Μαρία ΜανωλιουδάκηTo κίνημα Gamergate ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2014. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της διαμάχης; Ειλικρινά δεν είναι ξεκάθαρο κι ακόμη και εκείνοι που ασχολούνται με την βιομηχανία θεωρούν ότι δεν επιδιώκει ένα μόνο σκοπό. Το όλο θέμα φαίνεται να αφορά τον μισογυνισμό και την παρενόχληση γυναικών στην βιομηχανία των videogames καθώς και ηθικά ζητήματα στην δημοσιογραφία των video games.
Το όλο θέμα ξεκίνησε όταν ο πρώην φίλος της Zoe Quinn, developer του Depression Quest πόσταρε προσωπικά δεδομένα της και την κατηγόρησε ότι είχε ρομαντική σχέση με ένα δημοσιογράφο απ’ τη γνωστή ιστοσελίδα Kotaku με στόχο την συγγραφή ευνοϊκού review για το παιχνίδι της, κατηγορίες που αποδείχτηκαν αβάσιμες. Κι αυτό άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Τόσο η ίδια η Zoe Quinn όσο και η Anita Sharkeesian, μια φεμινίστρια κριτικός που ξεκίνησε ένα project μέσω του Kickstarter για την τροπή που έχουν οι γυναικείοι χαρακτήρες στα videogames και τα στερεότυπα που κυριαρχούν, δέχθηκαν – όπως ήταν αναμενόμενο- απεχθή παρενόχληση κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα με μισογυνιστικό υβρεολόγιο, σχόλια μίσους καθώς και απειλές βιασμού και θανάτου (για την Sharkeesian μέχρι και παιχνίδι που την ξυλοφορτώνουν έφτιαξαν απ’ το μίσος τους).
Επιπλέον, αυτό οδήγησε πολλούς να κατηγορήσουν τους δημοσιογράφους ότι δεν είναι αντικειμενικοί και παρουσιάζουν τα γεγονότα με σκοπό να καλύψουν συνεργάτες τους και ότι πολλές φορές οι στενές σχέσεις οδηγούν σε ευνοϊκή προώθηση των διάφορων indie videogames. Αυτό οδήγησε σε περαιτέρω κατηγορίες στη δημοσιογραφία για διαφθορά περιεχομένου των άρθρων που δημοσιεύονται καθώς και για το γεγονός του τι θα έπρεπε να είναι και τι πραγματικά είναι. Στο φως έρχονται ζητήματα όπως οι σχέσεις των διαφόρων δημοσιογράφων και τι αντίκτυπο έχει στην ορθότητα του υλικού που δημοσιεύεται όπως και το γεγονός ότι τα άρθρα είναι μακριά απ’ τις μειονότητες (γυναίκες, εθνικότητες κλπ.) και κυρίως ασχολούνται με το πόσο υπέροχο είναι κάποιο παιχνίδι και όχι με τα προβλήματα που υπάρχουν στη βιομηχανία.
Όλα αυτά οδηγούν και στο ζήτημα τι τελικά θα έπρεπε να αποκαλείται βιντεοπαιχνίδι και αν τα παραπάνω αποτελούν μορφή τέχνης. Πολλά indie παιχνίδια της βιομηχανίας αποκλίνουν απ’ τον παραδοσιακό όρο videogame και είναι κυρίως έκφραση της οπτικής του δημιουργού του σε μεγάλο βαθμό βασιζόμενο κυρίως στην πλοκή και θεματολογία παρά στον παραδοσιακό μηχανισμό του gameplay.
Εν τέλει δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο τι απ’ όλα επιδιώκει το κίνημα του GamerGate. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέτυχε να προωθήσει τον σκεπτικισμό πάνω σε θέματα ηθικής στη δημοσιογραφία και στην ταυτότητα των βιντεοπαιχνιδιών σε μια βιομηχανία που αυξάνεται ραγδαία και πλέον ο χαρακτήρας έχει μεταβληθεί δραματικά. Σίγουρα η στοχοποίηση των γυναικών και η προσπάθεια να σταματήσει η ενασχόληση με τέτοια θέματα δεν θα είναι επιτυχής όμως στο τομέα της δημοσιογραφίας θα μπορούσε να υπάρξει αντικειμενικότητα με την εξέλιξη της βιομηχανίας απ’ την συγγραφή από ενθουσιασμό σε κάτι κοντινότερο σε γνήσιο τύπο.