Το κορίτσι του Ναπάλμ

Έχετε δει αυτή τη φωτογραφία αρκετές φορές.

Εμείς θα σας πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτή τη φωτογραφία που ίσως δε γνωρίζετε.

8 Ιουνίου 1972, πόλεμος του Βιετνάμ. Το κοριτσάκι, που έτρεχε γυμνό, λέγεται Kim Phuc και ήταν 9 χρονών. Μαζί με τα άλλα παιδιά φώναζε «Είναι καυτό! Είναι καυτό!» και αναφερόταν στις βόμβες ναπάλμ που έριχναν οι Αμερικανοί στο χωριό της, στο Βιετνάμ.

Ο φωτογράφος, Nick Ut, έμελλε να είναι ο σωτήρας αλλά παράλληλα και η κατάρα στο δρόμο της ζωής της μικρής Kim.

Hμικρή έχασε τις αισθήσεις της και ο φωτογράφος την πήγε κατευθείαν σ’ ένα μικρό νοσοκομείο. Οι γιατροί είπαν ότι δε θα επιβίωνε.

«Έκλαιγα όταν την είδα να τρέχει», δήλωσε ο Ut, του οποίου ο μεγαλύτερος αδελφός σκοτώθηκε σε αποστολή με το ΑΡ στο νότιο Δέλτα του Μεκόνγκ. «Αν δεν τη βοηθούσα , αν κάτι συνέβαινε και πέθαινε, νομίζω ότι θα αυτοκτονούσα».

Δεν έχασε την ελπίδα του όμως και απαίτησε να τη φροντίσουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Το 30% του σώματός της ήταν γεμάτο εγκαύματα τρίτου βαθμού, αλλά το κεφάλι της είχε μείνει ανέπαφο.

«Κάθε πρωί, στις 8 η ώρα, οι νοσοκόμες με έβαζαν στην «καυτή μπανιέρα» για να αποβάλουν τη νεκρή μου επιδερμίδα. Εγώ απλώς φώναζα και όταν δεν μπορούσα ν’ αντέξω άλλο, λιποθυμούσα», είπε.

13 μήνες μετά τη βομβιστική επίθεση, η Kim βγήκε από το νοσοκομείο έχοντας κάνει πολλαπλά μοσχεύματα δέρματος και χειρουργικές επεμβάσεις. Ακόμα όμως υπέφερε από πόνους κι έντονους πονοκεφάλους.

Η φωτογραφία του Ut κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ. Η Kim για αρκετό καιρό παρέμεινε άγνωστη στο κοινό. Την επισκεπτόταν συχνά ο NickUt και μερικοί δημοσιογράφοι, αλλά αυτό σταμάτησε όταν οι Βόρειες κομμουνιστικές δυνάμεις πήραν τον έλεγχο του Νότιου Βιετνάμ στις 30 Απριλίου 1975, βάζοντας τέλος στον πόλεμο. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες για την Kim, αφού τα φάρμακά της πλέον ήταν ακριβά και δύσκολο να βρεθούν.

Η Kim έγινε δεκτή στην ιατρική σχολή · ήταν κοντά στο όνειρό της να γίνει γιατρός. Οι νέοι κομμουνιστές ηγέτες, όμως, συνειδητοποίησαν την αξία της προπαγάνδας στη φωτογραφία του «κοριτσιού της ναπάλμ». Έτσι, η Kim εγκατέλειψε το κολέγιο, επέστρεψε στο χωριό της και συχνά μιλούσε σε ξένους δημοσιογράφους, ενώ παράλληλα παρακολουθούσαν καθετί που έλεγε.

«Ήθελα να ξεφύγω απ’ αυτή τη φωτογραφία. Ευχόμουν να είχα πεθάνει μαζί με τον ξάδερφό μου και τους στρατιώτες του Νότιου Βιετνάμ έτσι, ώστε να μην υποφέρω άλλο. Ήταν πολύ δύσκολο να κουβαλώ όλο αυτό το φορτίο μίσους, οργής και πικρίας»

Μετά το 1982 ο πρωθυπουργός του Βιετνάμ αναφέρθηκε στην ιστορία της με σκοπό να προβεί σε διευθετήσεις για να συνεχίσει η Kim τις σπουδές της στην Κούβα.

Χωρίς επόπτες, αλλά με τον έμμεσο έλεγχο της κυβέρνησης του Βιετνάμ, η Kim ήθελε να ζητήσει τη βοήθεια του Ut. Ήθελε την ελευθερία της και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Εντωμεταξύ, γνωρίσε έναν νεαρό άντρα από το Βιετνάμ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1992.

Ταξίδεψαν στη Μόσχα για το μήνα του μέλιτος. Κατά την επιστροφή τους στην Κούβα, αυτομόλησαν στη στάση ανεφοδιασμού στον Καναδά. Η Kim ήταν ελεύθερη. Επικοινώνησε με τον Ut, ο οποίος την προέτρεψε να μοιραστεί την ιστορία της.

Έγραψε ένα βιβλίο, κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ και της ζητήθηκε να γίνει Πρέσβης Καλής Θελήσεως στον ΟΗΕ για να βοηθήσει τα θύματα του πολέμου. Έχει δύο γιους και τώρα ζει ευτυχισμένη.

Έσμιξαν ξανά με τον Ut, ο οποίος πλέον την αποκαλεί κόρη του.

Πηγή: tvxs.gr