Γωγώ ΝταλλήΠώς είναι τα Χριστούγεννα με lockdown; Και πώς μπορούν να γίνουν καλύτερα.
Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες μέρες έχουν περάσει από το δεύτερο lockdown. Δεν θυμάμαι. Οι ημέρες πέρασαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Πλήκτρα,delivery, ειδοποιήσεις, ύπνος, φωνές από ηχητικά από messenger και skype και πάλι από την αρχή. Συνήθως δεν προλάβαινα να βγω από το σπίτι γιατί όταν μπορούσα, δεν μπορούσε το 13033. Ασυμφωνία χαρακτήρων.
Αν με ρωτήσεις πώς ήμουν πριν από τη δεύτερη καραντίνα θα σου πω δεν θυμάμαι και νιώθω περίεργα. Με φοβίζει ότι συνήθισα στους περιορισμούς. Συνήθισα στους τέσσερις τοίχους, συνήθισα να είμαι αγκαλιά με τον υπολογιστή, να μην βγαίνω βόλτα το βράδυ. Συνήθισα και συνήθισες. Έπρεπε θα μου πεις και θα συμφωνήσω. Αλλά για πόσο ακόμη;
‘Υστερα ακούω τους ανθρώπους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά και αναρωτιέμαι με τι φόβους ζουν εκείνοι. Εγώ έχω τέσσερις τοίχους να παραπονιέμαι, εκείνοι όμως; Θα έχουν αυτούς τους τέσσερις τοίχους αύριο;
Βλέπω τους παππούδες να αφήνουν τα δώρα στις πόρτες και να χαιρετάνε τα εγγόνια τους κάτω από τα μπαλκόνια. Εκείνοι νιώθουν πιο μόνοι από ποτέ στις γιορτές και ας παραπονιόμαστε ότι φεύγει ο καιρός χωρίς διασκέδαση και φίλους. Αυτό έχουμε περισσότερο ανάγκη ή ο ένας τον άλλον;
Κάθε βράδυ πριν κλείσω τα παράθυρα στέκομαι για να δω αν υπάρχει φως από τις απέναντι πολυκατοικίες. Αν υπάρχει κάπου ζωή. Αν είναι κάποιος ξύπνιος όπως εγώ. Κάθε φορά που βλέπω μια λάμπα ανοιχτή νιώθω λιγότερο μόνη.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, κρύβονται άνθρωποι και ιστορίες. Άνθρωποι που λόγω του εγκλεισμού αντιμετωπίζουν τις ψυχικές συνέπειες της πανδημίας. Μένουν στο σκοτάδι. Εκείνοι μένουν σπίτι αλλά είναι ασφαλείς;
Στις φετινές γιορτές, η αλλαγή της χρονιάς θα μας βρεί στο σπίτι. Οικογενειακά, χωρίς ιδιαίτερες λαμπρότητες. Και όταν νιώθω τη μελαγχολία για τις περασμένες χρονιές να πλησιάζει σκέφτομαι ότι δεν λείπει κανένας από το τραπέζι και αυτό μου αρκεί. Γιατί δεν μετράει τόσο το πώς θα περάσουμε τις γιορτές αλλά κυρίως με ποιους.
Τι μου έλειψε περισσότερο φέτος ; Οι αγκαλιές, οι άσκοπες μετακινήσεις και το σινεμά.
Τι θα ήθελα να φέρει το 2021; Λιγότερους περιορισμούς, περισσότερη ανθρωπιά και σίγουρα όχι άλλη πανδημική κανονικότητα.
Για να γίνουν πιο όμορφες και ουσιαστικές οι γιορτινές μέρες μπορούμε:
Να ψηφίσουμε την ευγένεια και το χαμόγελο κόντρα στη γκρίνια
Να σεβαστούμε τους ανθρώπους που συνεχίζουν να εργάζονται αυτές τις ημέρες (κούριερ, νετλιβεράδες) και να μας εξυπηρετούν για να μην διανύουμε αποστάσεις.
Να μοιραστούμε το φαγητό μας με κάποιον που το χρειάζεται
Να ξεφορτωθούμε ρούχα που δεν φοράμε ποτέ και μας πιάνουν χώρο δίνοντας σε ανθρώπους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη
Να παραμείνουμε δημιουργικοί και παραγωγικοί
Να καλέσουμε τη γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 για τον κορονοιό, αν νιώθουμε την ανάγκη ψυχολογικής στήριξης
