FrapressΑπό υπερτιμημένες Ταινίες άλλο τίποτα!
Σήμερα, αγαπημένοι μου φίλοι, θα μιλήσουμε για ταινίες που έβγαλαν ζεστό χρήμα όταν πρωτοκυκλοφόρησαν· ταινίες που αγαπήθηκαν, από σένα κι από μένα (από μένα όχι για την ακρίβεια), αλλά κατά βάθος ήταν ταινίες μάπες και το ξέρανε.
Αυτές το ξέρανε, εσύ το ήξερες;
Όπως καταλαβαίνετε δε φιλοδοξώ να αλλάξω την κοσμοθεωρία σας για ταινίες που πλέον θεωρούνται κλασικές, όσο κι αν δεν καταλαβαίνω πώς τρύπωσαν σε αυτό το Hall of Fame. Για την ιστορία, μερικές από αυτές που θα έθιγα αν δεν ήταν κλασικές είναι: Ο Νονός, Τιτανικός, Πινόκιο, Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού και Η Επιστροφή των Τζεντάι.
Το άρθρο μου σήμερα αναφέρεται σε σχετικά καινούργιες ή πολύ καινούργιες ταινίες. Ας ξεκινήσουμε:
1. Το Χόμπιτ (2012-2014)
Το αποτρόπαιο προϊόν της αδυναμίας του Πήτερ Τζάκσον να ξεπεράσει το χωρισμό του από το Lord of the Rings. Γυρισμένο στα καλύτερα green-screen στούντιο της Νέας Ζηλανδίας, το Χόμπιτ ήρθε για να σκοτώσει ό,τι αγαπούσαμε. Τον γλυκό Φρόντο με το αγγελικό πρόσωπο, τον ιδιόρρυθμο Μπίλμπο, τον Γκάνταλφ – ποιον κοροϊδεύω, τίποτα δε μπορεί να χαλάσει τον Γκάνταλφ –, την παραμυθένια Γκαλάντριελ και τη Μέση Γη.
Ας μιλήσουμε λίγο με αριθμούς: ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών αποτελείται από 1216 σελίδες και οι ταινίες συνολικά διαρκούν 558 λεπτά. Αυτό σημαίνει ότι αντιστοιχεί λιγότερο από μισό λεπτό ταινίας σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Υπολογίζοντας τη διάρκεια της επερχόμενης τρίτης ταινίας με βάση τις προηγούμενες, η αντίστοιχη αναλογία για το Χόμπιτ θα είναι – hold on to your hats – σχεδόν ενάμισι λεπτό για κάθε σελίδα του βιβλίου.
Το ουσιαστικό συμπέρασμα της μελέτης μου δεν είναι ότι συμφέρει να διαβάσει κανείς το βιβλίο για να γλιτώσει χρόνο – το οποίο ισχύει -, αλλά ότι το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, τα αυτιά, τη μύτη, τα χέρια, τα πόδια, τα δάχτυλα και τα βυζιά. Στο βωμό του χρήματος ο Πήτερ Τζάκσον κατέθεσε μακροσκελείς συζητήσεις, ανεξήγητα μεγάλες σκηνές χωρίς νόημα, 40 εισαγωγικά λεπτά πριν το πέρασμα στη βασική ιστορία, και άτομα που δε βρίσκονταν καν στο βιβλίο (Γκαλάντριελ, Σάρουμαν, Φρόντο).
Παρ’ όλα αυτά, το Χόμπιτ κέρδισε τις καρδιές του κοινού και του Lord of the Rings fandom, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι: τελικά, μας ψεκάζουν; Η απάντηση είναι όχι. Δε μας ψεκάζουν, είμαστε από μόνοι μας ηλίθιοι.
Μερικές από τις “ατάκες” αυτού του κομματιού είναι κλεμμένες από εδώ. Δείτε το όλο, αξίζει από την αρχή μέχρι το τέλος.
2. Avatar (2009)
Διαφημίστηκε σε εμετικό βαθμό ως η ταινία που θα έδειχνε το δρόμο σε μια νέα γενιά κινηματογραφικών παραγωγών, που θα έφερνε την επανάσταση, που δε θα έμοιαζε με τίποτα προηγούμενο.
Θα σας πω το εξής: ευτυχώς που δεν έμοιαζε με τίποτα επόμενο.
Το Avatar περιελάμβανε αυτά ακριβώς που θέλει το mainstream κοινό για να θεωρήσει μια ταινία πρωτοποριακή:
1. Διάστημα
2. Ανθρωπόμορφα όντα που δεν είναι άνθρωποι
3. Μύθο
4. Τεχνολογία
5. 3D και CGI μέχρι θανάτου
Τι δεν περιελάμβανε; Υπόθεση. Από αυτή την άποψη το Avatar ήταν όντως η αρχή μιας καινούργιας γενιάς παραγωγών γιατί έχουν πλέον γίνει trend οι ταινίες όπου τα εφέ καταπίνουν την (γκούχου γκούχου) «υπόθεση».
Για να μην κοροϊδεύω εσάς και τον εαυτό μου, την πλοκή δεν τη θυμάμαι. Ίσως επειδή δεν υπήρχε. Αυτό που θυμάμαι είναι κάτι γιγάντια στρουμφάκια να τη βρίσκουνε με τις ουρές τους, και μια μάχη με διαστημόπλοια στο τέλος. Για το μοντέρνο κινηματογράφο, ήταν η συνταγή της επιτυχίας.
3. Gravity (2013)
Το μικρό αδερφάκι του Avatar. Εξίσου αποπνικτικά εφέ, ακόμα πιο δυσεύρετη πλοκή.
Έτσι όπως επικρίνω τα εφέ θα νομίζετε ότι είμαι καμιά τεχνοφοβική αλλά δεν είναι αλήθεια αυτό. Απλά με ενοχλεί να χάνω το χρόνο μου με ταινίες που βασίζονται εξ’ ολοκλήρου στα green-screen και το CGI, και όταν μου ζητήσει κάποιος να του πω την ιστορία, απλά του λέω «Ήταν η Σάντρα Μπούλοκ αστροναύτης και μιάμιση ώρα πάλευε με τα διαστημόπλοια για να πέσει στη Γη και τελικά έπεσε».
Και αυτή η ταινία πήρε 875 Όσκαρ, γιατί η επιτροπή απλώς επιβραβεύει την ανακύκλωση εύπεπτων σεναρίων που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα.
Φανταστείτε το Gravity στην παλιά τηλεόραση της γιαγιάς σας. Δεν αξίζει τίποτα, έτσι δεν είναι; Μήπως ένας καλός κανόνας για τους σκηνοθέτες θα ήταν «φτιάξτε ταινίες που να είναι εξίσου απολαυστικές στη μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση όσο και στην HD οθόνη του σινεμά»;
Βέβαια εδώ μπαίνει στη μέση το ζήτημα του ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας, αλλιώς ποια θα είναι η ουσιαστική εξέλιξη στην κινούμενη εικόνα; Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση. Δεν είναι κατακριτέο το να φτιάχνεις μια ταινία που να προσφέρει αισθητική απόλαυση (όπως το Gravity), αλλά αρκεί μόνο αυτό για να είναι κάποιος περήφανος για το λιθαράκι του στο Hollywood;
4. Frozen (2013)
Εδώ έχουμε μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς τα κριτήρια με τα οποία αξιολογεί κανείς μια καλή παιδική ταινία είναι πολύ διαφορετικά από αυτά των ταινιών «για ενήλικες». Ωστόσο, η απίστευτη, ασταμάτητη και ανηλεής φασαρία που γίνεται για το Frozen δεν προέρχεται μόνο από παιδιά!
Η ταινία αυτή αποτέλεσε το εφαλτήριο για το άρθρο που διαβάζετε. Την είδα μόλις προχθές, υποκύπτοντας στο peer pressure της τεσσαρονόματης συναδέλφου Δανάης Νάντιας Λοΐζου-Μάνσκε, χωρίς βέβαια να μου λείπει η περιέργεια για το συγκεκριμένο πολιτιστικό προϊόν, αφού το Ίντερνετ είχε φροντίσει να το βρίσκω διαρκώς μπροστά μου.
Πρώτον: είχα την εντύπωση ότι η πρωταγωνίστρια ήταν η Elsa, και τελικά κατέληξα να δω 5 λεπτά Elsa και την υπόλοιπη μιάμιση ώρα έβλεπα ένα υπερκινητικό να τρέχει από δω κι από κει ψάχνοντας την Elsa.
Δεύτερον: η ιστορία θα μπορούσε πανεύκολα να συμπυκνωθεί σε 45 λεπτά. Μια σύνοψη για όσους δεν το έχουν δει: η Elsa μπορεί να γεμίζει τον τόπο πάγο με τις μαγικές τις δυνάμεις, αλλά δεν ξέρει πώς να τον διώχνει μετά και είναι δυστυχισμένη. Στο τέλος η Elsa μαθαίνει να διώχνει τον πάγο και είναι ευτυχισμένη. Ουπς, σπόιλερ αλέρτ.
Τρίτον: η σεναριακή δομή ξεφεύγει πολύ από το κλασικό δίπολο καλών και κακών. Αυτό δεν είναι αρνητικό βέβαια, απλώς είναι δυστύχημα το ότι ταινίες «ενηλίκων» όπως το Guardians of the Galaxy διατηρούν προκλητική απλοϊκότητα σ’αυτό το θέμα. Επιπλέον, δεν είναι απαραίτητη αυτή η περιπλοκή σε μια παιδική ταινία.
Ήθελα πολύ να στύψω λεμόνια και να τα ποτίσω με τη βία σε αυτόν που έγραψε τα ΠΑΝΗΛΙΘΙΑ τραγουδάκια της ταινίας, αλλά συγκρατήθηκα γιατί προορίζεται για παιδιά. Κι ας έχουν πωρωθεί και οι μεγάλοι.
Δε θα καταστρέψω άλλο αυτά που αγαπάτε, αρκετά για σήμερα!
(Μόλις συνειδητοποίησα ότι αποκάλεσα το Guardians ταινία ενηλίκων… Πάω να κουλουριαστώ στο ντους και να κλάψω.)