Έρρικα ΓερακίτηΤέσσερις ιστορίες. Η πρώτη εκτυλίσσεται στην αρχαία Βοημία. Ο βασιλιάς Αλομπάρ προσπαθεί να ξεφύγει από το έθιμο της χώρας του, που θέλει να θανατώνει το βασιλιά μόλις ολοκληρώσει τη θητεία του. Καταφέρνει να δραπετεύσει και πλέον σκοπός του είναι να καθυστερήσει, ίσως και να νικήσει το θάνατο. Στα μακροχρόνια ταξίδια του γνωρίζει έναν σαμάν, το θεό Πάνα και τις νύμφες του, βουδιστές μοναχούς, τους Βανδαλούπους γιατρούς οι οποίοι του μαθαίνουν εμμέσως την τέχνη της αθανασίας και την Κούδρα, την οποία αγάπησε σφοδρά. Μαζί, προσπάθησαν να φτιάξουν ένα άρωμα τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό, ώστε όπου κι αν βρίσκονταν, να μπορούσαν πάντα να βρουν ο ένας τον άλλον, ακόμη κι αν ήταν μακριά.
Η δεύτερη ιστορία εκτυλίσσεται στο σημερινό Σηάτλ, όπου μια Ιρλανδή σερβιτόρα, η Πρισίλα, προσπαθεί να φτιάξει το καλύτερο άρωμα και συνταγή για το εστιατόριο που εργάζεται. Η τρίτη ιστορία έχει να κάνει με μια γαλλίδα αρωματοποιό στη Νέα Ορλεάνη, τη μαντάμ Ντεβαλιέ, η οποία θέλει να φτιάξει το τέλειο άρωμα ώστε το μαγαζάκι της να ξαναβρεί την παλιά του δόξα και να ξεπεράσει τα αρωματοποιία του Παρισιού. Στην τέταρτη ιστορία, στο Παρίσι πια, ένα εργοστάσιο αρωμάτων διοικείται από τις παράξενες παρουσίες των αδερφών Λεφέβρ…
Το βιβλίο ξεχειλίζει από ερωτισμό, εκκεντρικότητα, δύναμη, μαγεία και… αγάπη. Μια λέξη που, τη σημερινή εποχή, έχει χιλιάδες σημασίες. Ο αναρχικός (ο αυθεντικός αναρχικός, όχι ο «τα σπάω επειδή έτσι!») την αντιλαμβάνεται με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής κ.λπ. Αγάπη απλώς προς τον συνάνθρωπο γιατί έχει δικαίωμα σε κάτι τόσο όμορφο, καλό και αγνό, όπως είναι και ο ίδιος άλλωστε. Αυτός άλλωστε είναι κι ένας αποτελεσματικότατος –θα έλεγα- τρόπος καταπολέμησης όλης αυτής της σαπίλας που υπάρχει, της κακίας και του κατεστημένου. Η στάση αυτή θυμίζει το κίνημα των hippies, με μια διαφορά : ο hippy πέταξε λουλούδια στους αστυνομικούς. Ο αναρχικός εναντιώνεται.
Στον αντίποδα, είναι η αγάπη που νιώθει ο φασίστας, όσο παράδοξο κι ανώμαλο ακούγεται αυτό. Ένας φασίστας έχει μια άσβεστη αγάπη για την πατρίδα του και το έθνος του, για το μεγαλείο (αληθινό ή μη) που έχει μέσα στο κεφάλι του. Αγαπά αυτόν που υπερασπίζεται τα ίδια πράγματα με αυτόν. Βέβαια, αυτός ειδικά αν δει κάποιον του αντίπαλου στρατόπεδου («Anyone who isn’t us is an enemy» – Cersei Lannister ) εξοργίζεται και λυσσάει. Τα έχουμε δει άλλωστε τα καμώματα των φασιστικών κομμάτων.
Και για να μπω και λίγο στο πεδίο της θρησκείας, ο Χριστιανισμός (θίγεται και το βιβλίο) μιλά για καθολική και παγκόσμια αγάπη. Ο ίδιος ο Χριστός έθεσε το παράδειγμα και με τις πράξεις του και με τη διδασκαλία του, ασχέτως με το τι επέλεξαν να κάνουν αργότερα οι φανατικοί του χριστιανισμού.
Και για τις τρεις κατηγορίες που ανέφερα, ένα πράγμα έχω που δεν καταλαβαίνω: πώς γίνεται να υπερασπίζεται κανείς την αγάπη με μίσος;;;
Μια συγκεκριμένη φιλοσοφία ζωής, το tai chi μιλά για την αγάπη με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Λέει ότι στην αγάπη έχεις την επιλογή να παραδοθείς και να μην παραδοθείς. Είναι κάτι που διέπει τα πάντα,κάτι όμορφο αλλά και καταστροφικό, κάτι θυελλώδες και ήρεμο. Αν παραδοθείς σε αυτήν, θα νιώσεις γεμάτος και άδειος ταυτόχρονα. Δεν νιώσεις μόνο την γαλήνη της και την τρυφερότητά της, αλλά και τον πόνο της και το ταρακούνημα που θα προκαλέσει σε όλη σου την ύπαρξη. Και τα δέχεσαι όλα αυτά χαρούμενα γιατί ξέρεις ότι είσαι στο κέντρο του σύμπαντος και είσαι ζωντανός. Αυτός που επιλέγει απλώς την ηρεμία και την ασφάλεια της αγάπης, είναι άνθρωπος μισός, γυμνός, που καλά θα κάνει να κρυφτεί διότι τέτοια πράγματα δεν χωράνε σε αυτό το παιχνίδι.
Τέλος, για να έρθω και πιο κοντά στο θέμα του βιβλίου, υπάρχει και η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, φίλων ή συντρόφων. Η αγάπη που σε κάνει να νιώθεις όμορφος και χαρούμενος. Η αγάπη που σε κάνει να ερωτεύεσαι (ή και το αντίστροφο) τα πάντα στον άλλον. Η ίδια αγάπη ,όμως, είναι αυτή που σε κάνει να αφήσεις τον άλλον ελεύθερο αν χρειαστεί. Και τον αφήνεις με ένα γλυκόπικρο και δακρυσμένο χαμόγελο γιατί αφ’ενός θα σου λείψει όσο κανείς άλλος, αφ’ετέρου όμως χαίρεσαι που καταφέρνει να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι και η αληθινή αγάπη: δίχως ίχνος εγωισμού και με θάρρος απέναντι στο φόβο.
Το Άρωμα του Ονείρου – Τομ Ρόμπινς
Της Έρρικας Γερακίτη