Παίξ’το κουλτούρα!

Το άρθρο που έψαχνες χρόνια βρέθηκε! Περιεκτική αναφορά στο έργο διαφόρων συγγραφέων προκειμένου να το παίξεις κουλτούρα στις λογοτεχνικές συζητήσεις, έτσι απλά!

Ήθελες πάντα να το παίξεις κουλτούρα αλλά ο χρόνος σου έφτανε μόνο για καφέδες και LoLάκι;

Είναι αργά το βράδυ και μετά τα ούζα ξεκίνησαν οι βαθιές συζητήσεις;

Θα σου άρεσε να μπορείς να πουλήσεις μούρη με μηδενικό κόπο;

Οι άλλοι να νομίζουν πως τρως Ταρκόφσκι για πρωινό και απαγγέλεις Έλιοτ καταλάθος στην ταβέρνα όταν θες να παραγγείλεις ποικιλία;

Αγαπητέ, είσαι στο σωστό άρθρο, ναι το ξέρω, ένα-δυο δάκρυα συγκίνησης είναι αποδεκτά, δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Ξάπλωσε πίσω, χαλάρωσε, τα κατάφερες, βρήκες το cheat list που ήθελες,το life hack που λαχταρούσες.

Χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες ιδού , μία βασική λογοτεχνική λίστα οδηγιών για να το παίξεις σπουδαίος, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, ακόμα και αν σηκώνεις γιακά στη μπλούζα. Διάβασε κάθε τίτλο και μάθε για αυτό το ένα πράγμα που πρέπει να ξέρεις για να μπορείς να συμμετάσχεις στη συζήτηση που μόλις άνοιξε και σε κάνει να νιώθεις αγράμματος.

(SPOILERS EVERYWHERE)

Οποιοδήποτε βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο:

Ο Έκο έχει μία βιβλιοθήκη 50.000 βιβλίων και λένε την έχει διαβάσει όλη. Του αρέσει να βάζει πολλές αναφορές και ιστορικές παραπομπές στα έργα του και γι’ αυτό μπορείς να πεις πως δεν γράφει λογοτεχνία, αλλά χρησιμοποιεί την ιστορία με πολύ λυρικό τρόπο.

Βιβλία του που ξέρουν όλοι και πρέπει να ξέρεις απλά σαν τίτλο: “Το όνομα του ρόδου” (πες πως σου άρεσε ο Σον Κόνερι στην ταινία και πως οι μοναχοί απεικονίζονται σαν ζηλωτές), “Το κοιμητήριο της Πράγας”.

Bonus points αν αναφέρεις το “σημειολογία στην καθημερινή ζωή” που είναι απλά μία συλλογή άρθρων σχετικά με το πως μπορεί να γίνει η ερμηνεία καθημερινών φαινομένων.

Πάουλο Κοέλιο

Να ξέρεις πως ο “Aλχημιστής” είναι το βιβλίο εξαιτίας του οποίου ξεκίνησε το όλο”αν το θες πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις”. Πες πως είναι βλακεία γιατί μερικές φορές ο κόσμος είναι σκληρός και είναι παιδικό να νομίζεις πως θα πάρεις ό,τι θες και άναψε τσιγάρο καθώς το λες. 

Το άλλο του πολύ γνωστό είναι το “Eγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός” που είναι mashup τσιτάτων του στυλ “αγάπα τον εαυτό σου, όλη η ιστορία την ανθρωπότητας κρέμεται στη σκιά σου” και “ο πολεμιστής του φωτός προχωρά όχι αγνοώντας το φόβο, αλλά αγκαλιάζοντάς τον”, σκέψου οποιαδήποτε ατακάρα από ταινία έχεις δει, ακόμα και από τραγούδια του Πλιάτσικα και πέτα το, είσαι μέσα στη συζήτηση.

Άλμπερτ Καμύ

Το πιο γνωστό του μυθιστόρημα είναι “Ο Ξένος”. Είναι για έναν άντρα που ζει τη ζωή του βυθισμένος στην αλλοτρίωση, τίποτα δεν τον νοιάζει, τίποτα δεν τον αγγίζει, τίποτα δεν τον συγκινεί. Στο τέλος διαπράττει ένα φόνο και στη φυλακή κάθεται και σκέφτεται τη ζωή του. Στο τέλος τον εκτελούν.

Το “γράμματα σε έναν φίλο Γερμανό” είναι γράμματα που λένε γιατί οι Γερμανοί ιδεολογικά έχουν ήδη χάσει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να ξέρεις, επίσης, σαν τίτλο το “Ο μύθος του Σίσυφου” και πως έχει γράψει και θεατρικά έργα.

Καβάφης

Καταρχάς λες πως σου αρέσουν τα ποιήματά του όπως τα βγάζει ο Ίκαρος, δηλαδή με ενωμένες τις σελίδες για να μπορείς να τις κόβεις με τον χαρτοκόπτη σου (γιατί βέβαια έχεις χαρτοκόπτη, πως ανοίγεις τα γράμματά σου, αγροίκος είσαι;).

Να ξέρεις πως τα ποιήματά του χωρίζονται σε 2 μεγάλες κατηγορίες. Τα ερωτικά και τα ιστορικά. Σε όλους αρέσουν τα ερωτικά, οπότε εσένα θα σου αρέσουν τα ιστορικά. Στα ιστορικά αρκεί να πεις πως σου αρέσει το πως ο άνθρωπος φανερώνεται μικρός απέναντι στη μοίρα του και δεν μπορεί να της ξεφύγει, τέλος, έσκισες, τον τελείωσες τον Καβάφη. Για τα ερωτικά άσε κάποιον άλλον να πει τη γνώμη του, αλλά να τον διακόπτεις που και που για να αναφέρεις το πως ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος και πιθανότατα παρθένος. Κάνε ακόμα ένα τσιγάρο.

Ντοστογιέφσκυ 

2 έργα που είναι εύκολο να θυμάσαι:

“Ο Ηλίθιος”, σχετικά με έναν άνθρωπο που είναι τόσο καλός με τους γύρω του που η κακία του κόσμου τον αντιμετωπίζει σαν να είναι βλάκας, επειδή σκέφτεται το καλό των άλλων. Επίσης να πεις πως ο Λαζόπουλος είχε πει για τον Θεοδωράκη “κρίμα που ο Ντοστογιέφκσυ δεν τον γνώρισε πριν γράψει τον ηλίθιο” και έγινε ρεζίλι, γιατί όπως είπαμε ο ηλίθιος είναι κοπλιμέντο μέσα στο συγκεκριμένο έργο.

“Ο Παίκτης”, που είναι για έναν τζογαδόρο. Να πεις πως σου άρεσε η περιγραφή του εθισμού του τζόγου αλλά παρόλα αυτά λάτρεψες την περιγραφή προς το τέλος του βιβλίου που ο τύπος μπαίνει μέσα στο καζίνο, κάνει all in στη ρουλέτα, κερδίζει, κάνει ξανά all in, ξανακερδίζει και το κάνει αυτό συνέχεια μέχρι να γυρίσει και να τα δώσει όλα στην γυναίκα που αγαπά.

Μουρακάμι

Ο κόσμος τον λατρεύει, τα κορίτσια τον ξεκοκκαλίζουν, τον ξέρεις , τον αγαπάς, τον θαυμάζεις. Πες πως σου αρέσει πάρα πολύ το πως το φανταστικό μπλέκεται με το πραγματικό σε αυτό το νέο είδος υπερρεαλισμού που γράφει και πως ανυπομονείς να ξεκινήσεις το τελευταίο του βιβλίου (όποιο και αν είναι αυτό, τώρα είναι “Ο άχρωμος“).

Μπουκόφσκυ

Γράφει πάντα με τον ίδιο πρωταγωνιστή, που είναι ο εαυτός του. Οι ιστορίες είναι επίσης βασισμένες στη ζωή του. Ήταν απίστευτος μέθυσος, πήγε με πολλές άσχημες γυναίκες, ξεκίνησε να γράφει όταν παραλίγο να πεθάνει από το ποτό. Έγραφε συνέχεια. Στα πεζά του είναι σκληρός και έκφυλος, στα ποιήματα φανερώνει κρυμμένη ευαισθησία και κοινωνικά μηνύματα. Τέλος.

Blitz mode!!!

Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων: “Δεν το πιστεύω πως δεν εξερεύνησε περισσότερο τους γυναικείους χαρακτήρες, η μάνα, η αδερφή του και η Σεσίλ θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερο. Μην με αρχίζεις καν για την κοπέλα του γιατί συφιλιάζομαι”

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ: “Ο Γκάτσμπυ είχε ένα σπουδαίο όραμα για τον έρωτα, μεγαλεπήβολο και εντυπωσιακό, αλλά η Νταίζυ δεν μπορούσε να το υποστηρίξει, γιατί και η ίδια δεν τον ήθελε πολύ, αλλά και γιατί ο έρωτας του Γκάτσμπυ ήταν πολύ σπουδαίος και υπερβολικός για οποιαδήποτε γυναίκα, ξεπερνούσε ακόμα και τον ίδιο. Γι’ αυτό στην ταινία είναι όλα τόσο χρωματιστά και η μουσική είναι τόσο έντονο κομμάτι αντί να είναι background χαλί. Για να δείξει το όραμα του Γκάτσμπυ.”

Οποιοδήποτε του Πέρσφιλντ: “Λατρεύω την ωμή περιγραφή των σκηνών και το bro-mance που παρουσιάζει. Είναι καλό επίσης που δεν ωραιοποιεί τον πόλεμο αλλά αντίθετα τους ανθρώπους που πολεμάνε”

Το πορταίτο του Ντόριαν Γκρεύ: “Μου άρεσε η περιγραφή της πτώσης του Ντόριαν, αλλά ακόμα και αν δεν το δείχνει σε μεγάλη έκταση, ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο Χάρυ που φύτεψε στον Γκρεύ την αγωνία για τα νιάτα.”

Συγγραφείς που θες να ανακαλύψεις: Τόμας Μαν, Γκύντερ Γκρας, Μπάροουζ, Ονορέ Ντε Μπαλζάκ, για την ώρα βεβαια, έχεις και άλλους στο μάτι.

Κάνε ακόμα ένα τσιγάρο. Το κέρδισες.