Δανάη ΜπασαντήΤα φώτα σβήνουν και η αυλαία σηκώνεται. Οι πρώτες νότες από τη ζωντανή ορχήστρα της μουσικής παράστασης «Απλή Μετάβαση» που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 παρά τέταρτο στο θέατρο Ακροπόλ ως τις 13 Φεβρουαρίου 2024, γλιστρούν στη σκηνή μαζί τους πρωταγωνιστές.
Τι να μπει σε μια βαλίτσα πρώτα, πρώτα,
ποιο κομμάτι ποια στιγμή μου να χωρίσει;
Πόσα ρούχα, ποια βιβλία, ποια παπούτσια;
Την παλιά ζωή, ποια νέα θα φορέσει;
Με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και μία βαλίτσα γεμάτη όνειρα και ελπίδες οι 8 ήρωες συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την ηλιόλουστη Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή στο βροχερό Λονδίνο. Καθώς η πτήση καθυστερεί οι ήρωες γνωρίζονται μεταξύ τους και αρχίζουν να μοιράζονται τις ιστορίες, τους φόβους και τις ανησυχίες τους.
Η παράσταση αποτυπώνει μέσα από τους πηγαίους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και την εξαιρετική μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη το κύμα μετανάστευσης των νέων την τελευταία δεκαετία. Ο Μίνωας Θεοχάρης στη σκηνοθεσία δημιουργεί μια ατμοσφαιρική ροή που σε παρασέρνει γλυκά στο σύμπαν των ηρώων.
Η «Απλή Μετάβαση» είναι το πρώτο σύγχρονο μιούζικαλ για τη δική μας γενιά, τη γενιά του brain drain που μεγάλωσε πιστεύοντας πως θα κέρδιζε όλο τον κόσμο, αλλά κατέληξε να παλεύει για να μην χάσει το μέλλον της. Όσοι γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ή στα τέλη του ’80 εφοδιαστήκαμε πτυχία και μεταπτυχιακά που στοιβάχτηκαν σε ράφια και έμειναν να σκονίζονται για χρόνια χωρίς αξιοποίηση. Οι πιο αποφασισμένοι ή οι πιο παράτολμοι έβγαλαν ένα εισιτήριο για Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο και έφυγαν όχι με το “magic bus” αλλά με το αεροπλάνο για να βρουν την ελπίδα στο χαμένο όνειρο τους.
Το 2018 βρέθηκα κι εγώ μπροστά σε μια ανοιχτή βαλίτσα που δεν έλεγε να κλείσει και να χωρίσει όλα τα όνειρα μιας νέας που έφευγε για ένα μέλλον λευκό όπως οι ήρωες της παράστασης «Απλή Μετάβαση». Πήγαινε στο άγνωστο αναζητώντας μία ευκαιρία. Όπως έφυγαν και φεύγουν πολλοί νέοι που αγωνίζονται για την επιβίωση τους και για μια ζωή πιο ελεύθερη χωρίς το βραχνά της οικονομικής αβεβαιότητας και της ανέχειας.
Για όλους αυτούς λοιπόν που έφυγαν και για όλους εμάς που μείναμε πίσω στην είσοδο κάποιας πύλης αεροδρομίου αγωνιώντας αν όλα να πάνε κατ’ ευχήν στους ξενιτεμένους μας, κρατάμε το τελευταίο στίχο της παράστασης:
Από την άλλη μεριά, θα είμαι ακόμα εδώ,
Θα μετράω το καιρό για να σε ξαναδώ.
Μου τρυπάει τη καρδιά η μεγάλη φυγή,
Μόνο εσύ με νοιάζεις.