μικραίνει γιατί έρχεται μέσα από το σώμα σου. Μόνο το στεφάνι σου λέει τι κάνεις λάθος όταν πέφτει, αλλά αυτό ακριβώς σημαίνει ότι ταυτόχρονα εξελίσσεσαι. Ιt’s ok if it drops είναι το μότο μας, γιατί είναι δεδομένο ότι θα πέσει, όσο μεγαλώνεις ως hooper και δεν πέφτει κάτι πρέπει να ψάξεις.
Όλα αυτά, βέβαια με τον πιο ανώδυνο τρόπο για το σώμα σου. Οποιαδήποτε άσκηση το καταπονεί, δε θα έπρεπε να υπάρχει. Πρέπει να το σεβόμαστε. Ποιες ασκήσεις το καταπονούν; Αυτές που επινόησε ο δυτικός κόσμος, όπως το μπαλέτο, θέλοντας να κάνει show off, ή όπως αντιλήφθηκε το χορό. Ενώ οι παραδοσιακοί χοροί είναι εναρμονισμένοι με το σώμα, χωρίς να το φέρνουν στα άκρα ή να του δημιουργoούν πρόβλημα”.
Κλείνοντας η Δέσποινα μου επιβεβαίωνει, ότι όλοι στο πρώτο μάθημα ανεξαιρέτως, μαθαίνουν να κινούν το hoop γύρω από τη μέση τους κάτι που ίσως να μην κατάφερναν σαν παιδιά, γι’ αυτό και φεύγουν με πλατιά χαμόγελα. Επίσης στα προσεχώς της είναι ένα πολύ ενδιαφέρον project, ενώ την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου μαζί με τους Social Υοgies διοργανώνουν μία εκδήλωση hoop dance και yoga όπου οι συμμετέχοντες αντί για χρήματα, θα φέρουν πράγματα από τη λίστα του κτιρίου στη Νοταρά, που φιλοξενούνται πρόσφυγες. Οι θέσεις είναι περιορισμένες γι’ αυτό σπεύσατε.
Μετά το τέλος της κουβέντας, ανεβήκαμε στην ταράτσα του Romantso για να πάρουμε μία γεύση από το hoop dance. Η αλήθεια είναι πως ότι κι αν σου λένε, μέχρι να το δοκιμάσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς για τι πράγμα μιλάνε. Αυτή η αίσθηση, ότι πραγματοποιείς κάτι, που στο μυαλό σου μοιάζει αδύνατο, είναι η καλύτερη ώθηση για την αυτοπεποίθηση σου. Ταυτόχρονα, το στεφάνι μέχρι να τα καταφέρω, μου έπεσε πολλές φορές. Αντί, να απογοητευτώ όμως, γελούσα κάθε φορά και περισσότερο και απολάμβανα την κάθε στιγμή στο έπακρον. Ήμουν πραγματικά εκεί και βίωνα το κάθε λεπτό με όλες μου τις αισθήσεις. Την υπόλοιπη μέρα, η διάθεση μου ήταν στα ύψη, με μία πρωτόγνωρη αίσθηση ευεξίας κι ενέργειας. Ίσως τελικά το πολύχρωμο αυτό στεφάνι είναι μαγικό. Αν όσα σου λέω ακούγονται λίγο ουτοπικά ή τα σκέφτεσαι με δυσπιστία, δεν έχεις παρά να παρευρεθείς σ’ ένα απ’ τα donation σεμινάρια που διοργανώνει η Δέσποινα με τις πολλές φωτεινές πλευρές (Sunny Diz) ή να πας κάθε Τρίτη στο Romantzo 18:30-19:30 στέλνοντας πρώτα mail στο Hoop it για να κλείσεις τη θέση σου. Δοκίμασε και δε θα χάσεις!
Hoop IT λοιπόν και δες τη ζωή με άλλη, πιο αισιόδοξη ματιά..
*Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Ζαρκάδα για τις φωτογραφίες και τον Άγγελο Ζόγκο για τη μαγνητοφώνηση της συνέντευξης.