Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη: ένας οδηγός για τους νέους φοιτητές της

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου ’πες «σ’ αγαπώ»

Ν.Καββαδίας

Ξεκίνησα πολλές φορές να γράφω αυτό το άρθρο. Κάθε φορά υπήρχε κάτι που δεν μου κολλούσε, κάτι που δεν μου άρεσε, ίσως γιατί όταν πρόκειται για μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Διαλέγω λοιπόν να ξεκινήσω από το αγαπημένο μου σημείο: το λιμάνι.

Εκεί που θα πας για να ηρεμήσεις από την βοή του κέντρου, να δώσεις ένα φιλί δίπλα στα αστέρια και τη θάλασσα, να παρατηρήσεις τα βουβά φώτα των αυτοκινήτων της λεωφόρου Νίκης. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης πέρα από το ότι είναι σημείο συνάντησης, φιλοξενεί εδώ και χρόνια το Φεστιβάλ Κινηματογράφου δημιουργώντας μερικές από τις ομορφότερες κινηματογραφικές αναμνήσεις. Να ανακατεύεις κινηματογράφο και θάλασσα…

Σάββατο βράδυ, ή και Κυριακή… δεν έχει σημασία, η Θεσσαλονίκη δεν θα σε απογοητεύσει. Τι θα λέγατε για ένα ποτό στην Ξεύξιδος, στο πολυαγαπημένο Pasta Flora Darling; Να κάθεσαι και να βλέπεις γνωστούς και φίλους να περνάνε από το hipster στέκι της πόλης. Και μετά μπύρα στο χέρι και μεθυσμένες κουβέντες μέχρι το πρωί στην γωνία Ικτίνου με Ζεύξιδος.

Για τους πιο εναλλακτικούς, υπάρχουν και οι αλκοολικές νύχτες στην Ροτόντα με μπύρες, τσιγάρα και μουσικές. Και φυσικά, τα πανεπιστήμια. Τα πάρτυ στο αστεροσκοπείο και στα γρασίδια τις φιλοσοφικής με χορούς ατελείωτους και μυρωδιές ύποπτες. Και μετά το νυχτερινό λεωφορείο, το 78Ν, γεμάτο κόσμο και φωνές να σου θυμίζουν πως η νύχτα δεν τελείωσε ακόμα, να μοιράζει έναν έναν τους ανθρώπους στα σπίτια τους, από το ΚΤΕΛ μέχρι το αεροδρόμιο και πίσω ξανά, ακούραστο.

Αποφασίζεις να πας μια βόλτα στην παραλία, μα όταν φτάσεις στον δρόμο της Κορομηλά κάτι σε κάνει να σταματήσεις στην Υφήλιο για ένα ποτό. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η καλύτερη πιτσαρία της πόλης, το Last Slice κι αν είσαι τυχερός θα σε κεράσουν ένα κομμάτι πίτσα όσο απολαμβάνεις την μπύρα σου. Θα συνεχίσεις για την παραλία, αν πάλι δεν σε σταματήσει κάτι, κι όταν τελικά φτάσεις θα ξεχαστείς με την κουβέντα και χωρίς να το καταλάβεις είσαι κιόλας στον ναυτικό όμιλο.

Έτσι είναι η θάλασσα, σε κάνει να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι. Και μετά πάλι πίσω. Κοντά εκεί στο στρατηγείο κουράζεσαι και κάνεις μια στάση δίπλα στον θερινό κινηματογράφο Ναταλί, αναπολώντας όλες εκείνες τις ταινίες που είδες δίπλα στη θάλασσα και την χαζή κρυφή σου ευχή, να είχες ένα μπαλκόνι με θέα στον κινηματογράφο. Η Θεσσαλονίκη θα σου αφήσει πράγματα να θυμάσαι. Μία παράσταση στο θέατρο Αυλαία, μια συνάντηση στην Πλατεία Χ.Α.Ν.Θ., ένα κρασί στο Δωμάτιο με Θέα. Κάθε βράδυ και κάτι διαφορετικό, σήμερα στο Μπιτ Μπαζάρ για κρασιά, αύριο στο Ολύμπιον για σινεμά. Και ίσως δεν είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου, είναι όμως ερωτεύσιμη με τον δικό της τρόπο.

Αυτή η πόλη έχει κάτι το μαγικό. Μην προσπαθήσεις να το καταλάβεις. Δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν ποιητές και λογοτέχνες, που τόσο όμορφα μίλησαν γι αυτήν. Έχει μια αύρα άλλη που μόνο αν την ζήσεις καλά την καταλαβαίνεις. Είναι μια πόλη για να ζεις, να ξενυχτάς και να ερωτεύεσαι.