ο ΠολέμαρχοςΤζενάρο Ιβάν Γκατούζο-για τους Φίλους, ”Ρίνο”! Γεννήθηκε στην Ιταλία στις 9 Ιανουαρίου του 1978 και τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στην Περούτζια (1990-1997). Στα 19 του χρόνια, ο προπονητής των Ρέϊντζερς Γλασκώβης (1997-98) Γουόλτερ Σμίθ, τον έφερε στην Σκωτία έχοντας μεγάλες βλέψεις για τον Ιταλό αμυντικό μέσο. Την επόμενη χρονιά όμως η φυγή του Σμίθ και ο ερχομός του Άντβοκαατ άλλαξαν τις ισορροπίες στο ρόστερ, με αποτέλεσμα ο Ιβάν να κατηφορίσει και πάλι στην Ιταλία, αυτή την φορά για λογαριασμό της Σαλερνιτάνα (1998-99). Οι εμφανίσεις του ανάγκασαν την Μίλαν να ασχοληθεί σοβαρά με την περίπτωση του και πριν καλά-καλά συμπληρώσει μια χρονιά στο ιταλικό πρωτάθλημα, κατάφερε να ντυθεί στα χρώματα των Ροσονέρι. Εκεί βρήκε την Ιθάκη του, καθώς στα επόμενα 13 χρόνια (1999-2012) όχι μόνο εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο, αλλά κατάφερε να γίνει με τον καιρό και ένας εκ των ηγετών της, των αρχηγών της, των μαχητών της, των υπερασπιστών της και γενικά των δικών της παιδιών.
Ο ”Ρίνο” δεν ήταν ποτέ από αυτούς τους ποδοσφαιριστές που έλαμπαν για τα τεχνικά τους στοιχεία (παρόλο που ήξερε καντάρια μπάλα), ούτε από αυτούς που ασχολούνταν με τα ΜΜΕ και τις συνεντεύξεις Τύπου. Τον ενδιέφερε κυρίως το αγωνιστικό κομμάτι, ήταν Πολεμιστής και του άρεσε πάντα όταν ακουγόταν στις κερκίδες από τους φίλους της ομάδας το… ‘αν δεν τα κατάφερε ο Τζενάρο, δεν θα τα καταφέρει κανείς’. Και ποιος δεν ήταν αυτός που βλέποντας στην τηλεόραση αγώνα της εθνικής Ιταλίας δεν είπε την γνωστή ποδοσφαιρική έκφραση…”Ώπα φιλαράκι. Στάση Γκατούζο”. Ο φόβος και ο τρόμος των επιθετικών και των μέσων στο χορτάρι. Πολλές φορές βλέπαμε παιχταράδες να ταλαιπωρούν 3 και 4 αμυντικούς…μέχρι που έσπευδε ο 5ος. Ο Γκατούζο!
Το 2012-13 μεταγράφηκε στην Ελβετική Σιόν ως παίχτης-προπονητής. Έκλεισε την καριέρα του (ως ποδοσφαιριστής) και επέστρεψε στην Ιταλία για να καθίσει στον πάγκο της Παλέρμο. Δεν τα κατάφερε καθώς έμπλεξε εκεί και με τις ιδιαιτερότητες του προέδρου της ομάδας Μαουρίτσιο Ζαμπαρίνι ( ο οποίος μέσα σε μια χρονιά, άλλαξε 5 προπονητές) και πλέον έχουμε την τιμή να τον παρακολουθούμε στο δικό μας πρωτάθλημα -της Super League- για λογαριασμό του Ο.Φ.Η. Και για να πούμε και του στραβού το δίκαιο η λεβεντομάνα Κρήτη του πάει γάντι (θα μπορούσε να ήταν και στον ΠΑΟΚ ενδεχομένως)
Φημίζεται για τον έκρυθμο του χαρακτήρα, για τον δυναμισμό του και για το πάθος του, που πολλές φορές του βγήκε σε καλό (έχει κατακτήσει 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο και πολλά άλλα) και άλλες φορές του γύρισε μπούμερανγκ (άπειρες κόκκινες κάρτες και τιμωρίες από τις εκάστοτε ομοσπονδίες)!
- Το 2003 έναν αγώνα με τον Άγιαξ για το Tσάμπιονς Λίγκ καταδιωκόμενος από τον Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς σε μια φάση, γύρισε και τον χτύπησε στο πρόσωπο .
- Το 2005 σε αγώνα με την Σάλκε πήγε προκλητικά μπροστά στον Πόουλσεν και του έκανε χειρονομίες χλευάζοντας τον. Ακολούθησαν στιγμές Σαλούν.
- Το 2011 και πάλι σε ευρωπαϊκό παιχνίδι έσπρωξε τον βοηθό προπονητή της Τότεναμ Τζόε Τζόρνταν και είτε το πιστεύετε είτε όχι, πάλι έγινε χαμός! Για την ιστορία να σας πούμε πως ο Ιταλός παραδέχθηκε το λάθος του, ενώ το ίδιο έπραξε και ο Τζόρνταν που ανέφερε αργότερα πως τον προκάλεσε χωρίς λόγο.
- Η ”Κορυφαία” στιγμή στην καρίερα του όμως, ήταν στις 2 Δεκεμβρίου του 2012 όταν και αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Σιόν, ζήτησε τα ρέστα από τον διαιτητή της συνάντησης Νικολάϊ Χάνι, παίρνοντας του από το χέρι την κίτρινη κάρτα, υποδεικνύοντας του να την δείξει σε έναν από τους αντιπάλους. Μαντέψτε τελικά ποιος την έφαγε την κάρτα.
Κάποιες από τις “ιστορικές” στιγμές του Γκατούζο :
Προχθές στην συνέντευξη τύπου στο τέλος του αγώνα με τον Ατρόμητο, δήλωσε πως υπάρχουν εφημερίδες που γράφουν ”Μαλακίες” αφήνοντας χωρίς λόγο υπονοούμενα πως ο ”Ρίνο” θα τα παρατήσει και θα φύγει! Ο Γκατούζο; Θα τα παρατήσει και θα φύγει…;
Το μόνο βέβαιο πάντως είναι πως θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον με τις γκριμάτσες του και τους πανηγυρισμούς του, με τις δηλώσεις τους και τις πράξεις του.