Στέφη ΔαβούτηΕμπιστεύομαι. Δύσκολο και εξαιρετικά σύνθετο πράγμα. Είναι όμως και το απαραίτητο υλικό για το χτίσιμο κάθε ανθρώπινης σχέσης…
Ήταν κάποτε ένα μικροκαμωμένο και πολύ αδύνατο κοριτσάκι που έμενε σε μία πόλη, από εκείνες τις συνηθισμένες… Αυτές με την πολυκοσμία, το άγχος, τα αυτοκίνητα, τη μεγάλη δόση γκρίζου που είναι αντιστρόφως ανάλογη εκείνης του πράσινου.
Έμενε, λοιπόν, σε ένα απομονωμένο σπίτι μαζί με τους γονείς της. Αδέρφια δεν είχε. Οι γονείς της δούλευαν όλη την μέρα και αυτό, όταν γυρνούσε από το σxoλείο, καθόταν μόνο του. Έστρωνε το τραπέζι με το φαγητό που του είχε ήδη φτιάξει η μαμά του από το βράδυ και καθόταν δίπλα από το παράθυρο με ανοιχτό το τζάμι, για να ακούει τα αυτοκίνητα να περνάνε και να μην νιώθει μοναξιά.
Κάθε μεσημέρι το ίδιο. Ίδιες κινήσεις, ίδιο πιάτο, ίδιο πιρούνι, ίδια θέση, ίδιος ήχος από τα αυτοκίνητα, ίδια και η μοναξιά που προσπαθούσε να καταπολεμήσει…
Μετά από αρκετές σκέψεις που έκανε η μικρή το βράδυ, όταν ξάπλωνε στο μικρό ξύλινο και με σκαλιστά σχέδια κρεβατάκι της, βρήκε τον τρόπο να αντιμετωπίσει επιτυχώς το συναίσθημα θλίψης και απομόνωσης που ένιωθε…
“Υπάρχουν σίγουρα και άλλοι που νιώθουν μόνοι”, σκέφτηκε.“Ο μοναδικός τρόπος για να μην είσαι μόνος είναι να μοιράζεσαι το είναι σου με τους ανθρώπους γύρω σου. Θα κάνω πολλές φίλες και φίλους στο σχολείο.Θα τους καλώ στο σπίτι να τρώμε μαζί όταν περιμένω τους δικούς μου από τη δουλεία και έτσι δεν θα χρειάζεται να έχω μονίμως το παράθυρο ανοιχτό. Θα περνάμε υπέροχα“.
Το μικρό κορίτσι έκανε πράξη όλα όσα σκέφτηκε εκείνα τα βράδια πάνω στο κρεβάτι της. Προσέγγιζε όλα τα παιδιά από την τάξη της. Τα καλούσε σπίτι της, παίζανε και περνούσαν όμορφα. Είχε πράγματι μοιραστεί με κάποιους από τους συμμαθητές της το είναι της.
Τα χρόνια περνούσαν, το κοριτσάκι μεγάλωνε και τα πράγματα γύρω της και μέσα στους άλλους άλλαζαν, ενώ σε εκείνη όχι. Παρέμενε το πιο ανοιχτό και φιλικό πρόσωπο του σχολείου δίνοντας πραγματικά ότι καλύτερο είχε στη ψυχή τους στους άλλους… ίσως από καλοσύνη; ‘Ισως από φόβο να μην ξανανοίξει το παράθυρο στην κουζίνα από την μοναξιά της; Ποιός ξέρει…
Πάντως αρκετοί από αυτούς που εκείνη ήθελε να έχει δίπλα της την πρόδωσαν. Την ”πούλησαν”. Άλλοι πάλιτην πρόσεχαν σαν κόρη οφθαλμών και φάνηκαν αντάξιοί της.
Το κοριτσάκι μεγάλωνε… και μεγάλωνε και μεγάλωνε… και παντρεύτηκε… έκανε και παιδιά, όπως πάντα ονειρευόταν. Τα είπε Έρωτα και Φιλιά. Αναρωτιέσαι πώς έλεγαν την ίδια; Θα σου πω αμέσως. Την έλεγαν Εμπιστοσύνη…
Έτσι είναι τα πράγματα… Κάθε φορά που αποφασίζουμε να προσφέρουμε την εμπιστοσύνη μας σε κάποιον είναι επειδή εμείς το έχουμε ανάγκη.’Αλλοι αποδεικνύονται αντάξιοι της και άλλοι δεν την ήθελαν, δεν την χρειάστηκαν και ίσως δεν την άξιζαν και ποτέ.
Αν πιστεύεις ότι ο έρωτας ή η αγάπη θα σου φέρει την εμπιστοσύνη κάνεις λάθος.
Από τη στιγμή που αρχίζω να αισθάνομαι ότι με ελκύεις ξεκινάω κατευθείαν να εμπιστεύομαι πρώτα από όλα τη σκέψη μου σε εσένα… Όταν θα βγούμε πρώτη φορά σου εμπιστεύομαι τον χρόνο μου και ένα κομμάτι από την καθημερινότητα μου. Έστω και μικρό. Όταν έρθω πρώτη φόρα σπίτι σου και κάνουμε έρωτα εμπιστεύομαι όλη μου την ύπαρξη σε σένα. Και έτσι σε ερωτεύομαι…
Κάτι ανάλογο – με τις προφανείς διαφορές – ισχύει και στη φιλία. Η εμπιστοσύνη θα γεννήσει φιλία, όχι η φιλία εμπιστοσύνη.
Θέλω όμως εδώ λίγο να σκεφτείς και κάτι άλλο.
Εμπιστοσύνη.
Σύνθετη λέξη. Δομικά και νοηματικά.
Εμπιστοσύνη. Από το μόριο -εν, το ουσιαστικό πίστη και την κατάληξη -σύνη, που όπου και να βρίσκεται δίνει στη λέξη που χτίζει το νόημα ”το να φέρεται κάποιος με”.Για παράδειγμα: Αδελφοσύνη=το να συμπεριφέρεται κάποιος με αδελφικό τρόπο. Χριστιανοσύνη= το να συμπεριφέρεται κάποιος με χριστιανικό τρόπο. Έτσι και εμπιστοσύνη= το να συμπεριφέρεται κάποιος με πίστη. Πίστη στους άλλους.
Έχεις παρατηρήσει ότι το μέγεθος μιας απλής λέξης είναι αντιστρόφως ανάλογο των συναισθημάτων που αυτή περικλείει;
Όσο πιο μικρή είναι μία λέξη τόσο πιο έντονη τα συναισθήματα που την αφορούν. Σκέψου: μίσος, θάρρος, οργή, μένος, έρως, νιότη, ΠΙΣΤΗ.