Στάθης ΑγγελάκοςΈχοντας στις αποσκευές τους το τρίχρονο πλέον ντεμπούτο album τους, οι The BitterSweet ετοιμάζονται για την επιστροφή τους επί σκηνής. Πέραν από τα πρώτα τέκνα τους θα παρουσιάσουν, μάλιστα, και πλήθος καινούριων τραγουδιών, καθώς και μεγάλο αριθμό άκρως αξιόλογων επιλεγμένων διασκευών, όπως άλλωστε μας έχουν συνηθίσει. Έχοντας στο πλευρό τους τους πολύ αξιόλογους I Saw 43 Sunsets πρόκειται να εμφανιστούν με ελεύθερη είσοδο στο ανακαινισμένο θέατρο Ρεματιάς του Χαλανδρίου, στις 7 Σεπτεμβρίου, σε ένα απ’ τα πρώτα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα του Φθινοπώρου.
Παρ’ όλο που, όπως έχει ειπωθεί από τον Νικόλα Αλαβάνο, frontman των The BitterSweet, εδώ και καιρό προετοιμάζονται να εισέλθουν στο The Age of New Delirium (τίτλος του καινούριου τους album), δεν παύουν ενίοτε ακόμη να χορεύουν στον Ζωολογικό Κήπο (Dancing In the Zoo είναι ο τίτλος του πρώτου τους album).
Οι ηχογραφήσεις των 11 τραγουδιών του πολυαναμένομενου καινούριου τους album έχουν πλέον επιτυχώς ολοκληρωθεί, και μάλιστα από τις πρώτες γεύσεις, που έχουμε λάβει, φαίνεται πως έχουν πραγματοποιήσει στο έπακρο το όραμά τους, το οποίο αναφέροταν σε ένα καθαρό band album, με pure αισθητική και ταυτόχρονα καλό prog ύφος, όπως μας είχε δηλώσει παλαιότερα ο Νικόλας Αλαβάνος.
(Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, που μας είχε παραχωρήσει ο frontman των The BitterSweet, τον περασμένο Οκτώβριο, εδώ: http://frapress.gr/2014/10/sinentefxi-bittersweet/ )
Αντί όμως να καταφύγουμε σε μία ανάλυση ενός album, που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει, ας βουτήξουμε λίγο στις αναμνήσεις, που έχουμε απ’ το Dancing In The Zoo, album, το οποίο μπορεί πλέον να περιφανεύεται πως το έχω ακούσει δεκάδες φορές κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να ανακαλύψω όλες του τις πτυχές.
Το Dancing In The Zoo, πέραν του concept, που μπορεί ίσως να αντιληφθεί κάποιος σε πρώτο άκουσμα, είναι ένα album, που διακατέχεται από πλήθος επιρροών και εμμονών και με την σειρά του αφήνει ένα δεδαλώδες λαβύρινθο στιγμάτων στο πέρασμά του. Η βρετανική σκηνή των 60s και των 90s έχει τον πρώτο λόγο, με την Αμερική να ξεπροβάλλει απρόσμενα στο ενδιάμεσο. Από απλά και κλασσικά rock ‘n’ roll και pop μοτίβα, μέχρι ψυχεδελικές αναζητήσεις και ονειρικές ενορχηστρώσεις. Όλα υπάρχουν εδώ και δένουν με τον πιο ιδανικό τρόπο.
Χωρίς περιττές εισαγωγές, μπαίνει άμεσα και ντόμπρα στο θέμα. Δεν αφήνει τις ηχητικές πολυπλοκότητες να το καταλάβουν εξ αρχής. Αν’ αυτού η τριπλή επανάληψη μιας λέξης, με έναν έντονα νοσταλγικό τόνο, δίνει ζωή σε ένα απ’ τα μικρά pop anthems της γενιάς μας.
Babe-babe-babe… Και το πρώτο στίγμα έχει δωθεί. Ένα single, που μοιάζει να έχει βγεί κατευθείαν απ’ τα αγγλικά brit-pop 90s και θα έκανε τους Jarvis Cocker και Johnny Marr να χαμογελάσουν πονηρά από αγαλίαση, που υπάρχουν ακόμη συγκροτήματα, που συνεχίζουν στον δρόμο, που αυτοί ήδη απ’ τα 80s χάραξαν.
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου συνεχίζει σε κοντινά ηχητικά μονοπάτια, προχωρώντας, ωστόσο, ένα βήμα παραπέρα, προσβλέποντας στην γεμάτη ψυχεδελικούς πειραματισμούς παράδοση του Graham Coxon, ενώ οι στοίχοι του ξεφεύγουν από τον τύπο της ερωτικής επιστολής και αποδεικνύονται αφοπλιστικά διαχρονικοί.
Το Two Steps Back προσιδιάζει, δίχως άλλο, σε έναν πιανιστικό φόρο τιμής στον Nick Drake. Γλυκιά μελαγχολία και σημάδια πόνου στους στίχους και ένα γλυκύτατο πιάνο, που προσθέτει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα απ’ ότι είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα μέρη του album. Σταδιακά, όμως, προς το τέλος φαίνεται πως τα σύννεφα απομακρύνονται και ο Walrus, που κάθεται στον κήπο περιμένοντας τον ήλιο, εμφανίζεται για να οδηγήσει στο You don’t dig rock ‘n’ roll, που αφομοιώνει την παράδοση των Velvet και των Stones, και περνώντας την μέσα από ιστορικές δεκαετίες, αντιτίθεται σε όλα όσα πήγαν λάθος βρίσκοντας στήριγμα σε απλά rock μοτίβα, που δεν θα μπορούσαν να μην ακούγονται σωστά.
Η αλήθεια, τώρα, είναι, πως όσες φορές κι αν πάτησα το play, ώστε να αρχίσει εκ νέου αυτό το πρώτο γλυκόπικρο ταξίδι, κάθε, μα κάθε φορά, ένα συγκεκριμένο τραγούδι διέκρινα, αν μη τι άλλο, ως το σημείο καμπής, αλλά και το κομμάτι με το μεγαλύτερο βάρος στο μουσικό παζλ των The BitterSweet. Το όνομα αυτού, The Wind. Εκεί μέσα υπάρχει ο organ Manzarek με τον flamengo Krieger και η σκοτεινή πλευρά της ηλιόλουστης California. Εκεί μέσα υπάρχουν οι Love, οι Jethro Tull, ο Robert Fripp και ταυτόχρονα εκεί μέσα βρίσκεται η Ιρλανδία, η Σκωτία, η Ελλάδα και εν συνεχεία η Ανατολή. Ένα κομμάτι, που εύκολα θα μπορούσε να αποτελεί single από το συγκεκριμένο album και το οποίο σε ταξιδεύει σε βαθιά νερά και σε συνεπαίρνει με τους ασθματικούς ρυθμούς του και τις εξωτικές του μελωδίες.
Τα On Top κερδίζει στην μάχη του πιο χορευτικού τραγουδιού με την ευφυή μπασογραμμή του, και τις όμορφες κιθαριστικές πινελιές του, ενώ το Happy New Year, ένα τραγούδι, που θα μπορούσε εύκολα να έχει γράψει ο Ray Davies ή ίσως και ο Brian Wilson, σε ένα χαλαρό απόγευμα, αναπολώντας τις παλιές ημέρες, μας δίνει την πιο ονειρική στιγμή του album, οδηγώντας ιδανικά στο Inner Flight, το δεύτερο εν συνεχεία πιο ονειρικό μέρος, που σε μεταφέρει σε ένα νοσταλγικό πρωινό, όπου ερωτήματα ξεπροβάλλουν από παντού και οι μεγαλύτερες αποφάσεις είναι έτοιμες να ληφθούν. Ένα τραγούδι ύμνος σε όσα χάθηκαν για πάντα και σε όσα καλύτερα πρόκειται να έρθουν, με τα γυναικεία φωνητικά να λειτουργούν άκρως ανακουφιστικά με τον πιο όμορφο τρόπο στην ψυχή σου. Ο John Cusack στο High Fidelity θα το έβαζε σίγουρα στην λίστα του με τα 5 καλύτερα τραγούδια για να ακούσεις ένα πρωινό Κυριακής μετά από ένα δύσκολο και κουραστικό Σάββατο.
Τα Hidind Underground και Grown Older, με τις πιο δυνατές και τις πιο ήρεμες στιγμές τους επιστρέφουν στις ρίζες του rock ‘n’ roll για να καταλήξουν στο pop κύκνειο άσμα, I Love You, που έρχεται να συμπληρώσει με ιδανικό τρόπο το εισαγωγικό, You Don’t Want Me Babe και να ολοκληρώσει το κύκλο του album, με το πιάνο και ta synths να στιγματίζουν κάθε λέξη, που προσεκτικά έχει ειπωθεί για να καταλήξει, όπως κι αν έχει, στον τρόπο που είχαν τα πράγματα σε κάποια δεδομένη στιγμή. Αυτό αποτελεί το Lady Grinning Soul των The BitterSweet.
Το Outro, παίρνοντας όσα χρειάζεται από τα προηγούμενα 11 τραγούδια του album και αποχαιρετώντας, φαίνεται να σε προετοιμάζει ήδη για το ‘The Age of New Delirium’. Ίσως, όμως, εμένα απλώς να δίνει αυτή την εντύπωση, επειδή, όπως, είπα δεν έχω ανακαλύψει ακόμη όλες τις πτυχές του. Κάτι, που δεν ξέρω κι αν θα καταφέρω ποτέ…
Το Dancing In The Zoo συγκαταλέγεται στα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα albums αγγλόφωνων ελληνικών συγκροτημάτων της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστον. Ένα ψυχεδελικό pop διαμάντι, που ήρθε σαν από άλλη εποχή για να μας θυμίσει όλα όσα αγαπήσαμε κάποτε και να μας επιβεβαιώσει πως αυτά πάντα θα μας συνοδεύουν.
Όπως κι αν έχει, όποιος γνωρίζει ήδη τους The BitterSweet δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Όποιος, όμως, δεν είχε τη τύχη να τους βρεί ακόμη στον δρόμο του δεν πρέπει να τους χάσει σε αυτό το live πάνω από το ρέμα του Πολύδροσου, μέσα στο δάσος, εκεί που το μουσικοχορευτικό τους ντελίριο θα αποκτήσει σάρκα και οστά.