Σπύρος ΓούλαςΠροχωράμε στο σκοτάδι του νέου δωματίου το οποίο φαίνεται να εκτείνεται μπροστά μας για αρκετά μέτρα. Μπροστά εγώ, λίγο πιο πίσω μου ο Μικές και ο Μιχάλης. Το μέρος πρέπει να είναι το γκαράζ που φυλάνε τα οχήματά τους. Βλέπουμε μία κλούβα της αστυνομίας σταθμευμένη στα 5 μέτρα. Προσπαθούμε να ανοίξουμε την πόρτα αλλά είναι κλειδωμένη. Προφανώς και είναι κλειδωμένη…
“Μία φορά ρε γαμωτό να βρούμε ένα όχημα της προκοπής. Θα τελειώσει όλη αυτή η ιστορία και μόνο στο αμάξι του ψηλού θα έχουμε μπει”, μουρμουρίζει σιγανά ο Μιχάλης.
Εντοπίζω πρώτος μία σειρά από μεγάλες σιδερένιες ντουλάπες, σαν αποθήκες, στο βάθος του δωματίου. Αυτές είναι ανοιχτές. Πλησιάζουμε και βρίσκουμε επιτέλους αυτό για το οποίο είχαμε έρθει.
Γκλομπς, ασπίδες, αλεξίσφαιρα γιλέκα, εξαρτύσεις από συνθετικό πλαστικό, χειροπέδες, μεγάλα σακίδια.
“Επιτέλους” λέει ο Μικές. “Πάρτε ο καθένας ένα σάκο και γεμίστε τον με ό,τι βρείτε, πάρτε κάτι για ξυλίκι, με ζόμπια θα τα χρησιμοποιήσουμε.”
Φορτωνόμαστε και οι τρεις από ένα σακίδιο στην πλάτη τα οποία γεμίσαμε με εξαρτήματα μάχης, γιλέκα, σουγιάδες, επιγονατίδες, γάντια και ό,τι άλλο βρήκαμε. Παίρνω ένα κατάμαυρο μακρύ γκλομπ και το ζυγίζω στο χέρι.
“Αυτό θα σε καθυστερεί” λέει ο Μιχάλης.
Μου το παίρνει από τα χέρια και μου δίνει μία μικρή μεταλική λαβή. Τον κοιτάζω απορημένος.
“Πίεσε την άκρη.”
Βρίσκω μία προεξοχή και την πιέζω με τον αντίχειρα. Στη στιγμή ένα μεταλλικό έλασμα πετάγεται τριάντα εκατοστά προς τα έξω. Κρατώ τη ράβδο και γεμίζω τις θήκες του γιλέκου με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πιπεριού. Ο Μιχάλης κρατά στο ένα χέρι του πλαστικό γκλομπ που πήρε από εμένα και στο άλλο έχει περάσει μία ασπίδα των ΜΑΤ. Σε αντίθεση με εμένα που επέλεξα ένα γιλέκο μάχης γεμάτο τσέπες και ανοίγματα για να φορτωθώ με μερικά ακόμα καλούδια εκείνος φόρεσε ένα αλεξίσφαιρο. Ήταν κάπου πέντε εκατοστά παχύ. Ρίχνει μερικές δοκιμαστικές στο στομάχι του με το γκλομπ και ούτε που το καταλαβαίνει.
“Φαίνεται εγώ τανκάρω από δω και πέρα” μονολογεί.
Γυρνάω να δω τον Μικέ. Έχει φορέσει και αυτός ένα γιλέκο μάχης, αλλά στα χέρια του κρατά μία μεγάλη καραμπίνα.
“Shotgun” λέει γελώντας.
“Θα σε άφηνα να την πάρεις και χωρίς να πεις shotgun”, του λέω ήρεμα.
“Όχι, δεν κατάλαβες” λέει.
Γυρίζει προς την κλούβα των ΜΑΤ και πιέζει την σκανδάλη από τρία μέτρα απόσταση. Ο θόρυβος μας ραγίζει τα τύμπανα, η κλούβα κάνει μία τρύπα μεγάλη σαν το κεφάλι μου και το μέταλλο μένει να αχνίζει σαν σκασμένο pop corn.
“Shotgun” ξανα λέει ο Μικές και κλείνει το μάτι.
Μας δείχνει μία άκρη στην ντουλάπα. Βρίσκουμε μερικά 45άρια, αλλά τίποτα πιο βαρύ. Τα φορτωνόμαστε στους σάκους μαζί με πυρομαχικά, αφού βεβαιωθούμε για την ασφάλεια και τον τρόπο χειρισμού τους αδειάζοντας ένα στα τζάμια της κλούβας. Χεστήκαμε και αν μας ακούσουν τα ζόμπια. Οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν.
Αδειάζουμε τελείως τις ντουλάπες από όσα μπορούμε να κουβαλήσουμε, ο καθένας μας τώρα μαζί με τον προσωπικό του εξοπλισμό κουβαλάει δύο σακίδια περασμένα μπρος και πίσω από την πλάτη του. Έχω ιδρώσει και ακόμα δεν έχω κάνει ένα βήμα. Στο βάθος είναι η πόρτα του γκαράζ, πιέζουμε τον λεβιέ και ανοίγει τρίζοντας. Βγαίνουμε στην Καραϊσκάκη, στρίβουμε στην Ερμού και κατεβαίνουμε τον δρόμο όσο πιο γρήγορα μας επιτρέπει το βάρος που κουβαλάμε. Στο βάθος ο ουρανός έχει μπλαβιάσει και ο ήλιος έχει πάρει ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα. Ανάθεμα και αν έχουμε μία ώρα μέχρι την δύση. Τέτοια ώρα μαζευόμασταν για ουζάκια στο Υποβρύχιο. Η όμορφη πλατεία που κάποτε ήταν το μαγαζάκι έχει σκαφτεί και καεί τελείως. Τα δέντρα που έριχναν τη σκιά τους τα μεσημέρια που διαβάζαμε γραμμική άλγεβρα είναι πεσμένα στο έδαφος, ή καρβουνιασμένα. Τι να σου κάνει η γραμμική άλγεβρα τώρα θα μου πεις…
Θέλουμε να περάσουμε από την πλατεία Γεωργίου, αλλά ο Μικές μας συγκρατεί. Ο χώρος είναι τεράστιος. Δεν τον φοβίζουν τα ζόμπια, αλλά οι επιζήσαντες. Βλέπεις τρεις τύπους να κατεβαίνουν τον δρόμο φορτωμένοι όπλα που φτάνουν για μία μικρή διμοιρία, τι κάνεις; Ο Παναγής δεν θυσιάστηκε για να μας πιάσουν κότσους πέντε μαλάκες που λούφαξαν στο καλαμάκι
μπαρ με τρεις βέργες στα χέρια. Όχι. Πάμε καρφί στον ερυθρό σταυρό για ανασύνταξη.
Φτάνουμε στο κτίριο του ερυθρού σταυρού ακριβώς όταν ο ήλιος τείνει να χαθεί μέσα στη θάλασσα, έχοντας κάνει όλη την ενδιάμεση διαδρομή ακούγοντας επιφυλακτικά γρυλίσματα από κάθε σκοτεινή γωνιά που συναντήσαμε.
Το κτίριο είναι σημαντικό για δύο λόγους. Πρώτον, η διάταξή του. Είναι στην γωνία Καρόλου και Αγίου Ανδρέου, προσφέροντας ορατότητα μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είναι μικρό, οι έξι μας φτάνουμε και περισσεύουμε για να το φυλάξουμε και είναι και χτισμένο έτσι ώστε η μόνη είσοδος να είναι μέσα από ένα μικρό διάδρομο στην αυλή για να μπεις στον οποίο πρέπει να διασχίσεις μία στενή πόρτα, ακριβώς κάτω από τα παράθυρα του πρώτου ορόφου. Με λίγα λόγια αν κάνεις ένα βήμα μέσα από την πόρτα ο άλλος από πάνω έχει ελεύθερο πεδίο βολής σε κλειστό χώρο για 7 μέτρα. Ακούγεται απλό, αλλά εκείνη τη στιγμή στα μάτια μας ήταν κάτι μεταξύ Helm’s Deep και Θερμοπυλών.
Ωστόσο όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα παραβλέψουμε και πάλι να επιλέγαμε το ίδιο μέρος. Ο λόγος είναι η τοποθεσία του. Καρόλου και Αγίου Ανδρέου είναι 15 λεπτά με τα πόδια μέχρι το παλιό λιμάνι, 10 αν βιάζεσαι, όσο φορτωμένος και αν είσαι. Αν καταφέρουμε να βγάλουμε το βράδυ τότε με το πρώτο πρωινό φως θα περπατήσουμε μέχρι το λιμάνι σαν άρχοντες.
Στην είσοδο βλέπουμε τον Μανώλη, οριακά αγχωμένο, αν και δεν θέλει να το παραδεχτεί.
“Άντε ρε μαλάκες”
Μας οδηγεί πάνω. Το κτίριο είναι παλιό, τριάντα, σαράντα χρόνων. Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια, όλες οι πόρτες είναι στην ουσία τζαμαρίες. Αν κάτι περάσει την εξώπορτα τότε δεν υπάρχει κάτι να το σταματήσει μέχρι πάνω. Ο Μανώλης διαβάζει τη σκέψου μου:
“Τώρα που ήρθατε θα κατέβουμε να το μπαζώσουμε με τον ψηλό, τουλάχιστον την κεντρική, μετά την αυλή.
Στον πρώτο, δίπλα από το παράθυρο βλέπουμε τον Πέτρο να μετράει τα τρόφιμα.
Αδειάζουμε τα πράγματα που έχουμε φέρει από την αστυνομία πάνω σε ένα κρεβάτι που τραβήξαμε δίπλα στο τζάμι. Μανώλης και ψηλός παίρνουν από ένα 45άρι και αλεξίσφαιρα, ο Πέτρος είναι πιο
παραδοσιακός, κρατάει για τον εαυτό του μόνο ένα γιλέκο. Έχει ήδη βρει το όπλο του. Ένα μεγάλο τσεκούρι από την πυροσβεστική φωλιά του ερυθρού σταυρού.
“Πού είναι ο Παναγής;” λέει ο Πέτρος καθώς η ομάδα μου μπουκώνεται με φαγητό και νερό.
“Los poulos” λέει ο Μικές.
Για λίγο πέφτει μία μικρή σιωπή και το μόνο που ακούγεται είναι ο ψηλός καθώς τρώει με ανοιχτό το στόμα.
“Και του το είπα”, λέει ο Πέτρος, “ψήστο μην είσαι gay και πεθάνεις”.
“Του ζήτησες τα δύσκολα και συ”, λέει ο Μανώλης.
“Δεν το έπαιξε καθόλου καλά πάντως”, λέει ο Μικές.
“Έπρεπε να το παίξει όπως εσύ δηλαδή, στο τελευταίο σκαλί της σκάλας με το σκατό στην κάλτσα”
“Γελιέσαι, κοίτα δω, γελιέσαι αν νομίζεις πως έτσι έγιναν τα πράγματα.”
“Μαλάκα Μικέ, σε είδαμε”, λέει ο Μιχάλης
“Καθόμουν πίσω για να ελέγχω την κατάσταση ρε, αφού είχαμε frontline”
“Ακριβώς, είχαμε, σκάσε τώρα να σκεφτώ”, λέει ο Πέτρος. Μετά από ένα λεπτό παίρνει ξανά τον λόγο.
“Η ομάδα του Μικέ ας πέσει για ύπνο. Αν καταφέρουμε να βγάλουμε και αυτό το βράδυ είμαστε αλάνια, το λιμάνι είναι δίπλα σχεδόν”.
Τον ακούω και με πόδια βαριά σέρνομαι μέχρι ένα ράντζο στην άλλη γωνία του δωματίου. Ο Μιχάλης κάνει το ίδιο, ενώ Μανώλης και Ψηλός κατεβαίνουν κάτω να φράξουν την κεντρική είσοδο. Ο Μικές παίρνει την πρώτη σκοπιά δίπλα στα γωνιακά παράθυρα, τα χέρια του σφίγγουν το shotgun με νεύρο. Κλείνω τα μάτια και το τελευταίο που βλέπω είναι τον Πέτρο να πίνει ένα monsteraki. Πού στον πούτσο το βρήκε;
Έξω νυχτώνει. Ποιες οι πιθανότητες απλά να κοιμηθούμε και το πρωί να σηκωθούμε φρεσκαδούρες και να ανέβουμε στο πλοίο; Έτσι, για το γαμώτο, ένα βράδυ να μην γίνει τίποτα ρε φίλε. Και το πρωί να ξυπνήσω, να κατουρήσω και να πάω σπίτι μου στην Αθήνα. Γαμώ.
Με παίρνει ο ύπνος.
Στο συγκεκριμένο σημείο θα τοποθετούνται με χρονική σειρά τα κεφάλαια του CZA. Για να θυμηθείς τα προηγούμενα κεφάλαια ρίξε μία ματιά
1.Κεφάλαιο 1ο
Ο τίτλος του παρόντος, CZA, είναι το ακρώνυμο του C.E.I.D. Zombie Apocalypse.
Οι συντάκτες του Frapress.gr διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα όλων των κειμένων και άλλων δεδομένων που παρουσιάζουν. Αν σε κάποιο άρθρο δεν αναφέρεται συντάκτης ή άλλη πηγή συγγραφής, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο Frapress.gr.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εκτενώς τους όρους χρήσης του Frapress.gr εδώ.