Τζένη ΔούνηΘα το έμαθες πια πως η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένας δρόμος που απλώνεται εμπρός και σε προκαλεί να τον διασχίσεις. Υδάτινο τον φαντάζομαι εγώ. Ίσως γιατί αγαπώ τη θάλασσα, ίσως πάλι γιατί ο ποιητής βάφτισε το τέλος του ταξιδιού Ιθάκη.
Σαν βγεις, λοιπόν, στον πηγαιμό σίγουρα θα εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος. Άλλωστε ποιος δε θα ήθελε να ζήσει, να μάθει, να ερωτευτεί. Να γνωρίσει «λιμένας πρωτοειδωμένους». Φαντάζει σχεδόν αυτονόητο αυτό που ο Κ. Καβάφης σε προσκαλεί να κάνεις. Αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο, τουλάχιστον όχι για όλους. Συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται. Δύσκολος αντίπαλος ο φόβος. Μάλλον γιατί καταφέρνει και σε πείθει πως για να επιβιώσεις πρέπει να τον έχεις φίλο.
Αλήθεια σε καταλαβαίνω όταν λες πως δε φταις μόνο εσύ που τον πίστεψες. Είναι συχνά ο φόβος των άλλων που θρέφει το δικό μας. Πότε εκείνων που μας αγαπούν και νομίζουν πως έτσι μας προστατεύουν και πότε όσων επωφελούνται από τη δική μας δειλία. Όλοι αυτοί είναι που φροντίζουν πάντα γλαφυρά να μας παρουσιάζουν οτιδήποτε κακό θα μπορούσε να μας συμβεί, ενώ την ίδια στιγμή μας προσφέρουν απλόχερα τα σίδερα, να χτίσουμε τη δική μας φυλακή ασφαλείας.
Είναι μια ζούγκλα εκεί έξω, το ξέρω. Μα είναι τόσο μεγάλη η πλάνη, όσο τρανταχτό και το δικαίωμα του καθενός να ζήσει. Μπορεί το να περάσεις μια ζωή στα ρηχά να είναι να είναι καλό, αλλά ποτέ δε θα νιώσεις τον υπερθετικό βαθμό αν δεν κάνεις εκείνη τη βουτιά στα βαθιά. Έχε και λίγο πίστη. Σταμάτα να ψάχνεις για τέρατα κάτω από το κρεβάτι και σκιές μέσα σε σκοτεινές ντουλάπες. Απλά να θυμάσαι…
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»
Κ.Π. Καβάφη Τα Ποιήματα