Γωγώ ΝταλλήΗ σειρά που κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή του Netflix και επανασύστησε το σκάκι παγκοσμίως, είναι μια καλοστημένη κινηματογραφική παρτίδα με αρχή μέση και τέλος και μια πρωταγωνίστρια πραγματική βασίλισσα.
Το «Γκαμπί της βασίλισσας», εμπνευσμένο από το σκακιστικό όρο ανοίγματος σε μια παρτίδα, και το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουόλτερ Τέβις ,ακολουθεί την ιστορία της Μπέθ Χάρμον. Στο υπόγειο ενός ορφανοτροφείου, με τη βοήθεια του επιστάτη, ένα εννιάχρονο κορίτσι ανακαλύπτει το σκάκι και μαζί το δρόμο για τη ζωή.
Η Μπεθ, κουβαλώντας τραύματα του παρελθόντος βρίσκει στο σκάκι την ασφάλεια που δεν είχε ποτέ στην πραγματική της ζωή. Στο παιχνίδι, εκείνη έχει την πρώτη και τελευταία λέξη, εκείνη έχει τον έλεγχο των κινήσεων και αν χάσει θα είναι από δικό της λάθος. Ο αυτοσκοπός της επιτυχίας την οδηγεί αργά και σταθερά στο βάθρο της γκραν νταμ σε έναν απαιτητικό και ανδροκρατούμενο χώρο. Παράλληλα, όμως της φέρνει αντιμέτωπη με τους δαίμονες της και τον εθισμό της στα ηρεμιστικά χάπια.
Ο σκηνοθέτης της σειράς ,Σκοτ Φράνκ στήνει ένα καλοκουρδισμένο σκηνικό, με απόλυτη κυριάρχο των πλάνων την ανερχόμενη Άνια Τέιλορ Τζόι. Η εικοσιτετράχρονη ηθοποιός είναι καθηλωτική στο πρωταγωνιστικό ρόλο, με το ψυχρό βλέμμα και τις αποφασιστικές κινήσεις της μπροστά στη σκακιέρα. Μελαγχολική και απρόσωπη μπροστά στο ταμπλό, εύθραυστη και ντροπαλή εκτός παιχνιδιού. Η μεταμόρφωση από ένα αμήχανο κορίτσι σε δεινή σκακίστρια συντελείται με ευκολία και συνοχή χάρη στην ερμηνεία της ταλαντούχας Τζόι και τη πένα των δημιουργών.
Το παιχνίδι του σκακιού ξεδιπλώνεται με ευφυία και λεπτομέρεια, χωρίς να γίνεται αντικείμενο υπερβολικών αναλύσεων, διατηρώντας το μυστήριο της γοητείας του. Εξάλλου ο σκοπός των δημιουργών είναι να εξάψει τη περιέργεια για το παιχνίδι στρατηγικής και όχι να διδάξει τεχνικές.
Συγχρόνως, η σειρά διακατέχεται από το παραλληλισμό του παιχνιδιού με τη τραυματισμένη ζωή της ηρωίδας. Η ψυχογράφηση της αποτυπώνεται με μαεστρία στον τρόπο που βλέπει το σκάκι, που παίζει, που απογοητεύεται, που επιζητά την αναγνώριση.
Με λιγοστούς διαλόγους, καθώς τα λόγια μοιάζουν περιττά μπροστά στις αμέτρητες παρτίδες και τα βλέμματα της Μπεθ, το Γκαμπί της Βασίλισσας έχει αρχή μέση και τέλος με μια πρωταγωνίστρια που παρατηρείς και καταλαβαίνεις ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της. Στην κορυφή ή στην αποτυχία, στις αδυναμίες ή στον αυτοέλεγχο.
Η προβλεψιμότητα είναι αναπόφευκτη και δεν ξενίζει γιατί αγγίζει το ρεαλισμό και ένα ταραγμένο ψυχισμό που άλλοτε θαυμάζεις και άλλοτε συμπονείς. Η Μπεθ δεν είναι μόνο ένα κορίτσι-θαύμα, είναι μια προσωπικότητα με πολλές πτυχές που επισκιάζονται εκούσια από την επιθυμία της να είναι πάντα η βασίλισσα. Και αυτό δεν αποτελεί μόνο ευχή αλλά και κατάρα και κρύβει μέσα της ένα σκοτεινό παρελθόν που δικαιολογεί αλλά και εξιτάρει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
Η σειρά διαπερνά και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου,με επιδερμικά μεν σχόλια για τις σχέσεις Ρωσίας- ΗΠΑ, που ωστόσο αποκτούν αλληγορικό νόημα με φόντο τη σκακιέρα.
Η ιστορία επικεντρώνεται στα 64 τετράγωνα, με πολλές σκηνοθετικές αναγνώσεις που άλλοτε εξαίρουν το ταλέντο και την ευκολία της Μπεθ να εκτοπίζει τους αντιπάλους της και άλλοτε καλλιεργούν την αγωνία για το αποτέλεσμα. Η ερμηνεία της Τζέι αρκεί και με το παραπάνω για να κερδίσει την προσοχή σου.
Στο προσεγμένο αποτέλεσμα συμβάλλει η άψογη αισθητική προσανατολισμένη στα πρότυπα της δεκαετίας του ’50 αλλά και οι στυλιστικές επιλογές της Μπεθ που παραπέμπουν εσκεμμένα στη σκακιέρα, ως σημείο αναφοράς της προσωπικότητας της.
Το «Γκαμπί της Βασίλισσας»,είναι ένα μεστό, καλογραμμένο και ευφυές παιχνίδι με μια ηρωίδα που έκανε ρουά ματ όχι μόνο στους αντιπάλους της αλλά και στις καρδιές όλων, κερδίζοντας δικαίως μια θέση στις καλύτερες σειρές της χρονιάς.