FrapressΟι υπόλοιπες ταινίες που για διαφορετικούς λόγους μας έχουν σημαδέψει…
Dead Poets Society
Οι ισορροπίες στην αριστοκρατική και συντηρητική Ακαδημία Γουέλτον ανατρέπονται με την έλευση ενός μυστήριου καθηγητή αγγλικής φιλολογίας, του Κίτινγκ, που κόντρα στο κατεστημένo που δημιουργεί επαγγελματίες διδάσκει στους μαθητές του ποίηση.
Οι μαθητές ιδρύουν με την παρότρυνση του καθηγητή τους την άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας “Dead Poets Society” όπου ανακαλύπτουν σταδιακά πώς ο καθένας τους όταν είναι διατεθειμένος να “ανοίξει τα μάτια της ψυχής και του μυαλού του” μπορεί να γίνει ποιητής.
Με όπλο την μαγική δύναμη της ποίησης, ο Κίτινγκ ενθαρρύνει τους μαθητές του να αναζητούν μόνοι τους την ταυτότητα τους -το δικό τους μοναδικό βάδισμα- και να σταματήσουν να ζουν στο χρυσό κλουβί που άλλοι έχουν χτίσει για αυτούς, να παλεύουν για τα θέλω τους και όταν επαναστατούν να το κάνουν με το σωστό τρόπο.
Το μεγαλύτερο μάθημα που προσφέρει όμως είναι το carpe diem – άδραξε τη μέρα.
Επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή και δυστυχώς την ζούμε μονάχα μια φορά, πρέπει σε καθημερινή βάση να υπερνικάμε τους φόβους, τις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις μας και να αδράξουμε την μέρα, να δίνουμε πνοή στα όνειρα μας από την πρώτη στιγμή που τα ονειρευτήκαμε. Ενδεχομένως φαντάζει δύσκολο και οι συνέπειες αρκετές φορές είναι επώδυνες, αλλά προτιμότερο είναι «να αποδιώξω ό,τι δεν ήτανε ζωή, και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα!» (Henry David Thoreau).
Κατερίνα Αδαμοπούλου
V for Vendetta
Μια ταινία σταθμός. Απ’ όπου κι αν το πιάσεις είναι εξαιρετική: άψογο casting, περιποιημένη παραγωγή. Αλλά δεν με άγγιξαν αυτά. Με άγγιξαν οι ιδέες που πραγματεύεται. Βρήκα το motto της ζωής μου σε αυτή την ταινία: Ideas are bulletproof.
Δεν είναι ότι με έκανε να θέλω να επαναστατήσω φανερά, να βγω στους δρόμους ουρλιάζοντας υπερασπιζόμενη ένα σωρό πράγματα που με πνίγουν. Είναι ότι με έκανε να επαναστατώ κάθε μέρα, κάθε λεπτό, να παλεύω να μην γίνω αυτά που καταδικάζω. Με δίδαξε ότι αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσεις από τον εαυτό σου. Και σιγά σιγά, ανώνυμα πλέον, θα μαζευτεί ο κόσμος, θα αλλάξει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν όντως θα αλλάξει ή όχι. Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι μάταιο.
Τελευταίες σκηνές: Η Evey πάει να βγάλει τη μάσκα του ετοιμοθάνατου V και να τον φιλήσει αλλά εκείνος δεν την αφήνει. Φίλησε τη μάσκα, την ιδέα. Το πλήθος με ένα πρόσωπο πλέον συγκεντρώνεται. Οι στρατιωτικοί δεν έχουν καμιά εντολή για το τι να κάνουν. Το πλήθος απλά τους προσπερνάει και πάει προς το Κοινοβούλιο να το δει να ανατινάζεται. Ο Mister V. ήταν όλοι. Κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ίσως είμαι χαζορομαντική που το πιστεύω ακόμη: μια ιδέα μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.
Έρρικα Γερακίτη
One Day
Μια ταινία που διαδραματίζεται από την εποχή των 90’s μέχρι και σήμερα.
Μια ιστορία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους οι οποίοι ερωτεύτηκαν, όμως το μεγαλύτερο διάστημα ήταν φίλοι. Ας πούμε ότι έπρεπε να βιώσουν κάποιες καταστάσεις μέχρι να αισθανθούν έτοιμοι να ενδώσουν και να ζήσουν μαζί αυτό τον αμοιβαίο έρωτα, την αγάπη, τη φιλία. Αυτό το για πάντα μαζί που λένε…
Τι μου δίδαξε και γιατί μου άλλαξε τη ζωή;
Αρχικά, αυτό που μου δίδαξε η ταινία είναι πως ο κάθε άνθρωπος καλώς ή κακώς έρχεται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Κάποιοι αποτελούν ένα μάθημα, μια εμπειρία, ενώ κάποιοι άλλοι έρχονται για να μείνουν. Οι καταστάσεις μπορεί να τους απομακρύνουν για ένα χρονικό διάστημα, αλλά με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να βαδίσουν ξανά στο ίδιο μονοπάτι με εμάς.
H ζωή από μόνη της είναι μικρή. Για κάποιους ανθρώπους μάλιστα πάρα πολύ μικρή. Πολλοί όμως δεν το εκτιμούν και δεν εκμεταλλεύονται το χρόνο που τους δίνεται.
Δεν πρέπει λοιπόν να αφήνουμε κάτι για αύριο, διότι αυτό το τόσο δεδομένο αύριο ίσως και να μην έλθει ποτέ. Και αυτός είναι ο λόγος που κρίνεται αναγκαίο πολλές φορές το γεγονός, ότι πρέπει να αρπάζουμε κάθε καλή ευκαιρία που παρουσιάζεται στο δρόμο μας και να απορροφούμε εμπειρίες και ανθρώπους.
Είναι λάθος η φράση «έχεις χρόνο» γιατί πολύ απλά «όποιος σκορπάει το χρόνο, δεν τον ξαναμαζεύει».
Αφροδίτη Μαργαρίτη
Rain Man
Γενικά βλέπω πολλές ταινίες και αρκετές ήταν αυτές που με άγγιξαν και με έκαναν να βλέπω ένα συγκεκριμένο θέμα με άλλο μάτι. Αυτή που θα ξεχωρίσω όμως είναι το Rainman. Η συγκλονιστική ιστορία ενός νέου και επιπόλαιου αγοριού (Tom Cruise) που μετά τον θάνατο του πατέρα του ανακαλύπτει ότι έχει έναν αδερφό (Dustin Hoffman) που μάλιστα έχει αυτισμό. Ο νέος δεν ξέρει καν τι είναι ο αυτισμός, πώς να φερθεί στον αδερφό του και ουσιαστικά τον χρησιμοποιεί για να κερδίσει χρήματα. Μαθαίνοντας όμως περισσότερα γι’ αυτόν και για τον αυτισμό τον αποδέχεται, τον βοηθάει και καταφέρνει να συνυπάρξει μαζί του.
Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή και βγαλμένη από την ζωή πληροφορεί τον θεατή για τον αυτισμό, τονίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και περνάει τρομερά νοήματα όπως ότι η αγάπη μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από πολύ σοβαρά μερικές φορές εμπόδια. Συγκίνηση, αγάπη, δύσκολες καταστάσεις που μπορεί ο καθένας μας να αντιμετωπίσει. Μαζί με τον Tom Cruise γνωρίζουμε κι εμείς τον αυτισμό, τρόπους αντιμετώπισης, συμπεριφοράς κτλ. Μια εξαίσια ταινία που ενημερώνει κι ευαισθητοποιεί.
Ζωή Κρητικού
Slumdog Millionaire 
Όταν είδα αυτήν την ταινία, οι σκληρές και πρωτόγνωρες εικόνες της τριγυρνούσαν στο μυαλό μου για μέρες μετά.
Το Slumdog Millionaire παρουσιάζει τη ζωή στην Ινδία, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και το μηδενισμό της ανθρώπινης αξίας: η απαγωγή και η αιφνίδια τύφλωση μικρών παιδιών, προκειμένου να γίνουν ζητιανάκια στο δρόμο για να φέρουν χρήματα στους απαγωγείς τους, για παράδειγμα.
Ο πρωταγωνιστής Τζαμάλ μέσα από τη σκληρή μάχη που δίνει με τη ζωή αυτή καταφέρνει να επιβιώσει, αποκτώντας ταυτόχρονα τόσες εμπειρίες, ώστε όταν συμμετέχει στην ινδική εκδοχή του τηλεπαιχνιδιού «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος», απαντά όλες τις ερωτήσεις σωστά ανατρέχοντας στα βιώματά του. Ο Τζαμάλ καταφέρνει τελικά να νικήσει στο τηλεπαιχνίδι, ο λόγος όμως που συμμετείχε δεν ήταν να κερδίσει το χρηματικό ποσό αλλά μέσω της τηλεοπτικής του προβολής να τον βρει η αγαπημένη του Λατίκα, που καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου αναζητεί και η οποία ανάγεται τελικά στο ιδανικό του όλου αγώνα του!
Ο πρωταγωνιστής στο τέλος είναι νικητής τόσο στο προσωπικό επίπεδο όσο και στο οικονομικό, και πάνω από όλα νικητής στην ίδια τη ζωή, έχοντας αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες, έχοντας καταφέρει να σωθεί και να ξεφύγει από όλες τις επικίνδυνες καταστάσεις, έχοντας αποκτήσει τόσες γνώσεις από το σχολείο της ζωής όσες κανένα πανεπιστήμιο δεν μπορεί να του προσφέρει!
Το Slumdog Millionaire είναι μια ταινία που σε κρατά συνέχεια σε αγωνία για το αν θα επιβιώσει τελικά ο πρωταγωνιστής και αν θα καταφέρει να είναι μαζί με την κοπέλα που αγαπά, κυρίως όμως τονίζει την δύναμη της ψυχής και την ελπίδα που πρέπει να έχει ο κάθε «Τζαμάλ», ο κάθε άνθρωπος, προκειμένου να πετύχει, τα ιδανικά, τις εμπειρίες, την τύχη…
Ιωάννα Αλεξοπούλου
Kill Bill 
Απλοποιημένα και χωρίς spoiler:
Πρωταγωνίστρια ξυπνάει από τετραετές κώμα μετά από επίθεση. Το παιδί που κυοφορούσε έχει χαθεί. Οπότε σχεδιάζει να εκδικηθεί την ομάδα δολοφόνων που της κατέστρεψαν την ζωή, στους οποίους άνηκε κάποτε και η ίδια. Βασικός στόχος της είναι να φτάσει στον αρχηγό τους, τον Βασίλειο (a.k.a. Bill), με τον οποίο άλλωστε έχει προσωπικά προηγούμενα… και να γίνει των Δαναών το κάγκελο.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η ταινία ενώνει ασιατικές πολεμικές τέχνες, στοιχεία γουέστερν και πολλά λίτρα κέτσαπ σε δύο 2ωρα volumes. Το παράδοξο είναι ότι πιάνει! Αν και πρόκειται για αμερικάνικη σπλατεριά στο μεγαλείο της, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα του Quentin Tarantino (και μαζί με το “Pulp Fiction” είναι μία καλή αφετηρία για να πάρει κανείς χαρακτηριστική εικόνα για το στυλ του σκηνοθέτη αυτού).
Έργο καθαρά μεταμοντέρνο, στο οποίο τα Vintage στοιχεία του παλαιού “φθηνού” κινηματογράφου χρησιμοποιούνται με σύγχρονο τρόπο, σε συνδυασμό με διαχρονικούς διαλόγους και soundtracks, που βλέποντάς το νιώθεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε comic, και πιάνεις τον εαυτό σου να παθιάζεται σε μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες.
Γιατί μου άλλαξε τη ζωή; Διότι κατάφερε να με κάνει να αγαπήσω ένα είδος κινηματογράφου το οποίο πριν απέρριπτα.
Δανάη Νάντια Λοΐζου Μάνσκε
Home Alone 2
Η ταινία που σίγουρα δε θα σταματήσω ποτέ να βλέπω με την ίδια χαρά και ικανοποίηση είναι το HomeAlone 2! Ναι, ακόμα και το καλοκαίρι! Πέρα από την κωμωδία, τα ευφάνταστα σχέδια του Kevin και την καταπληκτική χριστουγεννιάτικη μουσική, η ταινία μου αρέσει για δύο σημαντικά, για εμένα, μηνύματα που περνάει. Το να ταξιδεύεις, έστω και κατά λάθος. Το να αρπάζεις την ευκαιρία όταν σου δίνεται και να βγαίνεις από τη ζώνη άνεσης της ζωής σου για να κυνηγήσεις νέες περιπέτειες. Στη Νέα Υόρκη. Τα Χριστούγεννα. Έπειτα, το να προστατεύεις αυτό που θεωρείς σωστό και ηθικό με όποιο τρόπο εσύ μπορείς. Να αγωνίζεσαι για ανθρώπους που δεν μπορούν ν’ αγωνιστούν. Να βάζεις τα δυνατά σου για όποιον σ’ έχει ανάγκη. Ακόμα κι αν είναι παιδιά. Που δε στο έχουν ζητήσει ποτέ. Ακόμα κι αν είσαι παιδί. Εσύ…
Ας ήταν πάντα Χριστούγεννα…!
Κατερίνα Χλιάρα
Into the Wild
Σκεπτόμενη ταινίες που είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία που με άγγιξε και ίσως έδωσε απαντήσεις σε διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα που είχα, είναι η καταπληκτική για εμένα ταινία «Into the Wild». Το «Ταξίδι στην Άγρια Φύση» του Σον Πεν είναι ένα ύμνος στην απόλυτη ελεύθερία.
«Η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται», αυτό θα μου μείνει… το σημείωμα που χάραξε στο ξύλινο πάγκο ο πρωταγωνιστής της ταινίας λίγο πριν πεθάνει μπορεί να ηχεί ουτοπικό, άκρως ιδεαλιστικό, “χίπικο” και εγωιστικό, όμως η φιλοσοφική αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από ένα ταξίδι – αν τα’ χεις «καλά» με τον εαυτό σου – είναι το ιδεατό που μπορείς να φτάσεις αλλά το να το μοιραστείς με κάποιον είναι η απόλυτη ευτυχία.
Εύη Υψηλάντου
Η ταινία Into The Wild μου άλλαξε τη ζωή… δύο φορές. Μία όταν ο ήρωας της ταινίας Christopher αποφασίζει πως η ζωή του με τη μορφή που έχει (πτυχία, πιστωτικές, αμάξια, καταναλωτισμό) δεν έχει κανένα βάθος και καμία ουσία για εκείνον. Αποφασίζει να χαρίσει στον εαυτό του ένα αληθινό ταξίδι μυαλού και σώματος ως την Αλάσκα, κόβοντας κάθε επικοινωνία με την οικογένειά του, ζώντας κοντά στην άγρια φύση, απαρνούμενος κάθε άνεση και κάθε απόλαυση που του προσφέρει η εποχή, αλλάζοντας ακόμα και το όνομά του σε “Alexander Supertramp”.
Εκεί λοιπόν είναι που η ταινία με έκανε να επεξεργαστώ τη ρηχότητα της εποχής και σχεδόν παραδέχτηκα τον ήρωα για την απόφασή του. Όλα όμως γυρνάνε εναντίον του, όπως συμβαίνει με κάθε υπερβολή στη ζωή. Αποδεικνύεται πως κάθε γνώση και κάθε βιβλίο είναι χρήσιμα… ειδικά στην άγρια φύση! Η οικογένεια είναι πολύτιμη ακόμα κι αν δεν είναι τέλεια και καλύπτει βαθύτερες ανάγκες στον κάθε άνθρωπο κι όχι μόνο ψεύτικες που σκαρφίστηκε τώρα τελευταία ο καπιταλισμός. Κι έτσι η ταινία μου άλλαξε τη ζωή για δεύτερη φορά όταν κατέληξε στο συμπέρασμα πως «η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν τη μοιράζεσαι». Κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, νομίζοντας πως η μοναξιά είναι ένας ωραιότατος και εύκολος τρόπος να ζει κανείς.
Ναταλία Νικολοπούλου
Freedom Writers
Πρόκειται για μία ταινία βασισμένη στο βιβλίο “The Freedom Writers Diary”.
Αφορά την ιστορία μερικών μαθητών λυκείου που έχουν μεγαλώσει σε ένα επικίνδυνο αστικό περιβάλλον και μιας καθηγήτριας που θέλει να τους δώσει αυτό που έχουν περισσότερη ανάγκη: να μιλήσουν.
Έτσι λοιπόν, η καθηγήτρια Έριν Γκρούγουελ προσπαθεί να μετατρέψει το μάθημά της σε ζήτημα ζωής για τους μαθητές της, παρά τις αντίξοες συνθήκες των καθημερινών περιστατικών βίας, της ρατσιστικής αντιμετώπισης και του αδιάφορου εκπαιδευτικού συστήματος.
Μέσω της επικοινωνίας και της κατανόησης, οι μέχρι τότε ανεπίδεκτοι μαθήσεως μαθητές θα ανακαλύψουν την αξία της ανοχής και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν τις κατεστραμμένες τους ζωές αλλάζοντας ολοκληρωτικά τον κόσμο τους.
Αυτή η ταινία μου άλλαξε τη ζωή γιατί μιλάει ανοιχτά για το ρατσισμό και δείχνει μια καθηγήτρια πρόθυμη να «παλέψει» για τους μαθητές της – κάτι που θα έπρεπε να γίνει μάθημα για όλους μας.
Ιωάννα Ψαρρού
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Πότε τελειώνει ένας έρωτας; Η απάντηση της ταινίας δεν είναι όταν τον ξεχνάς, αλλά όταν τον διαγράφεις από το μυαλό σου. Σε έναν κόσμο που υπάρχει η δυνατότητα να διαγράφεις μνήμες κατά παραγγελία, εσύ τί θα έκανες; Θα διέγραφες τη σχέση που σε πλήγωσε για να ζεις ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά σου;
Αν μάθαινες ότι ο άλλος διέγραψε τη μνήμη της σχέσης σας, εσύ πώς θα αντιδρούσες; Θα τη διέγραφες κι εσύ; Τί νόημα έχει να έχεις αναμνήσεις από μία σχέση με κάποιον που -κυριολεκτικά- δε σε ξέρει;
Ένα ακόμα θέμα που θίγει η ταινία είναι πως όταν διαγράφεις μνήμες δεν θυμάσαι τα λάθη σου, οπότε τα ξανακάνεις. Αλλά ακόμα κι όταν τα θυμάσαι, μερικές φορές είναι τέτοια που θες να τα κάνεις ξανά και ξανά.
Μία υπέροχη ταινία, με υλικό για υπέροχες συζητήσεις.
Γιάννης Βανδής
Blood Diamond
Μία από τις ταινίες που μ’ έχουν σημαδέψει είναι αδιαμφισβήτητα το Ματωμένο διαμάντι. Τη μοναδική φορά που την είδα έκλαιγα τόσο πολύ που αναγκάστηκα να βγω έξω από την αίθουσα του κινηματογράφου για να ηρεμήσω. Υπερβολή; Κι όμως η αλήθεια.
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου στη Σιέρα Λεόνε όπου άνθρωποι σκοτώνονται στη κυριολεξία για ένα διαμάντι. Οι ιθαγενείς έρμαια των πολυεθνικών συμφερόντων κάνουν τα πάντα ώστε να βρουν ένα διαμάντι και να το πουλήσουν είτε ώστε να διαφύγουν είτε να το ανταλλάξουν με όπλα. Παρ’ ότι αμερικάνικης παραγωγής, η ταινία παρουσιάζει με πρωτοφανή ειλικρίνεια για τα χολιγουντιανά πρότυπα τα γεγονότα στη Σιέρα Λεόνε εστιάζοντας στην ιστορία ενός ανθρώπου και του γιού του.
Το «Ματωμένο διαμάντι» πραγματεύεται σοβαρά θέματα όπως η δουλεία, η γενικότερη εκμετάλλευση των γηγενών από τις πολυεθνικές και η μετάπτωση των ηθικών αξιών κατά τη διάρκεια ενός πολέμου (πόσο μάλλον ενός Εμφυλίου).
Μια ταινία γεμάτη νοήματα και συναισθήματα. Μπορεί να μη σας επηρεάσει όσο εμένα ωστόσο θα σας κάνει σίγουρα να σκεφτείτε πριν θαυμάσετε ένα διαμάντι σε μια βιτρίνα, γιατί ποιος ξέρει τη «ματωμένη ιστορία του» όπως λέει και ο Leonardo DiCaprio ως Danny Archer «In America, it’s bling bling. But out here it’s bling bang».
Εβίτα Γοργορίνη
Les Misérables
Πολύ συχνά δεν έχει σημασία τόσο αυτό που συμβαίνει όσο το πότε μας συμβαίνει. Ταινίες που με έχουν αγγίξει με ιδιαίτερο τρόπο, που με έχουν επηρεάσει ή εμπνεύσει υπάρχουν πολλές. Ταινία που να μπορώ να πω ότι μου έχει αλλάξει τη ζωή δεν έχω δει. Καθώς όμως σκεφτόμουν ποια ταινία που έχω δει βρίσκεται πιο κοντά σε μια τέτοια διαπίστωση, το μυαλό μου έμεινε κολλημένο στους Άθλιους.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Victor Hugo, με εξαίρετους ηθοποιούς και υπέροχη μουσική, την είχα δει γύρω στα 9 μου χρόνια. Θέλεις ο χρόνος και ο τόπος όπου διαδραματίζεται η ιστορία, θέλεις ο ρομαντισμός που αποπνέει μαζί με πολύ δυνατές δόσεις ωμοτητας, θέλεις αυτή η αντιδιαστολή της καλοσύνης με τη σκληρότητα, της ουσιαστικής δικαιοσύνης με την τυφλή υπακοή σε άκαμπτους κανόνες σε συνδυασμό με την παιδική οπτική που είχα τότε, η ιστορία αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό και την καρδιά μου. Πόσες φορές δεν έχω υπαγάγει περιστατικά της ζωής μου ή σκέψεις σε περιστατικά και συμπεριφορές που συνάντησα για πρώτη φορά σε εκείνη την ταινία. Το μίσος που ένιωθα για τον Ιαβέρη, πότε αντικαταστάθηκε με συμπάθεια (όχι οίκτο) και, προπάντων, κατανόηση. Πόσο θυμάμαι, μεγαλώνοντας, να ανακαλώ πράγματα που είχα δει σε εκείνη την ταινία και που ενώ με είχαν αγγίξει ως παιδί, δεν τα είχα καταλάβει, δεν είχα ταυτιστεί ή με είχαν σοκάρει. Από την πρώτη φορά, την έχω δει δεκάδες φορές ακόμα, και ο Ιαβέρης, πάντα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.
Νάνσυ Τζαλαβρά
Stepmom
Δύο παιδιά χωρισμένων γονιών. Αναγκάζονται να περνάνε κάπoιες μέρες χρόνο με το πατέρα τους και τη νέα του σύζυγο και τις υπόλοιπες μέρες με τη μητέρα τους που μένει μόνη. Οι σχέσεις των παιδιών με τη νέα σύζυγο του πατέρα είναι οι χειρότερες. Εκείνη κάνει τα πάντα να μπορέσει να μπει στη ζωή τους αλλά μόνο απωθητική γίνεται, καθώς τα παιδιά θεωρούν πως θέλει να πάρει τη θέση της μητέρας τους. Μετά από καιρό η μητέρα τους προσβάλλεται από καρκίνο και της δίνεται περιορισμένος χρόνος ζωής.
Η ταινία διαδραματίζεται δείχνοντας τα παιδιά να περνάνε τις τελευταίες στιγμές με την μητέρα τους και την μελλοντική μητριά τους να γίνεται εν τέλει αγαπητή και από τα παιδιά καθώς τους συμπαραστέκεται με αληθινό ενδιαφέρον για τη μητέρα τους, αλλά και από την ίδια τη μητέρα που ξέρει πως τα παιδιά της θα έμεναν από εδώ και πέρα με τη μητριά τους αφού αυτή θα έφευγε για πάντα.
Μία απλή ταινία, τίποτα ιδιαίτερα ψαγμένο, τίποτα εντυπωσιακό και όμως θίγει το θέμα «μητέρα», παίζει με τα συναισθήματα σου ως δραματική ταινία. Καταρρακώνοντας λίγο την ψυχολογία του θεατή σε κάνει να καταλάβεις πόσο σημαντική είναι η παρουσία της μητέρας, πως σε σχέση με άλλα πράγματα στην καθημερινότητα μας όπως οι σχέσεις, η δουλειά, οι φίλοι, είναι το μοναδικό αναντικατάστατο πράγμα στη ζωή σου, αυτή που σ’αγαπάει και νοιάζεται περισσότερο από τον κάθε έναν για εσένα, που σ’αγαπάει πιο πολύ από τον εαυτό της.
Αν και το τελικό νόημα της ταινίας είναι να δείξει πως η μητριά έγινε εν τέλει αγαπητή λόγω του καλού και δυνατού χαρακτήρα της σε μια δύσκολη στιγμή της οικογένειας, θεωρώ πως το μήνυμα της λέξης «μητέρα» είναι πιο δυνατό! Όντας πολύ ευαίσθητη στο θέμα ΜΗΤΕΡΑ και μετά από πολλές ταινίες, είναι ίσως αυτή που με είχε κάνει να ευαισθητοποιηθώ τόσο πολύ και να τη θυμάμαι έως σήμερα!
Ελίζα Σεχίδου