Γωγώ ΝταλλήΑν το παρακάτω κείμενο ήταν ταινία θα ήταν δραμεντί. Θα γυριζόταν στο Αθήναιον με πρωταγωνιστές τους θαμώνες της γειτονιάς. Θα ξεκινούσε με λουκέτο και θα έκλεινε με μια πόρτα ανοιχτή.
Προειδοποίηση! Οι σκηνές μπορεί να είναι ακατάλληλες για ανθρώπους που τους λείπει το σινεμά.
Τελευταία φορά που ήρθα σε σένα ήταν Οκτώβρης. Είδαμε το Josep με ανοιχτό ουρανό αν και το πήγαινε για βροχή. Μια βροχή που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα. Έχουν περάσει τρεις μήνες σχεδόν μακριά σου. Τρεις μήνες χωρίς σινεμά.
Έχεις ακόμη κατεβασμένα τα ρολά σου. Βλέπω την ίδια αφίσα καρφιτσωμένη και αναρωτιέμαι τι εποχή έχουμε. Ο χρόνος έχει παγώσει. Θα μου πεις έχεις Netflix οπότε τι με θέλεις εμένα;
Σαν την μεγάλη οθόνη σου δεν έχει πουθενά κι ας προσπαθώ να σε μιμηθώ με το προτζέκτορα στον τοίχο του σαλονιού. Μου λείπει το ραντεβού της εβδομάδας έξω από την αίθουσα. Η ερώτηση τι θα κάνεις σήμερα; “Πάμε σινεμά;” “Δεν ξέρω τι παίζει ας πάμε και βλέπουμε”.
Η αναμονή παρέα με τα νέα των φίλων στην ουρά για τα σνακς. Ο εξονυχιστικός έλεγχος των θεατών της προηγούμενης προβολής .Έχουν βρεγμένα μάτια, χαμογελούν, ή μήπως κοιμήθηκαν; Η φράση « τα εισιτήρια σας παρακαλώ». Το κομμένο εισιτήριο για τη συλλογή μου. Τα “προσεχώς” με τα αναμμένα φώτα και τα ποδοπατήματα των αργοπορημένων.
Μου λείπει η μυρωδιά του ποπ κόρν, ακόμη και τα ενοχλητικά μασουλήματα των διπλανών. Οι ψίθυροι στη διάρκεια της ταινίας και τα ςςςς των αδέκαστων θεατών. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει για να ανοίξει το μαγικό κουτί μπροστά μας. Το απόλυτο σκοτάδι πριν συμβεί στο θαύμα. Πριν μπούμε σε έναν άλλο κόσμο.Μου λείπει η φωτεινή διαδρομή στο σκοτάδι που σημαδεύει την οθόνη. Εκείνα τα μικρά σωματίδια σκόνης που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα.
Μου λείπει το χουχούλιασμα στην πολυθρόνα. Ο κότσος της μπροστινής που μου κρύβει τους υπότιτλους. Ο αγκώνας του διπλανού που με κοιτάει αμήχανα. Τα βλέμματα όλων υπό το φως της οθόνης και τα επιφωνήματα τους. Τα αυθόρμητα τς τς, τα ωχ, τα χαχα, τα ουαου. Τα σημάδια ζωής από αυτή τη διάσταση που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους απέναντι.
Μου λείπουν τα διαλείμματα. Οι προβλέψεις για τη συνέχεια, τα διλήμματα κόκα κόλα ή δεύτερο ποπ κορν ,το τρέξιμο στους διαδρόμους πριν κλείσει η πόρτα. Η φράση «έχασα τίποτα;»
Μου λείπει το φινάλε, με δάκρυα ή χωρίς. Μου λείπει η μουσική που με ακολουθεί ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Η υπενθύμιση να ψάξω το σάουντρακ. Οι σκέψεις που γεννιούνται όταν σβήσει η οθόνη. Τα συναισθήματα. Τα σχόλια όταν κατεβαίνεις τα σκαλιά και οι διαφωνίες μέσα στο κρύο . «Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Εγώ πιστεύω ότι ήθελε να πεί αυτό.»
Μου λείπει η επιστροφή στο σπίτι μαζί σου. Συνήθως με συνοδεύεις μέχρι την πόρτα και δεν σε αφήνω να φύγεις μέχρι να τα πούμε. Εξάλλου δεν είσαι μόνο δάσκαλος, είσαι και φίλος για μένα. Είσαι πάντα εκεί για να μου ανοίξεις την πόρτα σε μια δύσκολη μέρα. Να μου πεις ότι υπάρχει και αυτό. Έλα να το δούμε. Έλα να ταξιδέψουμε.
Και εγώ σε εμπιστεύομαι και έρχομαι. Γιατί νιώθω όμορφα μαζί σου. Τόσο που μερικές φορές με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου και χάνω μερικές σκηνές. Αλλά το ξέρω ότι δεν με παρεξηγείς και γελάς μαζί μου. Γιατί αφήνεις την πόρτα σου ανοιχτή για όλους.
Μια πόρτα που περιμένουμε να ανοίξει σύντομα ξανά.
Σινεμά, μου λείπεις.