Κυριάκος ΒλάχοςΔεν έμειναν παρά μόνο λίγες μέρες από το ανέβασμα της παράστασης “Είμαι καλός…Είμαι κακός”, μιας παράστασης που θα πραγματοποιηθεί σε νυχτερινά μαγαζιά της συμπρωτεύουσας και όχι σε θεατρική σκηνή. Οι “κακοί” γνωστών παραμυθιών που μας διηγήθηκαν στην παιδική μας ηλικία παίρνουν σάρκα και οστά και μας εξηγούν τους λόγους που έγιναν κακοί. Γυρνώντας μας πίσω στον χρόνο θα τους ακούσουμε να θίγουν κοινωνικά ζητήματα και να μας υπογραμμίζουν τα διάφορα ήδη ρατσισμού των οποίων έγιναν αποδέκτες πριν διαμορφώσουν τον χαρακτήρα με τον οποίο τους γνωρίσαμε, κι όλα αυτά πίνοντας το ποτό τους.
Την επιλογή “θέατρο σε μπαρ” φαίνεται να υιοθετούν και εν τέλει να διασκεδάζουν αρκετές θεατρικές προσπάθειες της πόλης κι ας έχει χαρακτηριστεί συχνά “ξεπερασμένη” ή “πρόχειρη”. Η θεατρική ομάδα Σαγή(ι)νες είναι αυτή που θα κάνει την επόμενη απόπειρα να αγκαλιάσει το εν λόγω είδος παρουσίασης και να δείξει την δουλειά της σε χώρους που ο τέταρτος τοίχος δεν υφίσταται και η διάδραση μοιάζει επιβεβλημένη αν όχι προαιρετική. Το frapress μίλησε με την δημιουργό της παράστασης εν μέσω τελευταίων, πυρετωδών προβών και μοιράζεται μαζί σας όσα ειπώθηκαν. Εντάξει! Σχεδόν όσα ειπώθηκαν…
«Είμαι καλός… Είμαι κακός». Πες μας δυο λόγια για αυτόν τον αντιφατικό τίτλο.
Κατευθείαν από τον τίτλο, ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ακριβώς όπως το γιν και το γιαν, όπου το καλό εμπεριέχει ένα στίγμα του κακού και το κακό εμπεριέχει ένα στίγμα του καλού. Έτσι και το έργο που επέλεξα να γράψω δηλώνει ότι τίποτα τελικά δεν μπορεί να είναι μονόπλευρο. Οι χαρακτήρες οι οποίοι έχουν στιγματιστεί στα παιδικά μας χρόνια, ως οι κακοί των παραμυθιών που μας διάβαζαν μικροί οι γονείς μας, παίρνουν πραγματική υπόσταση στο σήμερα και μας καταθέτουν την δική τους ιστορία, αυτήν που δεν ακούσαμε ποτέ. Έτσι λοιπόν μένει να καλυφθεί το ερώτημα αν είναι καλοί ή κακοί, ή αν είναι καλοί και κακοί μαζί.
Θέατρο σε μπαρ: απόφαση ή ανάγκη; Είναι ένα κείμενο που γράφτηκε με σκοπό να παρουσιαστεί σε θεατρική σκηνή και προσαρμόστηκε στις συνθήκες του μπαρ ή προοριζόταν εξ αρχής για νυχτερινά μαγαζιά;
Ένα χρόνο πριν που είδα μια παράσταση σε μπαρ βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα όλη αυτή την ομαδική προσπάθεια να δημιουργηθεί κάτι εκ νέου και να υλοποιείται σε έναν τέτοιο χώρο. Μου γεννήθηκε λοιπόν η συγκεκριμένη ιδέα κοντά στα Χριστούγεννα που ξεκίνησα και να το γράφω και όταν ολοκληρώθηκε ήμουν πλέον σίγουρη ότι μόνο σε έναν τέτοιο χώρο θα ήθελα να παιχτεί. Σίγουρα υπάρχει το αίσθημα το ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, της «ανάγκης» όπως είπες, βρίσκω όμως πρόκληση το θέατρο σε μπαρ καθώς η συνθήκη της σκηνής καταργείται. Ο ηθοποιός πλέον δεν είναι το «κέντρο του κόσμου» αλλά ένας από τους υπόλοιπους παρευρισκομένους. Κάτι τέτοιο απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια και δουλειά και στο κομμάτι της υποκριτικής. Έτσι λοιπόν θα έλεγα ότι είναι μια επιπλέον εμπειρία και ένα «μάθημα» για εμάς τους ίδιους. Πέρα από εμάς όμως, το θέατρο σε μπαρ, δίνει την δυνατότητα, μέσα στην κρίση, να προβάλλονται παραστάσεις που λόγω της οικονομικής δυσχέρειας ο κόσμος δεν βλέπει και έτσι του δίνεται η δυνατότητα χωρίς επιπλέον έξοδα να παρακολουθήσει αυτό το θέαμα.
Σε τι είδους κοινό πιστεύεις ότι απευθύνεται το έργο σου; Ποιος πιστεύεις ότι θα περνούσε περισσότερο ευχάριστα παρακολουθώντας το;
Το έργο απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες άνω των 15 ετών και αυτό γιατί δεν είναι παραμύθι για μικρά παιδιά αλλά η σκληρή πραγματικότητα για τους μεγάλους (εντάξει, περιέχει και μερικές κακές λεξουλες μέσα). Και λέω «σκληρή» γιατί πολλές φορές και οι μεγάλοι αφήνονται στα «παραμύθια» και δεν βλέπουν πώς πραγματικά είναι ή μπορεί να είναι τα πράγματα και οι καταστάσεις. Προσπάθησα λοιπόν να απευθύνεται και σε νέους ανθρώπους και σε μεγαλύτερους σε ηλικία, και αυτό όχι για να υπάρχει μεγαλύτερο κοινό, αλλά θέλοντας να πιστεύω ότι αυτό που παρουσιάζεται και προβάλλεται αφορά όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, με κάποιο τρόπο. Τώρα για το ποιος θα περνούσε περισσότερο ευχάριστα παρακολουθώντας το, ελπίζω και εύχομαι να είναι το ίδιο σε όλους.
Τώρα που πλησιάζει ο καιρός που η παράσταση θα ανέβει, πόσο κοντά είναι το τελικό αποτέλεσμα σε αυτό που είχες στο μυαλό σου κατά την συγγραφή και την προετοιμασία;
Για να είμαι ειλικρινής το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που φανταζόμουν. Άλλωστε όταν το έγραφα ήμουν μία και μόνη μου, και όταν αυτό άρχισε να υλοποιείται ήμασταν πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικούς χαρακτήρες και εμπειρίες, φαντασία και ιδέες για δημιουργία. Οπότε φτάνοντας στο τέλος του πήρε μια άλλη υπόσταση, καλύτερη από αυτή που είχα εξ αρχής στο μυαλό μου κατά την συγγραφή.
Εκτός από δημιουργός είσαι και ο άνθρωπος που έχει αναλάβει την καθοδήγηση των ηθοποιών και την σκηνοθεσία ή αυτό είναι κάτι που το δούλεψαν συνολικά οι «Σαγη(ί)νες» σαν θεατρική ομάδα;
Από την αρχή που παρέδωσα το κείμενο στις «Σαγή(ι)νες», είχα ξεκαθαρίσει και το ότι δεν θέλω να αναλάβω προσωπικά την σκηνοθεσία αλλά θα είναι κάτι που θα δουλέψουμε ως ομάδα. Αυτό αρχικά έγινε επειδή είχα μια ιδέα και δεν ήθελα να την κλειδώσω στα δικά μου μέτρα. Επιθυμούσα να δημιουργηθεί κάτι από αυτό που εισέπραξαν και τα κορίτσια. Πολύ σπάνια να επενέβαινα στην αρχική ιδέα που είχα όταν το έγραφα, και αυτό γινόταν μόνο για μικρή βοήθεια σε ειδικά θέματα του χαρακτήρα του ρόλου. Υπήρχε το κείμενο και η βασική ιδέα και από εκεί και πέρα προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι όλες μαζί , και το αποτέλεσμα νομίζω ότι είναι και πολύ καλύτερο όπως είπα και παραπάνω. Επιπρόσθετα έγινε για τον λόγο ότι ήθελα να δημιουργήσω μια ομάδα η οποία θα είναι υπεύθυνη για όλα και ο κάθε ένας έχει μια ευθύνη που του αναλογεί μέσα σε αυτό. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και δύσκολο. Είναι σημαντικό να δουλεύεις με μια ομάδα, να συνυπάρχεις, να μοιράζεσαι. Αυτό είναι και ένα μεγάλο κομμάτι από την δουλειά του ηθοποιού, αλλά και πέρα από τον ηθοποιό είναι ένα μεγάλο και πολύ σημαντικό κομμάτι στη ίδια μας τη ζωή, όπου συνυπάρχουμε, δημιουργούμε ομάδες (οικογένεια, φίλους, ερωτικούς συντρόφους) , μοιραζόμαστε.
Πες μας μερικά πράγματα για τις «Σαγη(ί)νες». Είναι μια ομάδα που προϋπήρχε της παράστασης που ετοιμάζετε ή φτιάχτηκε με σκοπό το ανέβασμα του κειμένου σου;
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για αυτές τις υπέροχες «Σαγή(ι)νες» με λίγα λόγια μόνο. Είναι η Μαρία Ράπαντα, η Ζωή Λαζαριώτου, η Βασιλική Ταμβάκη και η Αλεξία Βασιλειάδου. Η ομάδα φτιάχτηκε με σκοπό το ανέβασμα του κειμένου και δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω αυτά τα κορίτσια που στήριξαν την ιδέα μου και εμένα την ίδια με όλο τους το είναι. Πίστεψαν πολύ σε όλο αυτό και, ακόμα και σε καταστάσεις που «πέφταμε», ήμασταν η μια για την άλλη για να πάει μέχρι τέλους. Βοήθησε αρκετά στην συνεργασία και στην υλοποίηση της παράστασης το γεγονός ότι πέρα από συμμαθήτριες στην δραματική είμαστε και πολύ καλές φίλες, οπότε περνούσαμε καλά και αυτό θα βγει προς τα έξω (γέλια). Οι ρόλοι που έγραψα όσο περνούσε ο καιρός έβλεπα ότι ήταν ακριβώς γραμμένοι πάνω τους, χωρίς όμως να ξέρω από την αρχή ότι θα είμαστε εμείς οι πέντε, έτσι γελούσαμε πολύ στις πρόβες και είχαμε συνέχεια να ανακαλύψουμε και να φτιάξουμε κάτι καινούριο κάθε φορά. Φυσικά το όνομα της ομάδας δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτα λιγότερο από «Σαγή(ι)νες» καθότι έχουμε και λίγο χιούμορ.
Φεύγοντας κάποιος από την παρουσίαση τι θα ήθελες ιδανικά να έχει πάρει από αυτήν; Τι θα ήθελες να σκέφτεται στον δρόμο για το σπίτι ενδεχομένως;
Σίγουρα θα ήθελα να διασκεδάσει και να γελάσει αρκετά. Πέρα από αυτό όμως, για εμένα το θέατρο εκτός από τρόπος διασκέδασης, είναι ένα μέσο για να μπαίνουμε σε μια διαδικασία προβληματισμού, συνειδητοποίησης και απόφασης στο να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, όχι για τους άλλους, για εμάς τους ίδιους. Το θέατρο είναι εκεί όχι για να βολευόμαστε αλλά ακριβώς το αντίθετο, για να μας ξεβολέψει, να μας ταρακουνήσει είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Θα ήθελα λοιπόν να συμβεί αυτό στο τέλος της παρουσίασης μας. Μου είχε πει κάποια στιγμή, κάποιος, ότι είναι πολύ διαφορετικό να λες «συγχαρητήρια» σε έναν ηθοποιό και πολύ διαφορετικό να του λες «ευχαριστώ». Στην δεύτερη περίπτωση αν μη τι άλλο ξέρεις ότι σίγουρα έχεις κάνει κάτι καλά, έχεις δώσει κάτι σε κάποιον. Αν καταφέρουμε λοιπόν έστω κι ένας να φύγει με την αίσθηση του «ευχαριστώ» πιστεύω θα έχουμε πετύχει.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Παναγιώτα. Θα ήθελα να κλείσουμε με κάτι δικό σου. Μια φράση από το έργο που θα ήθελες να αποκαλύψεις στο κοινό του frapress. Πιθανότατα μια χαρακτηριστική φράση της δουλειάς συνολικά.
Στη προσωπική αλλά και στην επαγγελματική πορεία μου μέχρι τώρα με συνοδεύει μια φράση της προγιαγιάς μου, που μου έλεγε ότι «αν δεν έχεις μεράκι, μην το κάνεις καθόλου». Στα 19 μου το μετέφρασα ανεξίτηλο πάνω μου ως “nothing great has been, and nothing great can be accomplished without passion”. Τίποτα σπουδαίο δεν έγινε, και τίποτα σπουδαίο δεν μπορεί να εκπληρωθεί χωρίς πάθος. Και αν κάτι χαρακτηρίζει εμένα την ίδια, αλλά και την συνολική δουλειά που έγινε, είναι αυτό. Ας βάλουμε όλοι λοιπόν λίγο παραπάνω «πάθος» σε αυτά που κάνουμε, από ένα φαγητό, μια σχέση, μια δουλειά, οτιδήποτε, για να γίνουν σπουδαία.
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ… ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ
Μια παράσταση βγαλμένη από παραμύθια, μια παράσταση βγαλμένη από τη ζωή. Ακούμε πάντα τις ιστορίες έτσι όπως είναι ή προτιμάμε να πιστεύουμε ότι οι καλοί είναι καλοί, και οι κακοί, κακοί; Μια μαύρη κωμωδία που περιπλέκει το φανταστικό και το μαγικό στοιχείο με το πραγματικό. Μια φορά και έναν καιρό..;
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Ταμβάκη Βασιλική
Ράπαντα Μαρία
Λαζαριώτου ζωή
Βασιλειάδου Αλεξία
Αβραμοπούλου Παναγιώτα
ΚΕΙΜΕΝΟ:
Αβραμοπούλου Παναγιώτα
ΕΠ.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:
Μπουκουβάλας Παναγιώτης
ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ, Δεσπεραί 24, 2310278515
ΤΡΑΜΠΑΛΑ, Λέοντος Σοφού 20, 2310533806
