Σπύρος ΓούλαςΞύπνησα το επόμενο πρωί με το κεφάλι βαρύ σαν τούβλο. Δίπλα μου ο Ψηλός και ο Μανώλης κοιμόντουσαν σαν πρεζάκια, κουλουριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλον επάνω στο φθαρμένο μας ράντζο. Ήταν ακόμα αρκετά νωρίς και ήμουν από τους πρώτους που σηκώθηκαν. Η παλιά αίθουσα χορού ήταν γεμάτη παιδιά που κοιμόντουσαν, στοιβαγμένοι σαν σακιά πατάτες. Ούτε που ήξερα τι ώρα ήταν. Είχα το κινητό κλειστό για να το ανοίξω όταν επιτέλους ξαναβρίσκαμε σήμα. Ακροπατώντας για να μην ξυπνήσω κανέναν και πηδώντας πάνω από κρεβάτια και ντιβάνια γεμάτα κοιμισμένους φοιτητές βγήκα στην εξωτερική σκάλα.
Παρόλο που ήταν Απρίλιος εκείνη την ώρα έκανε ακόμα κρύο. Κάτω από την σκάλα σαν μυρμήγκια τα παιδιά της ΟΑ (Οργάνωση Άμυνας) μετέφεραν παλιά έπιπλα μακριά από την κεντρική είσοδο του ΑΣΤΟΥ την οποία είχαν μπαζώσει χθες το βράδυ λίγο πριν τη δύση του ήλιου.
Βλέπω από μακριά τον Παναγή να τους βοηθάει. Ψηλά πάνω στον πέτρινο τοίχο, τα παιδιά που κάνανε σκοπιές είχαν τραβηχτεί για να κοιμηθούν. Στα κάγκελα της σκάλας βρίσκω τον Μικέ. Στα χέρια του κρατάει το κινητό του. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω στρέφει την οθόνη προς το μέρος μου.
“Παρακαλούμε όπως εκκενώσατε το κέντρο της πόλης της Πάτρας.
Πλοία του πολεμικού ναυτικού βρίσκονται καθοδόν και αναμένονται
να φτάσουν στον παλαιό λιμένα. Μέχρι τότε παραμείνετε στα σπίτια σας.
Η διαδικασία απομάκρυνσης θα ξεκινήσει με την άφιξη των πλοίων, την 17η
Απριλίου στις 07:59. Μέχρι τότε ισχύει απαγόρευση κυκλοφορίας
μετά τη δύση του ηλίου.”
Ένα μήνυμα. Από ποιον; Ο στρατός; Η κυβέρνηση; Το σήμα εξακολουθεί να ειναι μηδενικό. Το πρόσωπο του Μικέ είναι σκυθρωπό. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Αυτό είναι καλό έτσι; Στέλνουν κόσμο να μας βγάλει από εδώ.
“Ο Νίκος μάζεψε τους άλλους όταν οι περισσοτεροι πήγαν για ύπνο. Ο Πέτρος κρυφάκουσε τη συζήτηση. Δεν πρόκεται να φύγουμε.” λέει ο Μικές.
“Τι εννοείς δεν πρόκεται να φύγουμε;” ρωτάω εμβρόντητος.
“Εφόσον έχουν στήσει τις φωλιές δεν θέλουν να φύγουν μέχρι να μαζέψουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Θέλουν να περιμένουν και τους άλλους. Αν φύγουν αυτοί που είναι εδώ δεν θα μείνει κανένας έμπειρος να στελεχώσει την άμυνα. Όσοι έζησαν θα γίνουν ζόμπια τις επόμενες μέρες”
“Πόσους περιμένουν ακόμα;”
“Τα ΤΕΙ”
“Αυτό είναι ηλίθιο.” είπα καταβάλλοντας προσπάθεια για να μην ακουστώ.
Το ξέρει και το ξέρω. Τα ΤΕΙ της Πάτρας βρίσκονται στην άλλη άκρη της πόλης. Ακόμα και με συγκοινωνία θέλεις τουλάχιστον μία ώρα για να φτάσεις από εκεί στον ΑΣΤΟ. Τα ΤΕΙ έχουν δική τους πανεπιστημιούπολη και μάλιστα είναι μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Μόνο οι φοιτητές είναι κάπου δέκα χιλιάδες. Αν το Ρίο χτυπήθηκε τόσο άσχημα ενώ ήταν τόσο έξω από την πόλη τότε εκεί η κατάσταση πρέπει να είναι απελπιστική.
“Μικέ, δεν γίνεται να κάτσουμε τόσο πολύ εδώ. Ακόμα και τρεις μέρες μέχρι να έρθει η βοήθεια είναι πολύ. Τι θα κάνουμε;”
“Καλά καλαμάρια”
Πηδάει κάτω από τα κάγκελα και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Έξω από την πύλη του ΑΣΤΟΥ βρίσκουμε τον Πέτρο καθισμένο στο πεζοδρόμιο μπροστά από ένα τριτοκλασάτο ξενοδοχείο που είναι χτισμένο απέναντι. Μαζί μας είναι και ο Παναγής. Δεν το συζητάμε ούτε ένα λεπτό. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσουμε και να περιμένουμε να έρθει ο κόσμος από τα ΤΕΙ εδώ. Ο Πέτρος έχει σηκώσει τα δάχτυλα και μετράει.
“Δεν θα χωράμε. Το φαγητό θα έχει τελειώσει σε δύο μέρες όσο και αν προσέξουνε τις μερίδες. Το νερό θα τελειώσει απόψε και ας προσπαθεί ο Νίκος να το παίξει άνετος.”
“Πώς θα φτάσουμε όμως μέχρι το λιμάνι;” ρωτάει ο Παναγής.
“Χρειαζόμαστε προμήθειες. Όπλα και φαγητό για τρεις μέρες” λέει ο Μικές
“Μπορούμε να κλέψουμε φαγητό από εδώ, ή να ποντάρουμε πως θα βρούμε κάτι στον δρόμο μέχρι το λιμάνι” λέει ο Μικές.
“Αν βγούμε έτσι όπως είμαστε να περπατήσουμε μέχρι το λιμάνι θα μας πετσοκόψουν. Παραήμασταν κωλόφαρδοι μέχρι τώρα. Χρειαζόμαστε όπλα και η ΟΑ θα μας δώσει τα αρχίδια της”.
Όλοι συμφωνούμε με τον Πέτρο, αλλά κανείς δεν έχει να προτείνει τίποτα. Καθόμαστε έξω στο δρόμο, στις 8 το πρωί προσπαθώντας να σκεφτούμε που μπορούμε να βρούμε εξοπλισμό. Να κλέψουμε από τον ΑΣΤΟ δεν υπάρχει περίπτωση. Όχι μόνο είναι πισώπλατη μαχαιριά, αλλά αν μας πιάσουν την γαμήσαμε. Το κεφάλι μου είναι ακόμα βαρύ από τον ύπνο. Τέτοια ώρα θα έλεγα στον Μήτσο να μπούμε για ranked, ενώ θα έπινα το δεύτερο Monster μου, διάολε, τέτοια ώρα θα κοιμόμουν… Θυμήθηκα τα βράδια που καιγόμασταν στο LoLάκι με την ίδια παρέα που είμαι τώρα. Ο Παναγής που πάντα feedare με τον ήρωα που ήθελε να μάθει στο top, ο Μικές που έκανε τον Πέτρο να βγαίνει από τα ρούχα του παίζοντας diana ζούγκλα με μηδενικά ganks, ο Πέτρος που τσαντίζονταν και του έλεγε πως θα έπρεπε να μάθει να παίζει καμία σοβαρή ζούγκλα όπως Vi. Το νέο skin της Vi που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα… Riot Vi…
“Μαλάκες…. Το βρήκα.”
Εξηγώ την ιδέα μου με δύο λέξεις. Ο Παναγής με κοιτάζει σοκαρισμένος, ο Πέτρος γυρνάει το κεφάλι του προς εμένα τόσο απότομα που τα γυαλιά του γλιστρούν από τη μύτη. Ο Μικές την έχει καταβρεί.
“Είστε κοτάρες όλοι σας. Θα το κάνουμε. Φωνάξτε τους άλλους.”
Η κεντρική αστυνομική διεύθυνσης της Πάτρας βρίσκεται στην Αλεξάνδρου Υψηλάντου, και καταλαμβάνει σχεδόν όλο το τετράγωνο. Πρόκεται για ένα κτίριο πέντε ορόφων όπου στεγάζονται όλα τα αστυνομικά σώματα. Εκεί είναι τα κρατητήρια, οι γραφειοκρατικές υπηρεσίες, το υπόγειο parking των οχημάτων της δίωξης, οι κλούβες των μπάτσων και το κυριότερο, ο εξοπλισμός των Μ.Α.Τ. Η ιδέα είναι παράλογη, το σχέδιο ανύπαρκτο. Το καλύτερα φυλασόμενο κτήριο της πόλης και εμείς θέλουμε να μπούμε μέσα και να κάνουμε πλειάτσικο. Και όμως, αυτό ακριβώς θα κάνουμε.
Η ομάδα χωρίζεται στα δύο. Ο Πέτρος παίρνει τον Μιχάλη και τον Ψηλό και φεύγουν προς την 28ης Οκτωβρίου για να βρουν ασφαλές δρόμο μέσα από την πόλη, τουλάχιστον μέχρι την Αγίου Ανδρέου. Στόχος τους να δουν μέχρι που μπορούμε να προχωρήσουμε μέσα στη μέρα και που μπορούμε να βρούμε καταφύγιο αν μας πιάσει το βράδυ. Η ομάδα του Μικέ αποτελείται από εμένα, τον Παναγή και τον Μανώλη. Εμείς είμαστε η ομάδα κρούσης. Θα πάμε μέχρι τα κεντρικά της αστυνομικής διέυθυνσης και αν μπορούμε θα τα σηκώσουμε όλα.
“Θα βρεθούμε στο κτήριο του Ερυθρού Σταυρού.” λέει ο Πέτρος “ψήστε το να μην είστε gay και σας φάνε εκεί μέσα”
“Ο Παναγής είναι ήδη gay” λέει ο Μανώλης
“Δεν είμαι!!!”
“Παναγή, μεταξύ μας, ζόμπια ζόμπια, αλλά την ξυρίζεις τη μασχάλη”
“Μαλάκα, σε..”
Κάπου εδώ επεμβαίνει ο Μιχάλης
“Σκάστε λίγο όμως! Ο Παναγής γουστάρει να τον γλεντάνε και εμείς χάνουμε χρόνο.”
Η παρέα σπάει και η ομάδα μου παίρνει την Βαλτετσίου προς τα πάνω. Στρίβουμε δεξιά στην Κορίνθου και προχωράμε γρήγορα. Ο ήλιος αρχίζει και καίει τώρα. Δεν φοβόμαστε μην πετύχουμε τίποτα στο δρόμο, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Βγαίνουμε στη Αγίου Νικολάου και προχωράμε με την πλάτη στη θάλασσα. Ο δρόμος και τα πεζοδρόμια είναι γεμάτοι αμάξια που βγήκαν εκτός πορείας, οι θέσεις είναι γεμάτες αίμα, τα τζάμια διαλυμένα. Προσπαθούμε να βρούμε κάποιο που να λειτουργεί αλλά όλων οι μπαταρίες έχουν αδειάσει. Συνεχίζουμε να περπατάμε. Μπροστά μας τα σκαλοπάτια που φτάνουν μέχρι το κάστρο. 196 ακριβώς. Τώρα μοιάζουν κατά τόπους κατεστραμένα, ενώ τουλάχιστον οι μισοί φανοστάτες έχουν λυγίσει τα δύο. Τι έγινε εδώ πάνω τις τελευταίες ώρες;
Στρίβουμε στην Υψηλάντου και πάμε καρφί για το στέκι των ΠΟΦΠΠ. Η μεγάλη τζαμαρία της πρόσοψης έχει σπάσει. Από μέσα το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι οι τρεις αναποδογυρισμένους καναπέδες μπροστά από την σκάλα και το ασανσέρ, και τα ξεχαρβαλωμένα ράφια από τις βιβλιοθήκες σπασμένα και πάνω στο πάτωμα.
“Εδώ θα έπρεπε να είναι το δεύτερο αρχηγείο” είπε ο Μικές
“Δεν είναι κανείς” μουρμούρισα
“Δεν έχει λογική, ο ήλιος δεν έχει πέσει ακόμα. Ο Νίκος είπε πως το είχαν ασφαλίσει”
Διασχίζουμε την σπασμένη τζαμαρία και προχωράμε προς το εσωτερικό. Δεν υπάρχει ψυχή, από τους πάνω ορόφους δεν ακούγεται τίποτα. Ο Μικές βάζει το δάχτυλο μπροστά από το στόμα και κάνει νόημα σε εμένα και τον Παναγή να ανέβουμε πάνω να ελέγξουμε την κατάσταση. Προχωράω μπροστά, με το σκουριασμένο σφυρί που είχα κρατήσει από την Πανεπιστημιούπολη στο δεξί χέρι, πίσω μου ο Παναγής έχει βγάλει το σπασμένο ξύλο και κρατά μία απόσταση δύο μέτρων. Είναι απίστευτο πως έχουμε κρατήσει αυτές τις μαλακίες αλλά πραγματικά δεν είχαμε τίποτα καλύτερο. Ρίχνω κάτω έναν από τους καναπέδες και ανεβαίνω τις σκάλες. Ο πρώτος όροφος είναι η αίθουσα χορού. Πριν φτάσω εκεί βλέπω το φως από τα πίσω παράθυρα να πέφτει πάνω σε ένα πεσμένο σώμα. Παγώνω στη θέση μου αλλά δεν βλέπω κίνηση. Πάω πάνω από το παλικάρι και βλέπω μία τεράστια πληγή στη βάση του λαιμού. Αισθάνομαι την ανάσα του Παναγή στο σβέρκο μου.
“Μαλάκα θα μας γαμήσεις κιόλας;” λέω τσαντισμένος, αλλά εκείνος δεν μου δίνει σημασία.
“Γιατί δεν έχει καεί; Είναι ακριβώς πάνω στον ήλιο”
Στην τσάντα μου έχω μισό μπουκάλι νερό. Το βγάζω και με αυτό καθαρίζω την πληγή του τύπου. Η πάνω στρώση βρωμιάς και ξεραμένου ιδρώτα φεύγουν με λίγο τρίψιμο και φανερώνεται μία λωρίδα από πηγμένο αίμα, πολύ λεπτή, ακριβώς στο κενό ανάμεσα στην κλείδα και τον λαιμό.
“Αυτό το τραύμα δεν είναι από ζόμπι” λέει βραχνά ο Παναγής.
Καταλαβαίνω τι παίζει και αρχίζω και διαολίζομαι επικίνδυνα. Πηδάω πάνω από το πτώμα του τύπου και φτάνω στην αίθουσα χορού στον πρώτο. Η μπόχα μου έρχεται στη μύτη σαν κύμα. Στη μέση ακριβώς υπάρχει ένας σωρός από σώματα, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Από κάτω τους μία λίμνη ξερό αίμα, ένα δάχτυλο παχιά. Μύγες πετάνε σε σύννεφα από πάνω τους. Θέλω να ξεράσω αλλά κρατιέμαι. Από πίσω μου ακούω τον Παναγή να βλαστημά σιγανά. Συνεχίζουμε προς τον δεύτερο όροφο. Φτάνοντας βλέπουμε δύο τύπους σε κατάσταση επιφυλακής.
“Ήρεμα, ήρεμα” φωνάζω “είμαστε cool”
Τους ξέρω και τους δύο. Ο Στάθης Μελέκης από το αργεντίνικο τάνγκο και ο Δημήτρης Ζαρμπούτης, παλιό μέλος του λογοτεχνικού. Είμαι πανβρώμικος και τα ρούχα μου έχουν τα χάλια τους, αλλά με αναγνωρίζουν. Κάνω νόημα στον Παναγή να χαλαρώσει.
“Στάθη, τι έγινε εδώ;” δεν προχωρώ πιο κοντά του, αφήνω δύο μέτρα απόσταση μεταξύ μας Με κοιτάζει σαν να με βλέπει για πρώτη φορά, ανοιγοκλείνει τα μάτια του πολλές φορές και στο τέλος φαίνεται να καταλαβαίνει κάτι.
“Ταμία; Είσαι ο ταμίας; Εεεεε, ο κυρ ταμίας” λέει γελώντας νευρικά. Αναφερέται σε μία ιδιότητα που είχα μέσα στον σύλλογο η οποία υπό τις δεδομένες συνθήκες μου φαίνεται τόσο άνευ σημασίας και γελοία που με πιάνουν τα γέλια, γελάει και εκείνος μαζί μου.
Έρχεται και με αγκαλιάζει, δίπλα του ο Δημήτρης με κοιτάζει πίσω από τα ολοστρόγγυλα γυαλιά μυωπίας του χωρίς να βγάζει άχνα. Στο χέρι κρατά το σπασμένο πόδι από μία καρέκλα, τόσο σφιχτά που τα δάχτυλά του φαίνονται να μην αιματώνονται καλά.
“Ερχόμαστε από τον ΑΣΤΌ. Νόμιζα το στέκι είναι ασφαλές. Τι έγινε εδώ;” λέω ήρεμος.
Ο Στάθης είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου. Μου ρίχνει σχεδόν ένα κεφάλι. Οι πλάτες του είναι μιάμιση φορά οι δικές μου. Πριν ανοίξει το στόμα του παίρνει τον λόγο ο Δημήτρης.
“Το στέκι ποτέ δεν ήταν ασφαλές. Και εμείς ήρθαμε εδώ πριν λίγο”
Δεν το χάφτω. Πίσω από την πλάτη του η πόρτα του φωτογραφικού θαλάμου είναι ανοιχτή.
“Εσείς ανοίξατε την πόρτα;” λέω ήρεμα
“Ναι, ναι, εκεί περάσαμε το βράδυ. Ευτυχώς είχαμε τα κλειδιά.”
“Ο υπεύθυνος του αργεντίνικου και ένα πρώην μέλος του λογοτεχνικού είχαν τα κλειδιά του σκοτεινού θαλάμου;”. Ο Δημήτρης είναι έτοιμος να με καθησυχάσει.
“Συναντήσαμε τον υπεύθυνο του φωτογραφικού και μας τα έδωσε. Το παλικάρι θα έφευγε προς το λιμάνι, είδες το μήνυμα, δεν τα χρειάζονταν. Εμείς θέλαμε να βρούμε καταφύγιο για να ξεκουραστούμε”.
Όσα είχαν γίνει το προηγούμενο βράδυ ξαφνικά παίζονταν σε αργή ταινία στο μυαλό μου. Το παλικάρι ε; Είδα μία λαβή από καουτσούκ να εξέχει από την τσέπη του παντελονιού του Στάθη. Χαμογέλασα
σαν ηλίθιος και γύρισα προς τον Παναγή.
“Θυμάσαι τι σου είπα στην Αμοργό; Εκείνο το βράδυ που μέθυσα;”
Καταλαβαίνει αμέσως. Στο πανηγύρι του Χριστού είχα γίνει κωλότρυπα στις ρακιές. Πριν την πέμπτη του είχα πει “απόψε θα με προσέχεις”.
Κοιτάζει μία εμένα και μία τα παιδιά πίσω μου. Δεν έχω ιδέα αν κατάλαβαν τι θα γίνει σε πέντε δευτερόλεπτα, τους έχω γυρισμένη την πλάτη, απόλυτα ήρεμος.
“Έχεις miss match” λέει ο Παναγής. Εννοεί τον Στάθη.
“Δεν πειράζει.” λέω χαμογελαστά
“Παιδιά θα μας πείτε και εμάς;” λέει ο Στάθης
“Φυσικά. Ο υπεύθυνος του φωτογραφικού είναι η Βιβή.”
Γυρνάω προς το μέρος του με το σφυρί στο χέρι μου να διαγράφει ανοδική πορεία μέχρι το σαγόνι του. Τον χτυπάει ενώ ακόμα χαμογελάει. Το στόμα του κλείνει απότομα, η γλώσσα του κόβεται στα δύο μπροστά στα μάτια μου, αίμα φεύγει πάνω στον τοίχο και μετά στην μπλούζα του. Η κάτω μασέλα διαλύεται σε αργή κίνηση. Το σφυρί συνεχίζει προς τα πάνω ενώ το σώμα του Στάθη πέφτει στα αριστερά, πάνω σε μία σειρά από άδεια μπουκάλια μπίρας.
Το επόμενο δευτερόλεπτο ο Δημήτρης έρχεται πάνω μου και βλέπω το καδρόνι στο χέρι του να διαγράφει ένα τόξο προς το κεφάλι μου. Κάπως προλαβαίνω να σκύψω και το χτύπημά του καταλήγει σε ένα ράφι γεμάτο κουβάδες στα δεξιά μου. Το σπάει στα δύο. Οι κουβάδες και τα δοχεία αδειάζουν πάνω μου μπογιά και διαλυμένο χρώμα, δεν μπορώ να δω τίποτα. Ακούω τον Παναγή να βγάζει ένα βρυχηθμό
και αισθάνομαι το πάτωμα να τραντάζεται ένα εκατοστό δίπλα μου καθώς με προσπερνάει τρέχοντας προς τον Δημήτρη. Στιγμές μετά κάτι στο βάθος καταρρέει. Σηκώνομαι και προσπαθώ να καθαρίσω την μπογιά από το πρόσωπό μου ενώ τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά. Ξαφνικά αισθάνομαι την ανάσα μου να κόβεται και το στομάχι μου να βυθίζεται προς τα μέσα. Ο Στάθης; Μία δεύτερη μπουνιά με βρίσκει στο κεφάλι και με πετάει στο πλάι. Το κεφάλι μου γυρίζει σαν να είμαι μεθυσμένος. Ακούω ασυνάρτητα μουγκρίσματα, ενώ ακόμα δεν μπορώ να δω τον Χριστό μου.
Χωρίς να προλάβω να σηκωθώ αισθάνομαι κλωτσιές, πρώτα στο στομάχι και μετά όταν μαζεύω τα πόδια μου, στα καλάμια. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα αλλά όλο μου το σώμα φωνάζει πως πρέπει να φύγω από εκεί. Για κάποιον λόγο για μία στιγμή υπάρχει ένα χρονικό παράθυρο και καταφέρνω να σηκωθώ και να τρίψω με το εσωτερικό του χεριού μου τα μάτια μου. Βλέπω τον Στάθη με γουρλώμένα μάτια μπροστά μου, με το δεξί χέρι έχει βγάλει από την τσέπη ένα μαχαίρι και ήδη κάνει μία απλωτή κίνηση προς τα εμένα. Σηκώνω τα χέρια μου ενστικτωδώς μπροστά από το πρόσωπό μου και πηδάω προς τα πίσω. Αισθάνομαι ένα οριζόντιο κόψιμο και στα δύο μου χέρια και με την πλάτη πέφτω πάνω στη σπασμένη βιβλιοθήκη. Ξαφνικά βλέπω τον Παναγή να πετά οριζόντια στο έδαφος. Πέφτει πάνω στον Στάθη με τόση δύναμη που ακούω τον κρότο από τα πλευρά του που σπάνε. Πέφτουν και οι δύο πάνω στο βρώμικο πάτωμα και αρχίζουν να στριφογυρνάνε σαν γουρούνια στη λάσπη. Παίρνοντας επιτέλους ανάσα αισθάνομαι το κεφάλι μου να μουδιάζει. Βρίσκω με κόπο το σφυρί μου πεσμένο δίπλα μου. Το σηκώνω και φωνάζω στον Παναγή.
“ΠΈΣΕ!”
Με μία απότομη κίνηση κάνει στα πλάγια και ο Στάθης παίρνει την ευκαιρία να ανασηκώσει τον κορμό του. Το σφυρί ήδη ταξιδεύει προς το μέρος του. Η μυτερή άκρη που έχεις για να βγάζεις τα καρφιά καρφώνεται τόσο βαθιά στο μέτωπό του που χάνεται. Το κεφάλι του φεύγει προς τα πίσω και χτυπά με έναν υπόκωφο ήχο στο πάτωμα. Δεν ξανακουνήθηκε. Χωρίς ακόμα να ανασαίνω κανονικά πηγαίνω και σηκώνω τον Παναγή. Πόσο κράτησε όλο αυτό; Δέκα δευτερόλεπτα; Είκοσι λεπτά; Στάζουμε στον ιδρώτα λες και τρέχαμε όλη τη μέρα.
Δίνουμε high five χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Γυρίζω να κοιτάξω τον Δημήτρη, όχι γιατί φοβάμαι, αλλά από περιέργεια πως τον άφησε ο Παναγής. Τον βλέπω πεσμένο μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του φωτογραφικού θαλάμου. Το κεφάλι του είναι ένα μέτρο πιο πέρα, κάτω από μία σειρά από πίνακες προτομών. Στο μυαλό μου έπαιξε η σκηνή που έλαβε χώρα ενώ ήμουν πεσμένος κάτω. Βλέπω τον Παναγή να ορμά με προτεταμένη την σπασμένη σανίδα, να βρίσκει τον Δημήτρη λίγο πάνω από το μήλο του Αδάμ και μετά να ξεριζώνει κεφάλι και σπόνδυλους σαν την σπάτουλα που ξύνει την μπογιά από τον τοίχο.
“Πόσο θυμωμένος ήσουν;”
“Μαλάκα, όταν τον είδα να σε χτυπάει θόλωσα”
Τον πιάνω από τα κοτσιδάκια της γεννειάδας.
“Μα πόσο gay…”
Πριν προλάβει να το αρνηθεί βλέπω τον Μικέ και τον Μανώλη να στέκονται ξέπνοοι στο άνοιγμα της σκάλας.
“Τι στον πούτσο; Τι έγινε;” ρωτάει ο Μικές με κομμένη την ανάσα.
“Το φωτογραφικό δεν δίνει σε κανέναν τα κλειδιά του θαλάμου” εξηγώ ήρεμα και κάθομαι στο πάτωμα να ξεκουραστώ.
Στο συγκεκριμένο σημείο θα τοποθετούνται με χρονική σειρά τα κεφάλαια του CZA. Για να θυμηθείς τα προηγούμενα κεφάλαια ρίξε μία ματιά εδώ:
Ο τίτλος του παρόντος, CZA, είναι το ακρώνυμο του C.E.I.D. Zombie Apocalypse.
Οι συντάκτες του Frapress.gr διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα όλων των κειμένων και άλλων δεδομένων που παρουσιάζουν. Αν σε κάποιο άρθρο δεν αναφέρεται συντάκτης ή άλλη πηγή συγγραφής, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο Frapress.gr.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εκτενώς τους όρους χρήσης του Frapress.gr εδώ.