Κατερίνα ΑδαμοπούλουH ιστορία του Gabriel Garcia Marquez ξεκινάει στα μέσα του 19ου αι κάπου στην Καραϊβική, όταν ο Φλορεντίνο Αρίσα ερωτέυεται τη Φερμίνα Δάσα. Ο έρωτας αυτός έρχεται σε σύγκρουση, απο την μια μεριά με την θέληση του πατέρα της- που επιθυμεί έναν επιφανή γάμο για την κόρη του- και απο την άλλη με την άγνοια της Φερμίνας Δάσα ως προς την σημασία του να είσαι ερωτευμένος. Καθώς τα χρόνια περνούν˙ αυτή υποκύπτει στην επιθυμία του πατέρα της και παντρέυεται τον γιατρό Χουβενάλ Ουρμπίνο˙ενώ ο
Φλορεντίνο αναλώνεται σε ανούσιες σχέσεις, που του προσφέρουν μόνο σαρκική ικανοποίηση και αρκείται να την αγαπά απο απόσταση, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να της εξομολογηθεί για ακόμα μια φορά τον ερωτά του. Η στιγμή αυτή θα φτάσει 53 χρόνια 7 μήνες και 11 μέρες μετά τον χωρισμό τους , όταν ο “αντίζηλος ” θα έχει πλέον πεθάνει και με τον θάνατο αυτόν, θα έχει γεννηθεί μια δεύτερη ευκαιρία για τον ερωτά τους.
Η αγάπη αυτή επιβιώνει και δυναμώνει σε μια εποχή πόνου, θανάτου και σωματικής φθοράς, την εποχή της χολέρας, η οποία όμως δεν αγγίζει τους ηρωές μας.
Το μήνυμα που λαμβάνει ο αναγνώστης διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου είναι: πως όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη ανεξαρτήτως ηλικίας. Δυστυχώς όμως κάποιες φορές στη ζωή δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες ευκαιρίες˙ γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να αδράξουμε την πρώτη ευκαιρία που θα μας δωθεί για να πράξουμε αυτά που θέλουμε.
“…Περίμενα αυτή την ευκαρία περισσότερο απο μισό αιώνα, για να σας επαναλάβω άλλη μια φορά, τον όρκο της αιώνιας πίστης μου και τον παντοτινό μου έρωτα…”
“…Παρακάλεσε τον Θεό να της αφήσει τουλάχιστον ένα λεπτό, να μην φύγει χωρίς να μάθει πόσο τον είχε αγαπήσει, πέρα απο τις αμφιβολίες και των δυο τους κι ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία ν’ αρχίσει ξανά τη ζωή μαζί του για να του πεί απο την αρχή όλα όσα έμειναν ανείπωτα και να κάνει σωστά οτι είχε στραβογίνει στο παρελθόν. Αναγκάστηκε όμως να παραδοθεί μπροστά στην αδιαλλαξία του θανάτου…”
Η ζωή μας κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα τρένο που εκτελεί άπειρα δρομολόγια προς άγνωστους σταθμούς. Επιβιβαζόμαστε σε όποιο βαγόνι επιθυμούμε, επιλέγουμε τους συνεπιβάτες μας και αποβιβαζόμαστε σε οποιονδήποτε σταθμό θελήσουμε.
Τι συμβαίνει όμως αν χάσουμε το τρένο της γραμμής; Αν παρόλη την προσπάθεια που καταβάλλαμε για να το φτάσουμε τελικά δεν το προλάβαμε;
Μια ευκαιρία χάθηκε, μια άλλη εντούτοις θα έρθει αργά ή γρήγορα. Μπορεί να περιμένουμε για πολύ καιρό˙ τόσο πολύ που η υπομονή μας να εξαντληθεί και μαζί της και κάθε ελπίδα για επιβίβαση. Κάποτε όμως ένα νέο τρένο θα κάνει την εμφάνιση του στο σταθμό, ακριβώς την στιγμή που δεν το περιμέναμε τότε που νομίζαμε πως όλα χάθηκαν οριστικά. Μια δεύτερη ευκαιρία θα σταθεί μπροστά μας και θα περιμένει να την αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Η δεύτερη ευκαιρία αποτελεί την δίοδο για μια δεύτερη ζωή, που μας δώθηκε είτε διότι προσπάθησαμε για να την αποκτήσουμε, είτε επειδή απλά περιμέναμε υπομονετικά χρόνια ολόκληρα για αυτήν.
Το μυστικό με τις ευκαιρίες είναι να έχεις την υπομονή να περιμένεις την αφιξή τους.
Παρά ταύτα θα υπάρξουν στιγμές, που ενώ θα παρακαλούμε για μια ακόμα ευκαιρία- για να ολοκληρώσουμε όσα αφήσαμε στη μέση, για να διορθώσουμε κάποια απο τα λάθη μας ή για να πούμε απλά στον συνοδοιπόρο μας στο ταξίδι της ζωής˙ όσα του κρατήσαμε μυστικά, αυτά που είτε απο εγωισμό είτε απο ντροπή δεν του ομολογήσαμε- ο χρόνος θα μας φερθεί σκληρά. Καμία ευκαιρία δεν θα μας περιμένει και εμείς θα πρέπει να ζήσουμε γνωρίζοντας, πως αφήσαμε κάποια πράγματα να εξελιχθούν λανθασμένα και θα μετανιώνουμε αιώνια γι΄αυτό.
Επειδή λοιπόν δεν κατέχουμε την γνώση, του πότε θα έρθει το επόμενο τρένο, ας κάνουμε τώρα όσα θα αφήναμε για αύριο, επειδή το αύριο φαντάζει μακρινό ενώ το σήμερα το ζούμε τώρα!!!
