Κατερίνα ΧλιάραΑς φανταστούμε ότι θέλουμε να χτίσουμε έναν πύργο. Έχουμε, αρχικά, όλη την καλή διάθεση να το κάνουμε. Αποκτήσαμε και τα υλικά, διαθέτουμε και την τεχνογνωσία, γιατί τι πιο απλό απ’ το να χτίσουμε έναν πύργο; Ξεκινάμε λοιπόν! Μέρα με τη μέρα χτίζουμε και ο πύργος ολοένα και ψηλώνει. Είμαστε περήφανοι. Ο καιρός όμως μετά από λίγες εβδομάδες χαλάει, με αποτέλεσμα ο πύργος να καταστρέφεται. Τώρα που έβρεξε, που χιόνισε ή που κάνει κρύο, παρατηρούμε ότι δεν είχαμε υπολογίσει σωστά τα υλικά μας. Ότι τελικά μάλλον δε γνωρίζουμε τα πάντα για την ανοικοδόμηση πύργων. Ότι τελικά χρειαζόμαστε κάποιον να μας βοηθήσει. Τότε, καλούμε και τους άλλους φίλους μας που ξέρουν να φτιάχνουν πύργους. Διαφορετικά, πληρώνουμε κάποιον επαγγελματία να κάνει τη δουλειά για εμάς και να… τελειώνουμε και με αυτό.
Ας φανταστούμε τώρα ότι ο πύργος είναι ο εαυτός μας. Έχουμε αρχικά όλη την καλή διάθεση να τον χτίσουμε σωστά, να προοδεύσουμε, να είμαστε υγιείς, να τον αγαπήσουμε. Αποκτούμε διάφορα βιβλία ή νέες συνήθειες που θα μας βοηθήσουν στην εκτέλεση αυτού του έργου. Είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουμε τον τρόπο που θα το επιτύχουμε, αφού πάνω απ’ όλα οι γνώσεις και η αποφασιστικότητά μας είναι τα καλύτερα εργαλεία μας. Τι πιο απλό απ’ το να είμαστε εμείς; Ξεκινάμε λοιπόν!
Μέρα με τη μέρα, κοπιάζουμε για να είμαστε «εμείς» εκτοξεύοντας την αυτοπεποίθησή μας στα ύψη. Είμαστε περήφανοι. Μετά από λίγες εβδομάδες, όμως, συναντούμε εμπόδια: ανθρώπους να μας κρίνουν, ανασφάλειες να μας περικυκλώνουν, φόβους και καταστάσεις να μας δεσμεύουν. Τώρα, βλέπουμε ότι είναι πιο δύσκολο απ’ όσο περιμέναμε. Τρύπες παντού που πρέπει να κλείσουμε. Πληγές που πρέπει να επουλώσουμε. Μάλλον χρειαζόμαστε κάποιον να μας βοηθήσει. Καλούμε τους φίλους μας που γνωρίζουν πώς θεραπεύονται οι ανασφάλειές μας και πώς διασκεδάζονται οι φόβοι μας. Διαφορετικά, πληρώνουμε κάποιον επαγγελματία ψυχολόγο για να επαναφέρει τη διάθεση που χάσαμε.
Καθένας από εμάς έχει το δικό του πύργο. Τον φτιάχνει, τον χαλάει, τον ξαναφτιάχνει. Επιλέγει πώς θα τον χτίσει. Πολλές φορές, άλλοι τον γκρεμίζουν. Εκείνος όμως θα συνεχίσει να τον χτίζει γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί να ζήσει. Ακόμα και στο τέλος, εκεί θα βρίσκεται.
Πόσο εύκολο είναι να τον χτίζουμε διαρκώς όμως όταν γκρεμίζεται συχνά;
Μέχρι πότε θα τον αφήσουμε ευάλωτο σε τρίτους παράγοντες;
Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε την ασφάλειά του;
Μία λύση που όλοι μας αναπόφευκτα ψάχνουμε είναι οι συμμαχίες. Χρειαζόμαστε να μας χρειάζονται, γιατί αν μας χρειάζονται δε θα μας ενοχλήσουν. Δε θα μας αφήσουν να καταστραφούμε. Χρειαζόμαστε να μας χρειάζονται, μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλον που έχει την ανάγκη να τον χρειάζονται. Θέλουμε να είμαστε όσο πιο «κεντρικά» γίνεται στη ζωή άλλων κατόχων πύργων για να νιώθουμε ασφαλείς και προστατευμένοι.
Κάποιοι το κάνουν επάγγελμα, όπως οι γιατροί, οι οποίοι είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι. Κάποιοι το επέλεξαν, όπως οι γονείς, που είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι. Κάποιοι δεν το χρειάζονται ποτέ, γιατί έχουν βρει τρόπο να καλύπτουν μόνοι τους τις ανάγκες τους, όπως… Κανείς. Αυτό δεν μπορεί να ισχύει, γι’ αυτό το σβήνω. Ακόμα και οι πιο σκληροί και «τρομακτικοί» άνθρωποι θέλουν να νιώθουν χρήσιμοι· αξιαγάπητοι· απαραίτητοι. Για τον πύργο τους.
Πολλές φορές δε βρίσκουμε σωστούς συμμάχους, με αποτέλεσμα, ο πύργος μας να σαπίζει από μέσα και στο τέλος να είναι έτοιμος να καταρρεύσει μ’ ένα απλό φύσημα. Πολλές φορές, αισθανόμαστε ότι οι σύμμαχοί μας δεν πληρούν τις προϋποθέσεις μας και αναζητούμε νέους. Άλλες, είμαστε σίγουροι ότι οι σύμμαχοί μας είναι και θα είναι πάντα δίπλα μας όταν τους χρειαζόμαστε.
Από τη μία πλευρά, η συνεργασία αποφέρει πολλά θετικά σε μια οποιαδήποτε σχέση προστασίας και ασφάλειας. Από την άλλη, κατά πόσο μας βοηθάει να προοδεύσουμε οι ίδιοι;
Πώς θα μάθουμε να χτίζουμε μόνοι μας τον πύργο μας, να τον υποστηρίζουμε και να τον προστατεύουμε, αν πάντα έχουμε κάποιον δίπλα μας; Τι θα γίνει στην περίπτωση που οι σύμμαχοί μας αποφασίσουν να χτίσουν τον πύργο τους αλλού; Στην περίπτωση που χαθούν; Θα καταφέρουμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς;
Χρειάζομαι να με χρειάζονται. Αν δε με χρειάζονται, δεν είμαι τίποτα. Δεν αναγνωρίζει κανείς τον αγώνα που έκανα για να φτιάξω τον πύργο μου. Τον αγώνα που έκανα για να είμαι αυτό που είμαι. Δεν εκτιμούν αυτό που μπορώ να τους παρέχω: την προστασία μου, την ασφάλεια της συντροφιάς μου, τη σημαντική συμμαχία μου. Δεν είμαι σημαντικός. Δεν αξίζω. Δε θα έπρεπε να είμαι εδώ. Δεν ανήκω εδώ.
Αυτή είναι η οπτική ενός απαισιόδοξου. Η οπτική ενός ανασφαλούς.
Ποια θα έπρεπε να είναι;
Χρειάζομαι να είμαι εγώ. Αυτό που είμαι. Αυτά που μου αρέσουν. Τα πράγματα με τα οποία γελάω. Αυτά που αγαπώ και φοβάμαι. Αυτά που αισθάνομαι. Αυτά που σκέφτομαι. Όσα με κάνουν «εγώ». Αυτό το μοναδικό «εγώ» που μόνο εγώ μπορώ να λέω. Αυτό το «εγώ» που αργά ή γρήγορα κάποιοι θα εκτιμήσουν, χωρίς να πρέπει να αποδείξουμε ποιοι είμαστε.
Απλά, επειδή, θα χρειάζονται να μας χρειάζονται.