Αντώνης ΜαντζαβίνοςΤην εβδομάδα που μας πέρασε, συναντήσαμε το Δημήτρη Κωνσταντιλιέρη, Curator του TEDxNTUA. Ο ίδιος μας μίλησε στη συνέντευξη που ακολουθεί για το πως οραματίζεται το συνέδριο και τι σημαίνει για αυτόν η “αλυσιδωτή αντίδραση” που θέλει να πυροδοτήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη στην Ακαδημαϊκή κοινότητα του Ε.Μ.Π. Στον ίδιο αρέσει πολύ να μαθαίνει και κάπως έτσι θέλησε να κάνει και τους άλλους να μάθουν κάτι καινούργιο.
Δείτε στο τέλος του άρθρου το διαγωνισμό του Frapress!
1. Πες μας λίγα πράγματα για σένα σε σχέση με το Πολυτεχνείο.
Είμαι Χημικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο στο 6ο έτος, προσπαθώ να τελειώσω φέτος και να πάρω πτυχίο. Στο Πολυτεχνείο ήθελα να μπω από μικρός γιατί γενικά μου άρεσε το επάγγελμα του μηχανικού. Είχα επιρροές από το νονό μου, που ήταν μηχανολόγος και τον πατέρα μου και γενικά μου άρεσε σαν ιδέα να αξιοποιήσεις την τεχνογνωσία, να ξέρεις πως λειτουργούν τα πράγματα.
Η Χημεία μου άρεσε σαν αντικείμενο στο σχολείο. Το είχα συνδέσει λίγο με πυρηνικές αντιδράσεις και γενικότερα με μεγαλεπίβολα σχέδια.
Διάλεξα τους Χημικούς Μηχανικούς γιατί δε μου άρεσε πολύ ο τομέας των κατασκευών. Αρχικά αυτό που γνώριζα είναι ότι οι αρχιτέκτονες και οι πολιτικοί μηχανικοί χτίζουν σπίτια, αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι. Μέσα στο Πανεπιστήμιο, αρχίζεις και εκτίθεσαι σε περισσότερα πράγματα και καταλαβαίνεις ότι το φάσμα γνώσεων της κάθε επιστήμης είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζεις.
2. Τι είναι το TED για σένα;
Είναι ένα πολύ ωραίο χέρι αυτοβοήθειας για μένα. Είναι ένας χώρος που μπορείς να ξοδέψεις ελεύθερο χρόνο και να ξέρεις ότι θα σου βγει σε πολύ καλό. Μία πλατφόρμα ιδεών που κάθε ομιλία που βλέπεις σου ανοίγει λίγο παραπάνω το μυαλό. Σου δίνει μία ιδέα που δεν ξέρεις μέσα από έναν τρόπο ο οποίος σε ανοίγει σε ακόμα περισσότερες ιδέες.
Νομίζω ότι έχω κρατήσει αυτό που είχα στο μυαλό μου εξαρχής για το TED. Δεν έχουμε αλλάξει κάτι. Έχουμε προσπαθήσει να δημιουργηθεί σε αυτόν που θα έρθει το ίδιο συναίσθημα με αυτό που νιώσαμε εμείς όταν για πρώτη φορά ανοίξαμε ένα video στο TED.com και είδαμε πέντε ομιλίες και μείναμε με το στόμα ανοιχτό.
3. Έχεις παρακολουθήσει άλλο TEDx event; Τι σε έκανε να θέλεις να το φέρεις στο ΕΜΠ;
Ναι είχα παρακολουθήσει το TEDxAcademy, το TEDxAUEB του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και το TEDxUniversityofMacedonia του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Μετά από όλα αυτά είπαμε:
Ωραία γίνεται στο Πα.Πει. γίνεται στο Ο.Π.Α., πως γίνεται τέτοιο πράγμα να μην έχει γίνει στο Πολυτεχνείο ακόμα.
Ψαχτήκαμε λίγο και καταλάβαμε ότι είναι κάτι το οποίο λείπει πάρα πολύ από το Πολυτεχνείο γιατί είναι ένα συνέδριο: καινοτομίας, επιχειρηματικότητας, νέων τεχνολογιών, νέων ιδεών γενικότερα. Είναι ένας χώρος που στο Πολυτεχνείο είναι τρύπα. Δεν υπάρχει κάτι. Τώρα έχει αρχίσει και ανεβαίνει αυτό.
Γιατί έχεις το Πολυτεχνείο που για μένα ως χώρος είναι λίκνο καινοτομίας και καινοτόμας σκέψης και αυτό το πράγμα λείπει. Έτσι δηλαδή μας ήρθε η ιδέα.
Το είδαμε στα άλλα Πανεπιστήμια και το ζηλέψαμε. Αρχικά δε σκεφτήκαμε ότι θα το κάνουμε εμείς στο Πολυτεχνείο, απλά σκεφτήκαμε γιατί λείπει από το Πολυτεχνείο. Και μετά προέκυψε γιατί πήγαμε στα αντίστοιχα events, μιλήσαμε με τους ανθρώπους που το είχαν οργανώσει και μας είπαν ότι είναι πολύ απλό.
Απλά κάντε το!
Και κάπως έτσι μας έδωσαν μία πρώτη συμβουλή και αποφασίσαμε να πάρουμε μπροστά και να το κάνουμε.
4. Όταν σου ήρθε η ιδέα τι βήματα ακολούθησες;
Ήταν λευκό χαρτί η όλη υπόθεση, επειδή δεν είχα ξανακάνει κάτι παρόμοιο, συναντήθηκα αρχικά με την Ιουλία που είναι η Curator του TEDx UniversityofPiraeus και μας εξήγησε σε γενικό πλαίσιο πως γίνεται ένα τέτοιο εγχείρημα. Και από εκεί και πέρα ξεκινήσαμε την αίτηση.
Μπήκα στο site του TED, είδα την αίτηση η οποία λίγο-πολύ ήταν σαν αίτηση για μεταπτυχιακό και αρκετά μεγάλη. Γράφεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και γενικά το πώς το σκέφτεσαι. Άρχισα να κάνω την αίτηση και μου πήρε αρκετό καιρό για να βγει έτσι όπως ήθελα. Κατά τον καιρό αυτό είχε συσταθεί και ο πυρήνας της ομάδας μέσω φίλων και γνωστών, κυκλοφορούσε ότι θέλουμε να πάρουμε αυτήν την πρωτοβουλία, οπότε όποιος φίλος μας από το Πολυτεχνείο ψηνόταν να συμμετέχει μας προσέγγιζε.
Είχε συσταθεί μία ομάδα 10-15 ατόμων και είχαμε αρχίσει να συζητάμε λεπτομέρειες για το πώς θέλουμε να κυλήσει. Μετά η αίτηση πήρε λίγο καιρό να εγκριθεί. Περίπου 3 μήνες μέσα στους οποίους μεσολάβησε μία εξεταστική οπότε το momentum το χάσαμε που είχαμε θέσει μέχρι τότε. Γιατί δε ξέραμε αν θα εγκριθεί, δε ξέραμε τι να περιμένουμε.
Μόλις εγκρίθηκε η αίτηση ξαναμεσολάβησε άλλη μία εξεταστική. Μετά από αυτό, ξαναοργανωθήκαμε το καλοκαίρι πιο αποφασισμένα και από εκεί και πέρα απλά κύλησε. Στην αρχή απλά ήμαστε ένας δημιουργικός αχταρμάς, τα κάναμε όλα μαζί. Στη συνέχεια πήρε μορφή η ομάδα, κάναμε έναν καταμερισμό εργασιών και αποκτήσαμε μία καλύτερη οργάνωση. Ήμαστε οι περισσότεροι φίλοι και με όσους δεν ήμαστε γίναμε οπότε δεν υπάρχει κάποια ρήξη στην ομάδα.
5. Με τι κριτήρια και με ποιον τρόπο επέλεξες την ομάδα σου;
Επειδή εξ αρχής και εγώ και οι υπόλοιποι είχαμε μία ιδέα για το πώς θέλαμε να γίνει, να τα δώσουμε όλα και να κάνουμε καλή δουλειά, αυτομάτως αντιληφθήκαμε ότι υπήρχαν κάποια πράγματα που δε μπορούσαμε να τα κάνουμε μόνοι μας.
Στην αρχή ήμαστε κυρίως παιδιά από τη σχολή μου, την σχολή εφαρμοσμένων μαθηματικών και τους πολιτικούς μηχανικούς. Κανένας μας δεν είχε ιδέα από design, γραφιστικά και οτιδήποτε άλλο, οπότε καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε πολλούς αρχιτέκτονες στην ομάδα, οι οποίοι έχουν κάνει τρομερή δουλειά. Όλους τους υπόλοιπους μας έχουν αφήσει άφωνους, γιατί είμαστε και λίγο αποκομμένοι από το οπτικό κομμάτι, αφού δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ.
Σιγά σιγά βρήκαμε τα άτομα που θέλαμε, γίναμε φίλοι και ο καθένας μετά ξεκίνησε να κάνει δουλειά πάνω στο κομμάτι που του αντιστοιχούσε. Έγινε το site, σχεδιάστηκαν τα animations, τα logos, οι αφίσες. Γενικά η διαδικασία επιλογής έγινε μέσω φίλων και άλλων δικών μας έμπιστων ανθρώπων. Δε μπήκαμε ποτέ στη λογική του να βγούμε έξω να ψάξουμε επειδή είναι γενικά μία ωραία πρωτοβουλία και τραβάει κόσμο.
Κάποια πράγματα όμως που θέλαμε να γίνουν σωστά αναγκαστήκαμε να τα πληρώσουμε γιατί αποφασίσαμε ότι δε μπορούμε να τα κάνουμε μόνοι μας. Αλλά αυτή ήταν η λογική ότι θα το κάνουμε σαν παρέα δε θα ανοιχτούμε δηλαδή, δεν κάναμε κάποιο κάλεσμα, ενώ υπήρχε πολύς κόσμος που μας είχε απευθυνθεί και ήθελε να ασχοληθεί . Το κρατήσαμε στην παρέα για να μπορούμε να συνεννοούμαστε και να μπορούμε να “βριζόμαστε” κυρίως χωρίς να υπάρχουν παρεξηγήσεις.