Μαρία ΜανωλιουδάκηΣτερεότυπα, στερεότυπα παντού.
Και φυσικά αυτό δεν λείπει απ’ την κοινωνία του gaming. Καθώς πλέον το κοινό που ασχολείται με τα video games έχει επεκταθεί, η ταυτότητα του “gamer” δεν είναι απλά ένα νεαρό λευκό αγόρι. Πλέον τα video games έχουν ένα ευρύ κοινό που καλύπτει διάφορες ηλικίες, φύλα και χρώματα. Όμως παρόλα αυτά ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών δέχονται σεξιστικά και απεχθή μηνύματα τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και απευθείας σε online gaming communities.
Συνήθως οι κατηγορίες έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα και τις ικανότητες τους στο μέσο, με το γεγονός ότι δεν ξέρουν σε τι αναφέρονται ή με την σεξουαλικοποίησή τους. Κι όλα αυτά γιατί, όπως και παντού υπάρχει η ομάδα που θέλει απλά να τραβάει την προσοχή. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε φωτογραφίες με κοπέλες να ποζάρουν ερωτικά με κοντρόλερς κονσόλας ή να μπαίνουν στα online chat και να φλερτάρουν απλά για να γυρνάει το σύμπαν γύρω τους. Φυσικό είναι λοιπόν μετά να υπάρχει διάκριση και κακομεταχείριση.
Επιπλέον, ο δημοφιλής όρος “Girl Gamer” είναι αμφιλεγόμενος διότι επιδέχεται πολλές ερμηνείες στη διαδικτυακή κοινωνία. Πολλοί ορίζουν τις κοπέλες που ασχολούνται με τα video games ως υπερμεγέθεις, άσχημες χωρίς θηλυκότητα, άλλοι θεωρούν ότι είναι απλά κοπέλες που δείχνουν ενδιαφέρον απλά για ρίξουν κάποιο αρσενικό. Όπως και να ‘χει, είναι εμφανές ότι είναι δύσκολο να αναστρέψεις τον ιδεολογισμό που συνοδεύει ένα στερεότυπο και αυτό οφείλεται εν μέρει στο ρόλο που συχνά έχουν οι θηλυκοί χαρακτήρες στα παιχνίδια.
Ένα μεγάλο ποσοστό χαρακτήρων φέρει ή το στίγμα της σεξουαλικοποίησης ή το στίγμα της αβοήθητης, κάτι που πολλές κοπέλες θεώρησαν ότι καλλιεργεί από μόνο του κακά πρότυπα ή δεν τους δίνει ένα δυνατό και σωστό είδωλο να ακολουθήσουν. Ας μην ξεχνάμε την Yorda που σέρναμε απ’ το χέρι στο ICO ή την ανίκανη Ashley Graham στο RES4 που όλο με ένα “Leeeonn” στο στόμα ήταν ενώ απ’ την άλλη έχουμε την Lara Croft, την Jill Valentine, την Fran (Final Fantasy XII) οι οποίες δεν κερδίζουν κοινό με την ανεξαρτησία και τις άρτιες ικανότητες τους αλλά κυρίως για τις σωματικές αναλογίες τους και ότι αυτό συνοδεύει.
Γιατί λοιπόν περισσότερα παιχνίδια να μην έχουν χαρακτήρες όπως η Zoe Castillo του Dreamfall, η Jodie Holmes του Beyond: Two Souls ή η Elena Fisher του Uncharted; Γυναίκες που είναι ικανές να σταθούν στα δικά τους πόδια, παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές τους χωρίς να χρησιμοποιούν το σώμα τους και χωρίς να χάνουν την θηλυκότητα τους. Διότι τέτοιοι χαρακτήρες εμπνέουν δύναμη, εμπιστοσύνη, όμως απ’ την άλλη έχουν συναισθήματα και κοινωνικές ζωές είναι πιο προσγειωμένα και αληθοφανή πρότυπα.
Εν ολίγοις εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στην τελική όποιος και αν είσαι αναλαμβάνεις μια ταυτότητα για αυτά που προσφέρει και εκφράζει, όχι για να σε κατακρίνουν περαιτέρω. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τίτλοι όπως Girl Gamer ή female gamer. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το μέσο είμαστε απλά Gamers και δεν είναι σωστό κάποιοι να πρέπει να κρυφτούν online για να μπορούν να απολαύσουν το χόμπι τους. Γιατί δηλαδή να μην αξίζω το σεβασμό της gaming κοινότητας για αυτά που μπορώ να κάνω και για αυτά που γνωρίζω, να μην μπορώ να τα συζητήσω επειδή και μόνο είμαι κοπέλα; Εν τέλει για μένα αυτός που γνωρίζει πράγματα για το μέσο (ιστορικά, τεχνολογικά κλπ.) και να έχει αφιερώσει τόσες ώρες στο αντικείμενο επειδή το αγαπά και του προσφέρει εκτός από ευχαρίστηση και τροφή για σκέψη είναι ένας Gamer και δεν θα πρέπει να ανέχεται την ασέβεια του καθενός άσχετα με το χρώμα, φύλο ή ηλικία.