Γωγώ Νταλλή
Χτύπησα διστακτικά το κουδούνι. Πίσω μου κάποιοι σπρώχνονται στην ουρά. Είναι οι θαμώνες. Κάποιοι στέκουν πίσω από την γραμμή σκεπτικοί. Είναι οι αναποφάσιστοι. Κρατούν καρτελάκια με τη λέξη «άγχος», «κρίση», «πρόβλημα». Είναι τα εισιτήρια τους. Για να μπείς πρέπει να πεις το συνθηματικό. “Θέλω να με βλάψω”.
Η πόρτα έτριξε και ένα βαθύ σκοτάδι απλώθηκε στο χώρο. Ορατότητα μηδέν. Τα σκαλοπάτια έμοιαζαν αόρατα, έτοιμα να σε οδηγήσουν στην πτώση. Έπεσα με συνοπτικές διαδικασίες. Πρώτη γεύση της κατάρρευσης.
Στο βάθος ακούγονταν ψίθυροι, βαβούρα, φωνές. Ένας υπόκωφος βόμβος τρόμου. Δεν βλέπω ανθρώπους, μόνο σκιές που φωτίζονται από θολές λάμπες. Φιγούρες να περιφέρονται χαμένες στο χώρο. Δεν σε βλέπουν. Δεν χαμογελούν, δεν επικοινωνούν με τους γύρω τους. Απλώς υπάρχουν στο χώρο. Στην άκρη του ποδιού τους, έχουν σφηνωμένη μια μικρή βόμβα που σέρνουν αδέξια. Την έδεσαν όταν μπήκαν.
Ο διάδρομος στενός, πίνακες τριγύρω ερεβώδεις, καταπίνουν τις ανάσες. Στις γωνίες πεταμένα συναισθήματα και σκονισμένες εμπειρίες, καλυμμένες με μαύρα χαλιά. Οι συναισθηματικές εκδηλώσεις είναι απαγορευτικές.
Η βόμβα που κουβαλάς ενεργοποιείται κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα δωμάτιο. Κάθε δωμάτιο και έκρηξη. Κάθε δωμάτιο και αυτοκαταστροφή. Όλοι κρατούν κλειδί αλλά σχεδόν κανείς δεν φεύγει.
Δωμάτιο 1. Η ρουλέτα
Μια ρουλέτα τοποθετημένη στο κέντρο σε καλεί να ποντάρεις. Σε ποιο δωμάτιο να μπω; Ας επιλέξει η τύχη τον τρόπο. Ή οι ενοχές.
Μια λίστα με στόχους στριμώχνονται στα συρτάρια, χαραγμένοι με Χ και ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ζωγραφισμένα με κόκκινο μαρκαδόρο. Εδώ ο χρόνος παγώνει. Κάνει κουμάντο η αδράνεια.
Τα παράθυρα έχουν κάγκελα για να παραμένεις ασφαλής από το φως.
Δωμάτιο 2. Ο καθρέφτης
Ένας καθρέφτης σε δείχνει μικροσκοπικό και θαμπό. Έτσι φαίνομαι; Έτσι είμαι; Γύρω σου σε περικυκλώνουν φράσεις «δεν σου αξίζει το καλό», «είσαι άχρηστος», ”δεν μπορείς να τα καταφέρεις», «θα αποτύχεις». Όπου και να κοιτάξεις φράσεις σου ραγίζουν την αυτοπεποίθηση.
Δωμάτιο 3. Αλκοόλ.
Μια θάλασσα από ποτό της επιλογής σου σε περιμένει για να πνίξεις τον πόνο σου και να πνιγείς μαζί του.
Δωμάτιο 4. Ναρκωτικά.
Μυρίζω καπνό. Οι πειρασμοί βρίσκονται πάνω στο τραπέζι κατανεμημένοι σε μπουκαλάκια ,έτοιμοι να σε καταβροχθίσουν. Ένα αποπνικτικό πέπλο ουσιών και παραισθήσεων υπόσχονται να σβήσουν τα προβλήματα. Δεν βλέπω το πρόβλημα. Δεν βλέπω εμένα. Δεν βλέπω τίποτα.
Δωμάτιο 5. Η απομόνωση.
Για να μπείς φοράς απαραίτητα ακουστικά. Για να μην ακούς. Τις φωνές των ανθρώπων που κρατούνται.
«Πιστεύω σε σένα», «δεν είναι λύση να μείνεις εδώ», «θα τα καταφέρεις, χρειάζεσαι βοήθεια». Το είδος της δήλωσης καθόριζε την ένταση του ήχου.
Θυμάμαι ότι κάποιοι προσκολλήθηκαν στο τοξικό υγρό που άφηναν οι βόμβες πίσω τους. Άνθρωποι που ήρθαν με τη θέληση τους για να σε βοηθήσουν να αποδράσεις αλλά παγιδεύτηκαν. Αγνόησαν ένα βασικό όρο. Για να φύγεις από το υπόγειο πρέπει να είσαι μόνος.
Δωμάτιο 6. Δωμάτιο αυτογνωσίας
Στο τέλος του διαδρόμου, φτάνουν όσοι επιβίωσαν από τα προηγούμενα δωμάτια. Όσοι άντεξαν τις απανωτές εκρήξεις. Όσοι πρόσεξαν ότι υπάρχει έξοδος ή όσοι την αναζήτησαν.
Για να ξεκλειδώσεις το δωμάτιο αυτογνωσίας, πρέπει να πείς μια λέξη που θέλει δύναμη να ξεστομίσεις. «Βοήθεια».
Μόλις ανοίξει η πόρτα θα νιώσεις ξανά ότι αναπνέεις. Θα καθίσεις απέναντι στον εαυτό σου. Θα αντικρίσεις τον ορίζοντα. Θα δεις το άπειρο των δυνατοτήτων σου.
Θα ακούσεις ερωτήσεις για σένα. Κάθε απάντηση θα σε φέρνει πιο κοντά στο συνδυασμό που θα απενεργοποιήσει τη βόμβα στο πόδι σου. Πιο κοντά στην ελευθερία.
Στάσου για λίγο πίσω από τη γραμμή . Ακόμη θέλεις να μπείς;