Χιροσίμα-Ναγκασάκι: Μια Νυρεμβέργη για τους νικητές;

Χιροσίμα : 6 Αυγούστου 1945, 8:16 πμ.

O Paul Tibbets κυβερνήτης του αεροσκάφους Β29 –γνωστό ως Enola Gay – πραγματοποιεί την πρώτη ιστορικά πολεμική πυρηνική επίθεση ˙ ρίχνοντας πάνω από την Χιροσίμα, μια βόμβα τύπου ουρανίου 235 ˙ η οποία είχε λάβει από τους Αμερικανούς στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών στο Λος Άλαμος της πολιτείας του Νέου Μεξικού, το προσωνύμιo Little Boy. Η ρίψη της βόμβας θεωρήθηκε θεμιτή και απαραίτητη από την αμερικανική ηγεσία ˙ προκειμένου να τερματίσει τον πόλεμο με την Ιαπωνία, δίχως να καταφύγει σε στρατιωτική απόβαση και να εξαναγκάσει τον αντίπαλο σε άνευ όρων παράδοση.

Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, καθώς μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ κατά το παρελθόν. Αυτά όμως που έλαβαν χώρα λίγα λεπτά μετά την ρίψη, ξεπερνούν κάθε ανθρώπινο νου. Ο αριθμός των θυμάτων που βρήκαν επι τόπου τον θάνατο, υπολογίζονται σε 70.000 άτομα , οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν άμαχοι. Οι θάνατοι εκτιμάται πως οφείλονταν:

-στην αρχική θερμοκρασία (από ακαριαία ολική εξαέρωση ή τήξη του σώματος μέχρι εγκαύματα),
-από τραυματισμούς εξαιτίας του ωστικού κύματος,
-από ραδιενέργεια.
– Από το 1945 μέχρι σήμερα, αρκετές χιλιάδες έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε η έκρηξη της βόμβας, όπως λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων .

«…Παντού γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι, που τρέχουν… με κυνηγάνε με τα καρβουνιασμένα τους πρόσωπα, με κουρέλια σάρκας που έχουν ξεκολλήσει από τους ώμους τους και κρέμονται… Αυτή η κοπέλα με το φαγωμένο από τις φλόγες πρόσωπο, αυτός ο άνδρας που κουβαλάει τη νεκρή γυναίκα του πάνω στον ώμο… Εδώ μια ομάδα μαθητές στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο – όλοι νεκροί. Εκεί ένας σκύλος με τα πόδια πιασμένα μέσα στη λιωμένη άσφαλτο. Αυτό μας περιμένει όλους αν δεν τρέξουμε γρήγορα. Γρήγορα, γρήγορα. Ή κάνουμε γρήγορα ή ψηνόμαστε ζωντανοί… Μακριά μπροστά μου, διακρίνω τη μαύρη γραμμή του ποταμού και διακρίνω σκιές που βουτάνε μέσα στα νερά του. Σαν ζωντανοί πυρσοί, με τα μαλλιά φλογισμένα, οι γυναίκες ρίχνονται σαν τσουπωτά σταφύλια από τις όχθες… » ( απόσπασμα από το βιβλίο της Εντίτα Μόρρις “Τα λουλούδια της Χιροσίμα” )

Το μοναδικό τμήμα της πόλης που έμεινε κατά κάποιον τρόπο όρθιο από την σφοδρή έκρηξη, είναι ο “Θόλος” ή “Ατομικός Θόλος” . Το κτίριο σήμερα παραμένει στη κατάσταση που βρέθηκε αμέσως μετά την έκρηξη ˙ προκειμένου να θυμίζει στους πάντες εκείνο το πρωινό. Ενώ παράλληλα αποτελεί σύμβολο ελπίδας για την ειρήνη στον κόσμο και την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων. Έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς ενώ επίσης αποτελεί Μνημείο Ειρήνης για τη Χιροσίμα.

Το 1949 η Χιροσίμα ανακηρύχθηκε Πόλη της Ειρήνης.

3 μέρες αργότερα οι αμερικανικές δυνάμεις προχώρησαν στην ρίψη μιας δεύτερης βόμβας στο Ναγκασάκι. Η βόμβα που χρησιμοποιήθηκε αυτή τη φορά, ήταν διαφορετικού τύπου, αφού η γόμωση της ήταν απο πλουτώνιο και ονομάστηκε Fat Man

Αρχικός στόχος ήταν η πόλη Κοκούρα στο νησί Κιουσού ˙ ωστόσο οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή δεν ήταν ευνοϊκές, αναγκάζοντας τους Αμερικανούς να χτυπήσουν τον αναπληρωματικό στόχο. Η έκρηξη στο Ναγκασάκι υπήρξε σφοδρότερη από την προηγούμενη, άλλα λόγω της γεωγραφικής του θέσης τα αποτελέσματά της δεν ήταν “τόσο καταστροφικά” συγκρινόμενα με τα αντίστοιχα της Χιροσίμα. Τα θύματα ξεπέρασαν τις 40.000.

Ραδιενεργοί άνθρωποι – νέο είδος.

Ο αριθμός των θυμάτων από τις βόμβες βαθμιαία αυξάνονταν εξαιτίας της πυρηνικής ακτινοβολίας – που απορυθμίζει την λειτουργική ισορροπία του ανθρώπινου οργανισμού. Μέσα σε 4 μήνες η Χιροσίμα αριθμούσε ήδη 90.000 με 166.000 νεκρούς, ενώ στο Ναγκασάκι έφταναν τους 80.000. Ως το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα .

Κατά τα επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν πολλές έρευνες που έδειξαν πως όσοι επέζησαν από τις βόμβες ˙ είχαν εκτεθεί σε τέτοια επίπεδα ραδιενέργειας, που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι στο μέλλον θα παρουσιάσουν προβλήματα υγείας και εάν όχι οι ίδιοι, τότε ενδεχομένως οι απόγονοι τους.

«…Ύστερα από μια εβδομάδα το ψάρι βγάζει 2 κεφάλια έχει 4 μάτια. Το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί και στα μικρά των ανθρώπων, πριν από τη γέννηση, αν η μητέρα έχει ραδιοακτινοβοληθεί, ή ακόμα και στο μωρό του μωρού… Τα πρόσωπα που έχουν δεχτεί το είδος της ακτινοβολίας αυτής, ποτέ δεν μπορούν να ’ναι σίγουρα πως τα τρισέγγονά τους δεν θα ’ναι σαν αυτά τα τρομερά ψάρια… » ( απόσπασμα από το βιβλίο της Εντίτα Μόρρις “Τα λουλούδια της Χιροσίμα” )

Το ηθικό δίλλημα.

Και το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι ένα και μοναδικό: 200.000 και πλέον θύματα, μπορούν να θεωρηθούν παράπλευρες απώλειες ενός επιστημονικού παιχνιδιού; Μπορεί κάποιος να αποδεχτεί τη μεγαλοσύνη ενός επιστημονικού επιτεύγματος, ενώ γνωρίζει πως έχει προκαλέσει τον φρικτό θάνατο τόσων χιλιάδων αμάχων;

Ο Robert Oppenheimer – ο πατέρας της ατομικής βόμβας, σε συνέντευξή του λίγα χρόνια αργότερα είχε κάνει την εξής δήλωση: «Τώρα έγινα ο θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων».

* Η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου.

* Οι 2 βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν (πρόγραμμα για την κατασκευή ατομικής βόμβας).

* Η χρήση των ατομικών βομβών θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

πηγή: wikipedia.gr