Η εποχή μου φοβάται

Οι αισθήσεις είναι κομμάτι του είδους μας.
«Άκομη και η μυρωδιά της πιο μικρής παπαρούνας μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση»
Είναι πολύ όμορφο να αισθάνεσαι,σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός αλλά ακόμη πιο όμορφο να αφήνεσαι να αισθανθείς.
Δυστυχώς και ευτυχώς από κάθε άποψη, όσο πιο έντονα γεννάται ένα όμορφο συναίσθημα ,τόσο πιο αισθητά μπορεί να αφήσει τα καταστρεπτικά του σημάδια.
Τα effects σε αυτά τα μη απτά και δυσδιαχείριστα θέματα συνήθως είναι αναλογικά στην ψυχοσύνθεση μας.

The more you live,the more you love …
Or so they say,the more you love the more you go away είπαν οι ‘’A Flock of Seagulls’’ στα 80’s

the more time you spent ,the more you need to forget.

Και μάλλον δεν είχαν και άδικο. Τουλάχιστον όπως το βλέπουμε σήμερα.
Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να ευχόταν να ζει σε μια παλαιότερη εποχή;
Τότε που όλα ήταν πιο αθώα και ξεκάθαρα;
Τότε που οι γνωριμίες δεν ήταν διαδικτυακές αλλά μας ένοιαζε να γνωρίσουμε τον διπλάνο μας στη στάση;
Τότε που κάναμε το πρόγραμμά μας και η διασκέδασή μας δεν ήταν 100 βιντεάκια σε πλάσμα αλλά μια βραδινή τσάρκα χωρίς να μας νοιάζει το τελευταίο αστικό;
Τότε που θα της άρεσες και θα στο έλεγε δίχως δισταγμούς, δίχως μαζεμένες συμπεριφορές που εκδηλώνονταν σε ανύποπτο χρόνο επειδή είχε προηγούμενα στο κεφάλι της.
Τότε που θα σου άρεσε και θα έκανες κάτι γι’αυτό, χωρίς να φοβάσαι τους μισογύνιδες χαρακτηρισμούς που θα σου προσέπιπταν ‘’οι φίλοι σου’’ το επόμενο πρωί.

Ναι…Let me guess…το εύχηθηκες και συ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για εμάς ζούμε πια στον 21^ο αιώνα,όπου μας αναγκάζει να γινόμαστε μέρα με τη μέρα ή αλλιώς ‘’σαβούρα με τη σαβούρα’’ πιο προσγειωμένοι,επιφυλακτικοί και ρεαλιστές.
Ή ίσως τον αιώνα αυτό τον βιώνουμε και δεν τον ξέρουμε από ταινίες ή προφορικές παραδόσεις, οπότε μαντεύουμε πως σίγουρα ο προηγούμενος θα ήταν καλύτερος απ τον δικό μας!

Μεταπηδούμε συνειρμικά και κάπου κάπου βρισκόμαστε όλοι οι παλιοί και νέοι να συγκρίνουμε εμπειρίες,πράγματα που είδαμε, ακούσαμε, πήραμε, δώσαμε και καταλήγουμε στο ότι :
όλοι έχουμε νιώσει το ίδιο, όλοι έχουμε δυσαρεστηθεί απ ‘αυτό κι εκείνο, όλοι θα θέλαμε το ένα και το άλλο…

Ίσως λοιπόν είμαστε απλά άνθρωποι που διαλέγουμε δρόμους και τους επεκτείνουμε από τις επιλογές  μας, αυτές που έγιναν οικειοθελώς ή αυτές που αναγκαστήκαμε να πάρουμε… όμως στο τέλος θα καταλήξουμε στο σημείο που πρέπει…!

Αυτό που μας φοβίζει είναι ο χρόνος.. Μια έννοια που στην τελική δεν ξέρουμε αν υπάρχει πέρα από τις 3 του διαστάσεις(παρελθόν,παρόν,μέλλον).
Μήπως δεν προλάβουμε να κάνουμε όσα θέλουμε…
Μήπως δεν προλάβουμε να ζήσουμε…
Μήπως δεν καταφέρουμε το ιδανικό που μας πλάσαραν…

Όμως οι περισσότεροι ζουν με μια αρχή αντίστροφη απ ‘ όλα αυτά και συνυφασμένη με τον χρόνο : την αρχή της ανασταλτικότητας
Η παγίδα του πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο ή τα καλά έρχονται…
όταν γίνεται τρόπος ζωής!
Περα του επαγγελματικού σου τομέα,εάν κλείνεσαι στο καβούκι σου κάθε μέρα η ελπίδα δεν θα κάνει δουλειά απο μόνη της.
Και τα κουβεντιάζουμε όλα αυτά γιατί έχουμε μάθει να απορρίπτουμε τις αισθήσεις μας και να τις κουκουλώνουμε!
Με αποτέλεσμα αυτό που ονομάζουμε χρόνος να περνάει και να ξαναπερνάει και εμείς απλά να μετανιώνουμε για ότι δεν κάναμε ή για ότι δεν κάναμε στον βαθμό που μπορούσαμε!
Εκπαιδευτήκαμε να φοβόμαστε για να προφυλασσόμαστε! Αργά αργά ξεδιπλωνόμαστε για να αντικρίσουμε ένα ασφαλές έδαφος και όταν καταλήξουμε σ ‘αυτό,θα δούμε ένα ασήμαντο  έδαφος, ή έστω ένα έδαφος όχι τόσο ωραιοποιημένο για να αξίζει τόση αναμονή.

Επανερχόμενοι στους  ”A Flock of Seagulls” οι οποίοι μας επιβεβαιώνουν με στίχους που όλοι ενστερνιζόμαστε τώρα ή στο τώρα κάποιας εποχής…

You never give your heart to a stranger,οr tell your secrets to a friend
You’ll put your heart in mortal danger,they all desert you in the end.
επειδή είμαστε ως γνωστόν αρκετά ευάλωτοι σαν είδος και συνηθίσαμε να το ρίχνουμε στην ματαίοτητα όταν μια στις 10 αφεθήκαμε.

They say that nothing lasts forever,and even true love turns to pain
Don’t trust your feelings to a stranger,don’t wanna go through this again.

Γιατί η αλήθεια είναι πως συμφωνούμε.
Όμως ποιοι είμαστε τότε κύριοι;
Και σε ποια ακριβώς ευτυχία παραγγέλνουμε;