FrapressΜας έχουν μάθει πως η οργάνωση συνδέεται αναπόσπαστα με την επιτυχία. Η επιστήμη, όμως, έρχεται να δικαιώσει τα ακατάστατα δωμάτια!
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πάντα μας έλεγαν «να είμαστε οργανωμένοι». Η οργάνωση έχει ανέκαθεν αξιολογηθεί ως το άμεσο κλειδί προς την επιτυχία και τα ακατάστατα δωμάτια προβάλλονται μεαξύ άλλων ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Είτε είμαστε στο σπίτι, είτε στο σχολείο, είτε στην κουκέτα μας στην κατασκήνωση, η οργάνωση είναι κάτι που έχει εμφυσηθεί σε καθέναν από εμάς ξεχωριστά ήδη από τη γέννησή μας. Από την άλλη μεριά, το να είμαστε ακατάστατοι έχει αντίστοιχα καταδικαστεί και προβληθεί ως ο πιο σύντομος δρόμος προς την αποτυχία. Και ειλικρινά, καμία ανταπάντηση δεν αποκρούει το τελευταίο επιχείρημα.
Τι καλό θα μπορούσε να προκύψει απ’ το να είμαστε ανοργάνωτοι, σωστά;
Ίσως περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε!
Πολλές πρόσφατες έρευνες, από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, επέδειξαν μια άλλη πλευρά του debate. Αυτήν υπέρ της ακαταστασίας!
Οι άνθρωποι, με ακατάστατα θρανία, διαθέτουν μια υψηλή συγγένεια με μια δημιουργική συλλογιστική. Δηλαδή, είναι δημιουργικοί, δεν έχουν παρά ελάχιστες ανάγκες, επιβιώνουν εκτός των ορίων της οργάνωσης.
Το τεστ που έπρεπε να γράψουμε την προηγούμενη εβδομάδα, σε μια γωνιά. Μια σελίδα απ’ το Playboy του προηγούμενου μήνα σκισμένο και πεταμένο κάπου εκεί γύρω. Άδεια κουτάκια Pringles από εδώ κι από εκεί, διασκορπισμένα σ’ ένα πεδίο μάχης.
Το θρανίο είναι ένα αχούρι (ολότελα επιστημονική ορολογία). Μα, είναι το δικό μας αχούρι, οπότε είναι ήδη υπό έλεγχο. Όταν από συνήθεια αποτυγχάνουμε να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, υποχρεωνόμαστε να γίνουμε δημιουργικοί και να βρούμε ένα τρόπο -έναν τόπο- να το «χώσουμε» κάπου. Κάπου άνετα.
Στους ξένους θα φαίνεται τυχαίο, πολλές φορές, αλλά το αχούρι ενός ανθρώπου είναι μεθοδικό – με σεβασμό στον εαυτό του.
Η ψυχολόγος, Kathleen Vohs, από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα, που σχεδιάζει να υπερασπιστεί τους ακατάστατους, δεν περιορίστηκε μόνο στο θρανίο. Όχι. Η Vohs, ένα καθαρά δημιουργικό μυαλό, αποφάσισε να σκεφτεί «έξω από το θρανίο».
Χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα ενός ακατάστατου κι ενός συμμαζεμένου δωματίου, μέσα από μια σειρά δοκιμασιών, η Vohs κατέληξε (και με επιστημονικές αποδείξεις) ότι τα ακατάστατα δωμάτια απαιτούν περισσότερη δημιουργική σκέψη.
Η επόμενη ερώτηση είναι: «Τι εννοούμε ακριβώς με τη «δημιουργική σκέψη» και πώς το δωμάτιό μας μπορεί να βοηθήσει σε αυτήν;»
Η δημιουργική σκέψη, στην πιο αγνή μορφή της, είναι η σκέψη έξω από τις γραμμές της συμβατικής συλλογιστικής. Δεν είναι μεγάλο το σοκ, λοιπόν, όταν τα ακατάστατα δωμάτια που περιέχουν πράγματα σε διαφορετική από τη συμβατική τους θέση, προωθούν τη δημιουργικότητα.
Αν προτιμούμε να απλώσουμε τα καθαρά μας ρούχα στο πάτωμα της κρεβατοκάμαράς μας, όταν η άδεια ντουλάπα είναι ακριβώς δίπλα, ε τότε, ναι, σίγουρα σκεφτόμαστε εκτός των γραμμών της συμβατικής συλλογιστικής.
Εξάλλου, το είπε και ο Albert Einstein: «Αν ένα ακατάστατο δωμάτιο είναι σημάδι ενός ακατάστατου μυαλού, τότε γιατί να σκεφτούμε ένα άδειο θρανίο;»
Μάλλον, το θρανίο του Άινστάιν έμοιαζε με την αποστολή μιας κακόβουλης πρώην του να καταστρέψει το χώρο εργασίας του, την οποία και έφερε εις πέρας επιτυχώς. Πάντως, δεν μπορούμε να απορρίψουμε το δημιουργικό πνεύμα του.
Όχι μόνο ο Einstein όμως. Και ο Mark Twain είχε ακατάστατο θρανίο. Ίσως και σε χειρότερη κατάσταση. Ο Mark Twain ήταν ένας από τους πιο ευφάνταστους ανθρώπους της γενιάς του.
Να πάμε και σε πιο σύγχρονα παραδείγματα;
Ο Steve Jobs. Εκείνος που εφηύρε τα iBooks, είχε πρόβλημα στο να βάζει τα δικά του στη θέση τους. Το θρανίο και το γραφείο του έμοιαζαν με βομβαρδισμένα. Ίσως αυτό να πρόσθετε λίγο στην ευφυΐα του.
Τι σημαίνουν αυτά για εμάς;
Να γεμίζουμε με σκουπίδια το θρανίο και το δωμάτιο, ώστε να γίνουμε ιδιοφυΐες;
Όχι ακριβώς. Η σχέση ακαταστασίας-δημιουργικότητας δεν είναι αιτιώδης. Το να είμαστε ακατάστατοι δε σημαίνει ότι το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε περισσότερο δημιουργικοί.
Ωστόσο, τα δύο συσχετίζονται. Αν είμαστε «φύσει ακατάστατοι», ίσως το να βρούμε μία υγιή μέση λύση ανάμεσα στο σύνηθες αχούρι και στην ανάγκη για καθαριότητα, να είναι το καλύτερο δυνατόν. Με το να περιορίζουμε το τσαπατσούλικο θρανίο, δωμάτιό μας ή τις συνήθειές μας, μπορεί να περιορίζουμε και τις συλλογικές δημιουργικές δυνατότητές μας.
Ουσιαστικά, ο μόνος τρόπος να υπολογίσουμε την αποτελεσματικότητα από το αχούρι-που-επιφέρει-δημιουργικότητα είναι να βγούμε έξω και να πειραματιστούμε.
Ξεκινάμε λοιπόν! Ας ανακατέψουμε όλα τα σημαντικά αρχεία μας, ας πετάξουμε τα ρούχα μας παντού στο δωμάτιο. Να δούμε τι θα καταφέρουμε μετά.
ΥΓ: Παρακαλούμε, σε περίπτωση που μένετε με συγκάτοικο, ενημερώστε τον να μη μας στείλει mail παραπόνων, αν το δωμάτιό σας μοιάζει με ζωολογικό κήπο, όσο πειραματίζεστε. Δεν φέρουμε ευθύνη για οποιαδήποτε ακαταστασία δημιουργήσουν οι αναγνώστες μας.
Πηγή: elitedaily