Γιώργος ΚαραμπαλίκηςΠως μπορούμε να σωθούμε; Τι περιμένουμε; Να μας σώσουν; Κι αν η λύση είναι να τραβήξουμε τη δική μας γραμμή στο σχέδιο; Ίσως είναι αναγκαίο να αφήσουμε τις αφύσικες και “απάνθρωπες” πολιτικές που χτίζουμε τόσα χρόνια, τις ψεύτικες και ανούσιες ανάγκες που δημιούργουμε στο κεφάλι μας. Ίσως μπορούμε να στραφούμε σε σκέψεις, ιδέες και τομείς πιο απλούς , πιο ανθρώπινους, σε πρακτικές πιο αναπτυξιακές, περιβαλλοντικές και εν συνεχεία οικονομικές και ψυχικές. Η μεταφορά της ζωής στα ξεχασμένα μονοπάτια της αγροτικής ζωής και ο οικολογικότερος τρόπος ζωής ίσως να να είναι η ανάσα που θα δημιουργήσει τον άνεμο. Και ενώ έχουμε το φόντο, τα πινέλα και τις μπογιές κάνουμε πασαλείμματα χαζεύοντας το φόντο που μας πασάρουν, που δεν μας είναι οικείο και το αντιγράφουμε κακώς. Ίσως δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε κάτι τέτοιο ή φοβόμαστε αν θα μπορέσουμε να φανούμε ικανοί. Και αν προσαρμόζαμε τα “θέλω” σε μια τέτοιου είδους ζωή;
Πρέπει να υπάρχει όρεξη και δημιουργικότητα για κάτι τέτοιο.
Προσπαθούμε να αποφύγουμε αυτό που μας ζορίζει, αυτό που δεν θέλουμε με κάθε τρόπο και να ζήσουμε τη ζωή που φαντάζει ιδανική. Πόσο αμφιλεγόμενη σκέψη για τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε; Περπατάμε τα χρόνια μας με αυτά που μας έχουν “επιβάλλει” δεκαετίες τώρα. Τα πάντα γύρω μας αποτελούν έναν παράγοντα διαμόρφωσης της σκέψης μας, πρέπει να βρούμε λίγο το δρόμο μας. Τι μπορεί να δώσει μια σπίθα στο μυαλό μας; Τι μπορεί να μας φέρει ανάπτυξη και εξέλιξη στο νου, στην οικονομία, στη διανόηση, στη νοοτροπία, στη ψυχή .. και όχι σε αυτό που μας “φοράνε” τόσα χρόνια; Λες και μια βάζουν μια λίστα ονείρων και μας λένε διάλεξε: γιατρός, οικονομολόγος ή δικηγόρος; Ειδικά ξυπνάμε, γενικά κοιμόμαστε!
Η ελληνική πραγματικότητα των ανθρώπων στην κοινωνία βιώνει χαώδεις εναλλαγές στον τρόπο σκέψης και ζωής σε ελάχιστα χρόνια. Από τη δεκαετία του 70′ στη δεκαετία του 80′ και από εκεί στου 90′ και του 00′ έως σήμερα. Από την απλότητα της καθημερινότητας και την επαναστατικότητα της ψυχής και του μυαλού στην λαγνεία, το ανικανοποίητο, στην ανάγκη να τα φάμε όλα και στη μηχανοποίηση μας. Οι δικαιολογίες των δύσκολων καιρών δεν είναι αρκετές , γίνονται ρηχές και ωραιοποιημένες κάτι σαν παραδοχή της ηλιθιότητας μας ή της νοητικής μας αδυναμίας. Άνθρωποι που επαναστάτησαν και έριξαν δικτατορίες, αυταρχικά καθεστώτα και εναντιώθηκαν σε αδικίες, σήμερα ψηφίζουν φορολογικά γονατίσματα των ανθρώπων ή ενισχύουν αυτούς που τα προτείνουν και τα επιβάλλουν.. άνθρωποι που έχουν γίνει αναπόσπαστα γρανάζια και οι αποδοτικότεροι μηχανισμοί του συστήματος είτε αυτό το σύστημα λέγεται καπιταλισμός, είτε (καταχρηστική) δημοκρατία, είτε οτιδήποτε άλλο.
Υπάρχουν κράτη και λαοί που έχουν περάσει δυσκολίες και κάποιες φορές σκληρότερες από αυτές που ζούμε σήμερα και δικτατορίες και φυλακίσεις,γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, βασανιστήρια, εξαθλίωση και για μεγάλα χρονικά διαστήματα και όμως επανέρχονται και στέκονται όρθιοι και περήφανοι για το πως ζούνε σήμερα. Από την άλλη οι φαινομενικά αθώοι κρατάνε την ταμπέλα με το “κατηγορώ” και βαράνε τις πλάτες των υπολοίπων, αθώοι που βολεύουν το εγώ τους, που κανακεύουν τις δικές τους πράξεις και ζουν ακόμη και κόντρα στις ιδέες και τα λεγόμενα τους. Απορρίπτουμε οτιδήποτε χωρίς πρώτα να το γνωρίσουμε και να το ακούσουμε. Ο σνομπισμός που έχουμε στις ιδέες των άλλων αποτελεί δημιούργημα του ατομισμού μας. Είναι ανώμαλο να θεωρούμε μια και μοναδική σκέψη ως ανώτερη από όλες τις υπόλοιπες γύρω μας, μέσα από δισεκατομμύρια σκέψεις ανθρώπων.
Όταν ακούμε διαφορετικές σκέψεις γύρω μας μόνο να εξελίξουμε τη δική μας μπορούμε, όταν δεν ακούμε το διαφορετικό μάλλον έχουμε σταματήσει να σκεπτόμαστε. Η ποιότητα ζωή μας δεν πρέπει να βλάπτει την ποιότητα ζωής των γύρω μας γιατί μάλλον έτσι δεν θα έχει και πραγματική ποιότητα.
Ίσως αυτό που θεωρούμε δύσκολο να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας είναι ευκολότερο από αυτό που ζούμε σήμερα…