Στέφη ΔαβούτηΠοτέ δεν πίστευα ότι είναι εποικοδομητικό να κατηγορείς τους άλλους για επιλογές δικές σου. Έστω και αν αυτές είναι έμμεσες. Αν αγαπητέ αναγνώστη έχεις εκλέξει ένα κόμμα που το έχει ορίσει –καλώς ή κακώς- να ασκεί αυτό την εξουσία, συγγνώμη που θα στο πω, αλλά έχεις μερίδιο ευθύνης για ό,τι αυτό αποφασίζει. Και να που έφτασε η στιγμή που καλείσαι εσύ να αποφασίσεις γι ‘αυτό που θα γίνει αύριο. Τώρα σε ενοχλεί. Γιατί θα έχεις εσύ την άμεση ευθύνη. Σε βόλευε να κρύβεσαι πίσω από την τηλεόραση, με τον καφέ στο χέρι και να ρίχνεις τις ευθύνες σε αυτούς που στην τελική εσύ ψήφισες, διότι ΛΕΣ δεν σε υπολόγισαν. Σε εξαπάτησαν.
Και τώρα φτάνει η ώρα που κάποιος σε υπολογίζει… Κάποιος σε ρωτάει για το αύριο. Κάποιος σε βάζει προ των ευθυνών σου. Δεν σ’ αρέσει ούτε τώρα. Το χαρακτηρίζεις απειρία, ύπουλο σχέδιο και άλλα σχετικά. Αγαπητέ αναγνώστη τελικά ξέρεις τι θέλεις από την ζωή σου; Γιατί άμα δεν ξέρεις δεν μπορείς να κρίνεις. Ζεις σε ένα σύστημα καπιταλιστικό αυτό το ξέρεις. Την εξουσία την έχει το κεφάλαιο και θα την έχει για όσο ακόμα υφίσταται το εν λόγω σύστημα. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως ό,τι γίνεται, γίνεται από και για το κεφάλαιο. Είναι σχεδόν αστείο να πιστεύεις ότι τα πράγματα είναι απλά. Σίγουρα δεν είναι. Τα πράγματα είναι σύνθετα αλλά ας μην ξεχνάς ότι τα σύνθετα πράγματα δημιουργούνται από πολλά απλά. Δεν κλείνω τα μάτια μου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αλτρουισμός. Πιστεύω ότι το άτομο είναι κατεξοχήν εγωιστικό ον. Και ως ένα σημείο αυτό δεν είναι κακό γιατί για να επιβιώσεις επιβάλλεται να σκέπτεσαι το καλό του εαυτού σου. Και η διαφορά έγκειται σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Υπάρχουν άτομα που αισθάνονται πληρότητα με το να προσφέρουν στον άλλον, να μοιράζονται με τον άλλον και άτομα που δεν τους χρειάζεται. Για μένα δεν λέγεται ο πρώτος αλτρουιστής και ο δεύτερος απάνθρωπος. Για μένα λέγονται και οι δύο εγωιστές. Η διαφορά είναι ότι ο πρώτος ικανοποιείται με την προσφορά και ο άλλος με το να τα τρώει όλα μόνος του. Και οι 2 όμως κάνουν ότι κάνουν για να νιώθουν αυτοί καλά, πράγμα που τους κάνει εγωιστές. Μη σας φοβίζει η λέξη δεν είναι τόσο κακή όσο ακούγεται. Άρα λοιπόν έχοντας ως βάση πως ο καθείς πράττει με γνώμονα την προσωπική του ευχαρίστηση, καταλήγουμε πως με ανάλογο κριτήριο ψηφίζει. Ψηφίζεις δηλαδή με βάση τι είναι αυτό που σε συμφέρει. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιές. Οι πολιτικοί των παλιών κυβερνήσεων ψηφίζουν ναι γιατί αυτό είναι που συμφέρει εκείνους και με γνώμονα ότι είπαμε πριν, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Απλά το δικό τους συμφέρον με το δικό σου δεν είναι το ίδιο. Ο εγωισμός σας εστιάζει με λίγα λόγια σε διαφορετικό σημείο. Αν ζητάς άλλη μία απόδειξη επ’ αυτού θα σου αναφέρω απλώς την πρόταση περί εθνικών εκλογών που έγινε από κόμματα της αντιπολίτευσης. ΑΝ σε μία τέτοια στιγμή η καλύτερη πρόταση που έχουν να κάνουν είναι οι εκλογές, τότε για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως ο εγωισμός τους και το συμφέρον τους ακόμα δεν έχει ικανοποιηθεί και πως δεν τους ενδιαφέρει ότι εσύ είσαι ήδη εξαντλημένος, πνευματικά, από τα όσα έχουν γίνει και από αυτά που ακόμα γίνονται. Πάλι δηλαδή παρατηρείται διάσταση των συμφερόντων.
Από την άλλη, οι κάτοχοι κεφαλαίου έχουν και αυτοί τα δικά τους συμφέροντα που πρέπει να ικανοποιήσουν. Γιατί; Γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση και η ανθρώπινη επιβίωση. Δεκτό λοιπόν το ναι και από αυτούς. Και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις γιατί όπως είπαμε είναι υγεία να σκέφτεσαι την ικανοποίηση σου. Και τώρα μου απέμεινες εσύ.. Της μεσαίας τάξης. Που όχι απλά κεφάλαια δεν έχεις αλλά είσαι η παραγωγική δύναμη της χώρας. Είσαι αυτός πάνω στον οποίο πατά το καπιταλιστικό σύστημα για να υπάρξει και εσύ που όλα αυτά τα χρόνια έχεις υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα από τις μειώσεις.
Τόσο καιρό σε ακούω στο Super Market να αναρωτιέσαι πως μας φτάσανε έως εδώ… Να καταριέσαι, να φωνάζεις για τις συντάξεις, να φωνάζεις για τους μισθούς, να φωνάζεις για την ανεργία. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Φοιτήτρια με αβέβαιο μέλλον στο ελληνικό έδαφος που μου έμαθαν από μικρή ότι δυστυχώς η προσπάθεια δεν αμείβεται πάντα και πως δεν πάει να πει ότι αν έχεις επαγγελματική ή ηθική αξία αυτό θα βρει ανταπόκριση. Μου είπαν ότι ζω σε μια χώρα που επικρατεί η οικογενειοκρατία και η αναξιοκρατία και ότι χωρίς μέσον δεν θα πάω πολύ μακριά. Μου τα είπαν πριν καλά καλά τα ζήσω μόνη μου. Προσπαθούσαν να με πείσουν να μπω στο στρατό. Να έχω ένα σίγουρο μισθό, κάτι που θα με εξασφαλίσει. Μου είπαν ότι η ανεργία είναι μεγάλη… Άρχιζα να μαζεύω προσόντα. Αγγλικά, Γαλλικά, υπολογιστές ήδη από το δημοτικό. Διάβασα πολύ για να μπω σε μια σχολή. Παλεύω εντός αυτής για καλούς βαθμούς ώστε να κάνω κάποιο καλό μεταπτυχιακό. Για να είμαι λίγο πιο πάνω από τον άλλον και να μην με καταπιεί η ανεργία.
Κατέληξα να θεωρούμαι overqualified και να μην με θέλουν στις δουλειές γιατί έχω προσόντα που απαιτούν μισθό παραπάνω από αυτόν που είναι διατεθειμένοι να μου δώσουν. Πάλι στο κενό είμαι, είσαι, είμαστε. Πες μου λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη τι συμφέρον έχεις εσύ ως μεσαία τάξη από το ναι; Πιο μειωμένες τις ήδη μειωμένες συντάξεις; Περισσότερες κλειστές μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Χαμηλότερους μισθούς; Απαλπισμένους μαθητές και μετανάστες φοιτητές; Αυτό είναι το συμφέρον σου; Όταν έχει γίνει μία γιγάντια εκστρατεία κατά του “όχι” και υπέρ του “ναι”- το οποίο εξυπηρετεί το συμφέρον των προηγούμενων κυβερνήσεων και των επιχειρηματιών-πάει να πει ότι το “όχι” κλονίζει αυτό το συμφέρον. Και σκέψου… με αυτούς έχεις το ίδιο συμφέρον;