Εύη Υψηλάντου ΞουΠολλές φορές σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είχαμε ένα μαγικό ραβδάκι και ό,τι θέλουμε πολύ και ευχόμαστε, να κλείναμε τα μάτια μας, να το στριφογυρνάγαμε και έτσι απλά αυτό που θέλαμε να γινόταν πραγματικότητα! Τι ωραία που θα ‘ταν!
Μικρή θυμάμαι, όταν με ρωτάγανε τι θα ήθελες πολύ, τους απάνταγα πως αυτό που ‘θελα, είναι ένα γυάλινο μπουκαλάκι-κολιέ το οποίο να περιείχε σκόνη από τα λαμπερά αστεράκια και ζάχαρη (την οποία την είχα ονομάσει αστερόσκονη) και να την σκόρπαγα σε οοοόλο τον κόσμο και να ήμασταν όλοι αγαπημένοι.
Τι έγινε τελικά;
Απλά από τότε ο ευαίσθητος εαυτός μου με καταστρέφει λίγο- λίγο…
Τι καλά που θα ‘ταν όμως… ούτε τσακωμοί δεν θα υπήρχαν, ούτε χωρισμοί, ούτε πόλεμοι, ούτε αδέσποτα, ούτε τις θερμίδες θα βλέπαμε, ούτε τίποτα!
Αλλά ας κατέβω από το ροζ σύννεφο και ας προσγειωθώ στην πραγματικότητα και στον λόγο που με ώθησε να γράψω το άρθρο που διαβάζεις.
Η Αλήθεια είναι πως ο ειρμός μου, ξεκίνησε από το κατά πόσο τελικά η οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι στο πετσί μας επηρεάζει τις σχέσεις όλων των ειδών αλλά κυρίως την σχέση ενός ζευγαριού, απλά στην αρχή για ακόμα μια φορά ο ρομαντικός εαυτός μου ήθελα να πει τα δικά του.
Τα πράγματα λοιπόν, είναι πολύ δύσκολα και αυτό που παρατηρώ είναι πως μερικές φορές ενώ ξεκινάς δυναμικά και αισιόδοξα την μέρα σου, και λες «πάμε γερά» στον εαυτό σου πριν φύγεις από το σπίτι σου, πάντα ή σχεδόν πάντα, κάτι θα γίνει, κάτι θα σου πούνε ή κάτι θα δεις και η ψυχολογία σου πάλι θα πέσει.
Ένα άσχημο νέο, μια κουβέντα με κακία και αγένεια, ένας νέος λογαριασμός, μια άσχημη μέρα στην δουλειά ή και όλα αυτά μαζί.
Γυρνάς σπίτι λοιπόν και όλα τα παραπάνω τα κουβαλάς μαζί σου μαζί με την άσχημη και βαριά ψυχολογία σου.
Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής μας, η καθημερινότητα, τα δύσκολα οικονομικά, τα απραγματοποίητα όνειρα και η στασιμότητα που επέρχεται ως απόρροια όλων των παραπάνω καταστάσεων, δημιουργούν νεύρα και καυγάδες και είναι από τις κύριες δυσμενείς καταστάσεις που εμφωλεύουν σε μια σχέση.
Το άσχημο είναι ότι οι περισσότεροι (για να μην πω όλοι) όταν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά φανερώνουμε τον πραγματικό μας εαυτό, και το πιο σύνηθες είναι να την «πληρώνουν» οι άνθρωποι που αγαπάμε.
Και κάπου εκεί έρχονται και τα νεύρα, η μιζέρια, και οι «για το τίποτα» πολλές φορές καυγάδες!
Βέβαια μέσα σε μια σχέση οι τσακωμοί δεν είναι απαραίτητα κακοί, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται και αντιμετωπίζονται είναι το πρόβλημα!
Πάντα κάποιος την πληρώνει, κάποιος πάνω στον καυγά το παρακάνει, ακούγονται και κουβέντες παραπάνω που τελικά κανένας από τους δύο δεν θέλει να τις πει και στο τέλος στεναχωριούνται και οι δύο πλευρές.
Είναι αστείο αν σκεφτείς ότι όλο αυτό το κινεί η αγάπη… θέλω να πω ότι ουσιαστικά, όλο αυτό γίνεται επειδή αγαπάμε τον άλλο, τον αισθανόμαστε ως δικό μας κομμάτι και έτσι του ανοιγόμαστε.
Είναι αυτό το λάθος που κάνουμε μερικές φορές, που θεωρούμε όλα τα όμορφα και ανείπωτα στην ζωή δεδομένα. Νομίζουμε ότι την δεδομένη αγάπη και υπομονή που μας έχει η μητέρα μας, την έχουν και όλοι όσοι μας αγαπάνε… αλλά έλα όμως που δεν είναι έτσι!
Το ζευγάρι πολλές φορές αισθάνεται σαν ακροβάτης σε τσίρκο, που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Οι γραμμές που οδηγούν στο κόψιμο του σχοινιού είναι πάρα πολύ λεπτές, και το δυστύχημα αυτό είναι από εύκολο εώς αναπόφευκτο να συμβεί και ο ακροβάτης να πέσει στο κενό….
Αν όμως υπάρχει αγάπη… ο ακροβάτης ισορροπεί!
Και να σας πω και κάτι ακόμα. Όταν υπαρχει Αγάπη, αληθινή αγάπη, όλα ισορροπούν! Και ξέρετε γιατί;
Γιατί όπως είπε και ο Εγγονόπουλος «Η Αγάπη είναι ο μόνος δρόμος»…
Ο μόνος δρόμος για όλα. Η κινητήριος δύναμη που χρειαζόμαστε να έχουμε για να ζήσουμε αρμονικά! Η κινητήριος δύναμη που έμμεσα και άμεσα έχει το ζευγάρι για να παλεύει σε καθημερινή βάση για αυτήν!
Ζήστε αληθινά και αγαπημένα και μην αφήνετε κανέναν και τίποτα (όσο περνάει από το χέρι σας τουλάχιστον) να σας χαλάσει την γεύση!
Αφιερωμένο σε ένα ζευγάρι καφέ μάτια που με γεμίζει με αυτήν την δύναμη…
Τα φιλιά μου!