FrapressΝαι φίλοι μου, ήρθε αυτή η μια και μοναδική εβδομάδα του χρόνου που όλη η Ευρώπη (σχεδόν) παθαίνει Eurovision fever, μια αρρώστια που περιλαμβάνει ταχύρρυθμα μαθήματα για τις φετινές συμμετοχές, ξαφνική και απρόσμενη συμπάθεια – έως και πώρωση – με το τραγούδι που εκπροσωπεί τη χώρα του καθενός, και ατελείωτη νοσταλγία για τα περασμένα ανέμελα χρόνια που τρελαινόμασταν με τη Eurovision. Ακόμα και ο πιο σκληροπυρηνικός κουλτουριάρης λυγίζει στο τέλος, και με ολοφάνερη περιφρόνηση καταδέχεται να ρίξει μια ματιά στον τελικό.
Δε νομίζω να χωράει αμφιβολία πως οι πιο αξιομνημόνευτες συμμετοχές δεν είναι ούτε οι γλυκανάλατες μπαλάντες που τραγουδιούνται μέσα από τα designer φορέματα (με εξαίρεση τη χοντρούλα της Μάλτας που κανείς δε μπορεί να ξεχάσει), ούτε οι μωρές παρθένες που φαίνεται πως έχουν απήχηση τα τελευταία χρόνια (2010, 2013), ούτε βέβαια ο Dima Bilan. Όχι! Αυτά που όλοι θυμόμαστε είναι τα κιτς τραγούδια γιατί με αυτά περνάμε καλά, με αυτά γελάμε και αυτά ψηφίζουμε (αν ποτέ ψηφίσουμε). Και σήμερα θα ξαναθυμηθούμε τα καλύτερα από αυτά.
Παρένθεση: προφανώς λείπουν πολλά κιτς τραγούδια από τη μικρή αυτή λίστα. Αυτό συμβαίνει επειδή τα περισσότερα ήταν τόσο generic/κακόγουστα/πανηλίθια που δεν χρειάζεται να τα θυμηθεί κανείς. Let’s proceed.
5. Lordi – Hard Rock Hallelujah (Φινλανδία, 2006)
Εντάξει, εντάξει! Ξέρω ότι τους λατρεύετε. Κι εγώ μαζί σας. Τους ψήφισα κιόλας. Δύο φορές. Not ashamed. Παρόλα αυτά δε θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα. Οι τύποι κυκλοφορούσαν Μάιο στην Ελλάδα με δεκαπέντε στρώσεις τερατοστολή (ήρωες), και στην εκτέλεση του τραγουδιού ο τραγουδιστής πέταξε και φτερά, λες και δεν έφταναν τα κέρατα που έβγαιναν από τους ώμους του και τα πενταώροφα «παπούτσια». Παραδεχτείτε το, ήταν κιτς. Και εκτός αυτού, όποιος έχει ψάξει τους Lordi γιατί αρέσκει Βαρύ Μέταλλο θα διαπίστωσε ότι όλα (μα όλα) τα άλλα τραγούδια τους απλά ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ. Τέλος.
4. Laka – Pokusaj (Βοσνία – Ερζεγοβίνη, 2008)
Εδώ συνέβη αυτό που δεν ξέρεις αν θες να γελάσεις, να κλάψεις ή να φασκελώσεις. Η σύγχυση αυτή προέκυψε από το γεγονός ότι βλέπαμε στη σκηνή δύο αποτελέσματα κατάχρησης RedBull να τρεχοβολάνε (σημειωτέον ότι ήταν και κακοντυμένα), μια απλωμένη μπουγάδα και τέσσερις νύφες (;!;!;!) που έπλεκαν (;!;!;!;!;!;!;!). Το συνολικό αποτέλεσμα θύμιζε λίγο την πρωινή ζώνη του Άλτερ με τους Mazoo and the Zoo, μόνο που ήταν ακόμα πιο γουατ δε φακ. Ευτυχώς οι συμμετοχές απαγορεύεται να ξεπερνάνε τα τρία λεπτά.
3. Μιχάλης Ρακιντζής – S.A.G.A.P.O. (Ελλάδα, 2002)
Τι να πει κανείς γι αυτό το θρύλο των ελληνικών συμμετοχών που ΜΟΝΟ οι Έλληνες θυμόμαστε; Αλήθεια σας λέω, όλοι οι άλλοι τον έχουν ξεχάσει. Ίσως επειδή κάθε φορά που κάποιος έβαζε να ακούσει το τραγούδι αυτόματα καιγόταν η τηλεόραση/στερεοφωνικό/υπολογιστής του. Το αποκορύφωμα στο ensemble των δυσκίνητων ρόμποκοπ με τα ιδρωμένα κεφάλια ήταν το εφέ του αντίλαλου, που το τραγουδούσαν μόνοι τους. Εμείς ωστόσο ακόμα πωρωνόμαστε με την κομματάρα SAGAPO ES EI TZI EI PI OOOOOU και καλά κάνουμε. Για να διαβάσετε το νούμερο 2 γκιβ δε πάσγουορντ…δε πάσγουορντ…δε πάσγουορντ…
2. Dustin the Turkey – Irelande Douze Pointe (Ιρλανδία, 2008)
Ο Ντάστιν η γαλοπούλα είναι η τρανή απόδειξη ότι η Ιρλανδία βαρέθηκε να νικάει στη Eurovision. Ή ότι τη θεωρεί τελείως γελοία πλέον για να κάνει τον κόπο να στείλει σοβαρή συμμετοχή (way to go, Ireland). Auf Wiedersehen, Mama Mia, and God save the Queen, τραγουδά το πουλερικό και δίκιο έχει να διακωμωδεί σε μια εκτέλεση ό,τι σχετίζεται με τη Eurovision. Κρίμα που δεν πέρασε στον τελικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2011 (και το 2012) η Ιρλανδία έσκασε μύτη με τα σπαστικά διδυμάκια Jedward.
An honorable mention (+1): Rodolfo Chikilicuatre – Baila el Chiki-Chiki (Ισπανία, 2008)
Για κάποιο λόγο είχε πέσει πολύ trolling στη Eurovision του 2008. Η συμμετοχή της Ισπανίας περιελάμβανε τον Ροντόλφο, έναν μωβ τύπο με παιδική κιθάρα και μαλλί αλά Έλβις και πέντε εξαιρετικά τρομακτικές χορεύτριες εκ των οποίων η μία έπεσε και μέχρι να ξανασηκωθεί είχαμε πεθάνει όλοι στα γέλια (εγώ πάντως γέλασα). Κατά τα άλλα δεν ξετρελάθηκα με το σκηνικό, αλλά όπως και να χει ξεχειλίζει κιτσαριό.
1. Verka Serduchka – Dancing Lasha Tumbai (Ουκρανία, 2007)
Δεν είναι τυχαίο ότι από τα 10 άτομα που ρώτησα ποιο είναι το πρώτο κιτς τραγούδι Eurovision που τους έρχεται στο μυαλό οι 9 απάντησαν αυτό (εκτός από τη μαμά μου που είπε το Ρακιντζή). Πρόκειται για μία συμμετοχή τόσο κιτς που πλέον αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο το διαγωνισμό. Το τραγούδι δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα, και βέβαια ο Βέρκα Σερντούσκα (θεούλης) και οι παρατρεχάμενοι τυλιγμένοι σε αλουμινόχαρτο δε βοηθούσαν την κατάσταση. Νομίζω πως είναι η πλέον αγαπημένη συμμετοχή και το αξίζει! Ζίμπεν ζίμπεν άι λουλού!