Σπύρος ΓούλαςΘα αρχίσω με τα βασικά, η εξεταστική μου δεν πάει καλά. Ένας λόγος για αυτό είναι πως είναι πολύ δύσκολο να διαβάσεις όταν στη χώρα γίνεται της Πόπης. Περνάω, λοιπόν, τα βράδια διαβάζοντας οικονομικά. Εγώ και πολλοί άλλοι. Είναι τέτοιες οι μέρες που όλοι είμαστε οικονομολόγοι. Την ίδια στιγμή ξεχαστήκαμε και γίναμε και καθίκια. Καθίκια παντού. Εγώ κι εσύ, να τρώμε τις σάρκες μας. Στα σχόλια κάθε forum, κάτω από κάθε άρθρο, στη μέση του δρόμου και στο Facebook. Να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα. Ποιος φταίει; Ποιος δεν φταίει; Ποιος λέει ψέμματα; Ποιος το έφτασε στα άκρα; Σφαζόμαστε. Ένας εκνευρισμός διαρκής, πολλαπλασιαζόμενος, που καταφέρνει ακόμα και τώρα να μας αποσπά την προσοχή από το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά. Το πρόβλημα είναι το πρόβλημα που θα έρθει μετά την έλλειψη (την οριστική ίσως) των χρημάτων. Δεν θα μας έχει μείνει σάρκα να κρυφτούμε, δεν θα έχουμε πια πρόσωπο να μιλήσουμε μεταξύ μας. Είναι τέτοια η σφοδρότητα των επιθέσεων, από τις γωνιές του δρόμου μέχρι και μέσα στην ίδια τη Βουλή, που ακόμα και αν τη Δευτέρα κατέβει ο Άι-Βασίλης με μία σακούλα μετρητά και πληρώσει το χρέος μας, η χώρα και πάλι την πάτησε. Δεν γίνεται να τσακωνόμαστε τόσο πολύ για το ποιος φταίει. Κάποιος βέβαια φταίει, αλλά τη στιγμή που τα πράγματα σφίγγουν ίσως δεν είναι το καλύτερο timing να τον αναζητήσεις.
Στο Facebook το passive aggresive δίνει και παίρνει. Top of the crop τα status update/manifesto στυλ “εμένα δεν μου πέφτει λόγος αλλά..” ή “ας είμαστε ήρεμοι και ενωτικοί…εκτός από τον Μπάμπη που μας έφερε ως εδώ, Μπάμπη τον πούλο”. Δεν πάει έτσι όμως. Και αν το δει κανείς ιστορικά, αυτή τη στιγμή καθόμαστε πάνω στη φωλιά του φιδιού. Κάθε φορά που μία χώρα κατέρρεε οικονομικά και γίνονταν λόγος για “ταπείνωσή” της, μετά από 15 χρόνια έβγαζε ακροδεξιά κυβέρνηση. Προσοχή, προσοχή να μην τραβήξουμε όλοι μαζί μία στροφή 90 μοιρών και πάμε δεξιά. Όχι δεξιά “ελευθερώστε τις αγορές”, αλλά δεξιά “ας αναζητήσουμε τους εθνικούς προδότες” ή δεξιά “ο Αχμέτ να κάθονταν στην χώρα του, η δικιά μας δεν μπορεί να τον υποστηρίξει”.
Είναι τέτοιοι οι καιροί, που ακόμα και οι ήρεμοι που δεν ασχολούνταν με πολιτικά έχουν γίνει αναλυτές. Είναι τέτοιοι οι καιροί που ακόμα και οι light pro – Ευρωπαϊστές τα έχουν πάρει και θέλουν ρήξη. Ρήξη ή όχι ρήξη είναι δευτερεύον ζήτημα, είτε το πιστεύεις είτε όχι. Ακόμα και αν την επόμενη Δευτέρα έχουμε ρήξη με τα πάντα, η πιο σημαντική ρήξη συμβαίνει τώρα και είναι μεταξύ μας. Όταν μία χώρα διχάζεται τόσο πολύ τώρα, τι θα γίνει μετά; Μπορώ να φανταστώ WWR ξυλίκι, η Ζωή να πηδάει από τη θέση της προέδρου και να κάνει lariat σε όποιον λαιμό είναι από κάτω, ενώ ο Αντώνης θα βάζει μάσκα Rey Mysterio και θα ορμά ανάμεσα στα δερμάτινα καθίσματα. Η Φώφη να κρατά πλαστική καρέκλα και τον Κυριάκο με μακριά ξανθιά χαίτη (ok, reality check.)
Οι συζητήσεις με τους δανειστές διακόπηκαν, οι μεταξύ μας συνεχίζονται και αναζητούν λαιμό να τον σκίσουν. Και όσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όσο οι συνθήκες γίνονται πιο δύσκολες, όσο ο θυμός συσσωρεύεται μέσα μας, τόσο πιο επιτακτική θα γίνεται η ανάγκη να βρεθεί μία πινιάτα να δείρουμε. Θα ακουστούν φωνές για “εθνικούς προδότες” και άλλους που τα έκαναν πλακάκια πάνω από ουζάκι και τρεις ελιές με τους δανειστές και τους τοκογλύφους και πούλησαν τη χώρα. Για εθνικούς προδότες μίλαγε και η Χρυσή Αυγή. Κάθε φορά που μία χώρα πάει φούντο, η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, γιατί ποντάρει στην απογοήτευση, η οποία με τη σειρά της τρέφει θυμό. Θυμός που ξεσπά όπου να’ναι, μέχρι που θα έρθει κάποιος να σου πει “αυτός φταίει”. Και μετά γιούρια. Και ο Χίτλερ πάνω στην αίσθηση ταπείνωσης ενός λαού πάτησε και έγινε χαμός (η Γερμανία μετά τον Α’ΠΠ ήταν διαλυμένη και ταπεινωμένη).
Είναι πολύ εύκολο και δελεαστικό να αρχίσεις να πετάς ευθύνες. Και κάποιος φταίει σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι και κάποιες περιστάσεις μας έφεραν εδώ. Αλλά με τρομάζει να βλέπω τις πιο χυδαίες, χαμηλού επιπέδου επιθέσεις και στοχοποιήσεις να λαμβάνουν χώρα μία στιγμή που καλό θα ήταν να είμαστε λίγο team players. Αφού μαζί θα το φάμε το αγγούρι. Γιατί να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα από τώρα; Για το ping pong των ευθυνών υποθέτω; Χρόνος άπλετος θα υπάρχει για αυτό. Πιο μετά. Όταν θα έχει έρθει ό,τι είναι να έρθει και θα το ζούμε μαζί. Μαζί, όχι χώρια. Αν τσακωνόμαστε από τώρα πως θα μιλήσουμε μετά; Σκιές προδοσίας και εθνοκαπηλίας θα σέρνονται πίσω από κάθε τύπο που δεν γουστάρουμε.
Σαν την κλανιά ένα πράγμα. Σαφώς κάποιος την αμόλησε. Αλλά προτού τον βρούμε ας ανοίξουμε κάνα παράθυρο. Να μπει λίγο καθαρός αέρας να ηρεμήσουμε από τη μπόχα. Τη μπόχα του θυμού και της πόλωσης.
