Αναγνώστης«Αγαλματάκια ακούνητα ,αγέλαστα μέρα ή νύχτα “;»
Ανασκουμπωθήκαν και ομόφωνα φώναξαν δυνατά ” ΜΕΡΑΑΑ!!” .
Διασκορπίστηκαν τρέχοντας.
Χαχανητά, ζωηρές κινήσεις και ενθουσιώδη γέλια συνόδευσαν το γδούπο μιας αγέλης παιδιών που έπαιζαν στο καταπράσινο πάρκο Holosiivskyi της Ουκρανίας.
Η παραπάνω εικόνα συντρόφευσε την παρέα που τώρα κάθονταν στο παγωμένο και λιγδιασμένο πάτωμα του μετρό Arsenalna στο Κίεβο.
Ήταν ανάμεσα σε μυριάδες αγνώστους .Μα έμοιαζαν όλοι ίδιοι. Στο σκυφτό κούτελο τους διάβαζε κανείς τη λέξη “ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ” .Το βλέμμα τους βουρκωμένο γεμάτο φόβο ήταν καρφωμένο στις ράγες του τρένου.
«Στάχτη και χαρταετοί»
Δεν υπήρχε ουρανός ψηλά πάρα μόνο ένα αβέβαιο σκοτάδι. Το σκοτάδι πλέον ήταν η σωτηρία τους. Η “νύχτα ”, Καθώς τους παρείχε προστασία από τους φτερωτούς εισβολείς.
Πέρασαν δυο βδομάδες. Τους φάνηκε όμως σαν αιώνας.
Οι γονείς στο αντίκρισμα των παιδιών τους, τους έπνιγε το άδικο και το μόνο που σκέφτονταν ήταν: Γιατί να μην ήταν τα πολεμικά αεροπλάνα χαρταετοί να δρασκέλιζαν τον αέρα , χαρίζοντας στα παιδιά χαρά και όχι φοβέρα;
Να γιόμιζαν τον ουρανό με χρώμα αντί με στάχτη , όμμα ανεμελιάς ωσάν της καθαράς Δευτέρας;
Να έτρεχαν λεύτερα τα παιδιά σε λιβάδι και όχι με βραδύ βάδι ωσάν αγαλματάκια ακούνητα σε ναρκοπέδιο του Άδη.
Και να άφηναν πίσω τους στρατιώτες σκιάχτρα .Παλαίστρες σαθρές δίχως νήματα για πλήγματα.
Άχυρα δίχως λάφυρα. Σάτιρα κωμική ενάντια στην όχθρα την τριτοκοσμική.
Γράφει η Μαρία Νικολέτα Σουλούνια