Αφροδίτη ΜαργαρίτηΥπάρχει εμπιστοσύνη σήμερα ή μήπως όλοι προσποιούνται πως όλα είναι καλά, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου;
«Nullius inverba», είχε πει ο Οράτιος, που σημαίνει να μη βασίζεσαι στα λόγια κανενός. Ο ίδιος λέγει, πως οι πολλές υποσχέσεις είναι ικανές να μειώσουν την εμπιστοσύνη.
Ως γνωστόν, η εμπιστοσύνη από μόνη της είναι κάτι που καλλιεργείται ήδη από νεαρή ηλικία και χάνεται συνήθως σε μεγαλύτερη. Καταργούνται ρόλοι που κάποιοι ίσως θεωρούν δεδομένους και δημιουργούνται άλλοι καινούργιοι.
Ο Σαίξπηρ με τη σειρά του είχε πει με απλά λόγια, να τους αγαπάς όλους, να εμπιστεύεσαι λίγους και να μη βλάπτεις κανένα. Και είχε δίκιο. Γιατί πολύ απλά η εμπιστοσύνη είναι τόσο σημαντική που είναι για λίγους.
Πώς όμως μπορούμε να καταλάβουμε αν κάποιος αξίζει την εμπιστοσύνη μας;
Αρχικά, πριν τη δωρίσουμε σε κάποιον πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στον ίδιο τον εαυτό μας και σε αυτό που αξίζουμε.
Ύστερα, επανερχόμενοι στο παραπάνω ερώτημα είναι καλό να αναφερθεί ότι δεν υπάρχει απάντηση, γιατί πολύ απλά κανείς δεν ξέρει ποιος αξίζει την εμπιστοσύνη μας. Και ακριβώς επειδή δεν ξέρει, ρισκάρει.
Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ο καλύτερος τρόπος για να δει κάποιος αν υπάρχει αξιοπιστία στο πρόσωπο που τον ενδιαφέρει, είναι να δωρίσει την εμπιστοσύνη του απλόχερα.
Όταν η εμπιστοσύνη μειώνεται, χάνεται μαζί με τις δεύτερες ευκαιρίες, τι κάνουμε; Μένουμε ή φεύγουμε;
Ίσως είναι σωστότερο για τον ίδιο τον εαυτό μας να φύγουμε, όταν αυτά που χτίστηκαν μαζί με κάποιον άνθρωπο, έχουν γίνει πλέον συντρίμμια.
Αν όμως ανάμεσα σε αυτά τα συντρίμμια φανεί μια αχτίδα μετάνοιας τότε μπορεί να αξίζει για κάποιον να μείνει, αρκεί να υπάρχει χρόνος και όρεξη, για να χτιστεί το κάστρο της εμπιστοσύνης ξανά και από την αρχή, πετώντας τα εναπομείναντα συντρίμμια στον κάδο των αχρήστων.
Μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τη ζωή του σε κάποιον άλλο, φίλο ή τον άνθρωπό του; Η απάντηση είναι πως όχι, διότι η σύγχρονη ζωή δεν έχει σαν πρότυπο την ταινία του Τιτανικού. Ούτε η ταινία θαρρώ πως παρουσιάζει αξίες της εποχής που διαδραματίζει.
Η Roseτης ταινίας πίστεψε στην αγάπη που είχε με τον Jack, τον εμπιστεύθηκε και σώθηκε.
Η πραγματικότητα όμως, αν και σκληρή καμιά φορά, είναι διαφορετική. Λιγότερο ρομαντική και ευαίσθητη και περισσότερο ιδιοτελής και αντικειμενική. Το σημερινό ή και αληθινό ζευγάρι του Τιτανικού θα μπορούσε να έχει την εξής ρεαλιστική κατάληξη : η Roseακολουθεί τους ομοίους της και σώζεται, έχοντας μια πλούσια ζωή, ενώ ο Jackβρίσκει τρόπο να επιβιώσει ή πεθαίνει…
Συνεπώς, δε μπορείς να εμπιστευτείς τη ζωή σου σε κάποιον άνθρωπο. Τα γεγονότα από μόνα τους μας αποδεικνύουν ότι δε μπορείς να τη δώσεις ούτε στην ίδια σου την οικογένεια.
Τι μπορείς να δώσεις λοιπόν;
Στιγμές!
Στιγμές και συναισθήματα. Την καρδιά σου την ίδια!
Κι ας πληγωθείς. Θα ξέρεις τουλάχιστον, ότι το έζησες, το προσπάθησες δίχως την ύπαρξη του «αν».
Γιατί η εμπιστοσύνη είναι αυτή, η οποία διαμορφώνει ή καλύτερα ορθώνει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το γεγονός ότι μπορεί κανείς να βασιστεί στις δυνατότητές του, να μοιραστεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα προβλήματα ή την ίδια του την καθημερινότητα μ’ έναν άνθρωπο, που μπορεί να είναι ο γονιός, ο φίλος ή το ίδιο του το παιδί.
Τότε μπορεί να ονομαστεί ολοκληρωμένος άνθρωπος…