Γωγώ ΝταλλήΟ κόκκινος συναγερμός χτύπησε. Το καράβι έπιασε φωτιά. Ο κόσμος πανικόβλητος ψάχνει τον καπετάνιο. Πού είναι η έξοδος; Πού είναι τα σωσίβια; Πώς θα φύγουν;
Πανικός και απόγνωση. Ο καπετάνιος στέκεται στην κορυφή και παρατηρεί πίσω από το τζάμι. Οι άνθρωποι φωνάζουν. Οι φλόγες απειλούν. Ο καπετάνιος στέκεται στην κορυφή και σιωπά.
Γιατί έγινε άραγε καπετάνιος; Γιατί αγαπά τη θάλασσα ή γιατί του αρέσει να βρίσκεται σε αυτή τη θέση,στο τιμόνι; Ο ρόλος του καπετάνιου είναι να πράττει. Να παίρνει αποφάσεις. Να οδηγεί. Και στις φουρτούνες να αναλαμβάνει την ευθύνη. Να ζητά συγγνώμη.
Δεν υπάρχει το δεν γνωρίζω. Δεν είδα. Δεν μπορώ. Δεν έχω λέμβους. Υπάρχει ζητώ συγγνώμη και αναλαμβάνω την ευθύνη. Τι βαριά λέξη η ευθύνη. Δεν επιλέγει να τη σηκώσει κανείς. Αλλά όταν είσαι η κεφαλή του καραβιού δεν έχεις επιλογή. Εσύ επέλεξες αυτή τη θέση.
Οι άνθρωποι πνίγονται από τον καπνό. Η ελπίδα σβήνει. Ο καπετάνιος αγνοείται. Δεν τον βλέπουν πια. Κρύφτηκε πίσω από τον καπνό. Πρέπει να δράσουν μόνοι τους. Το πλοίο είναι ακυβέρνητο.
Η σωτηρία είναι στο δικό τους χέρι. Γίνονται ανθρώπινη αλυσίδα κόντρα στη φωτιά. Παλεύουν μέχρι τέλους. Ζητούν βοήθεια.
Ο ουρανός έγινε πορτοκαλί. Οξυγόνο μηδέν. Φόβος και στάχτες. Το τέλος είναι κοντά ή μήπως όχι; Το φως έρχεται από τη στεριά. Η ανθρώπινη αλυσίδα μεγαλώνει. Η ανθρώπινη βοήθεια έρχεται από απέναντι να τους απλώσει το χέρι. Δεν είναι μόνοι. Έχουν ο ένας τον άλλον. Η αλληλεγγύη είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας. Αυτή μας έμεινε. Αυτή είναι η πυξίδα που θα δείξει το δρόμο.
Ο καπετάνιος όμως πού είναι; Χάθηκε ή μήπως κρύβεται; Η αλήθεια θα λάμψει όση στάχτη και αν πέσει πάνω της. Γιατί όσοι ήταν στο καράβι δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχάσουν. Ο καπετάνιος φεύγει πάντα τελευταίος. Αν φύγει πρώτος τότε μπορεί να γλιτώσει από τη φωτιά αλλά όχι από το ναυάγιο.