Ειρήνη ΣαμαράClub 27: Τι είναι αυτό που συνδέει ονόματα όπως Kurt Cobain, Amy Winehouse, Jim Morrison και Jimi Hendrix;
Στο άκουσμα των ονομάτων τους, όλοι φέρνουμε στο μυαλό μας τις ξεχωριστές τους μουσικές φωνές και την φυσική τους παρουσία όμως, το μουσικό στερέωμα στο οποίο εντάχθηκαν δεν ήταν το μοναδικό.
Τόσο οι προαναφερθέντες καλλιτέχνες όσο και άλλοι, εξίσου αξιοσέβαστοι και ταλαντούχοι, εισήχθησαν και σε ένα διαφορετικό πάνθεον, εκείνο με μερικά από τα πιο γνωστά καλλιτεχνικά ονόματα παγκοσμίως ανά τις δεκαετίες που έφυγαν από τη ζωή μόλις στην ηλικία των 27 ετών.
Το εξαιρετικά “ατυχές” αυτό πάνθεον δεν είναι άλλο από το Club 27, το οποίο καθιερώθηκε σαν όρος αμέσως μετά τον θάνατο του Kurt Cobain το 1994.
Οι περισσότεροι είχαν μια σχετικά σύντομη, γνωστή αλλά εξαιρετικά πετυχημένη πορεία στον καλλιτεχνικό, μουσικό, υποκριτικό ή αθλητικό χώρο που όμως, στην πλειοψηφία της χρωματίστηκε από καταχρήσεις, εθισμούς και μια βαθύτατη θλίψη καθώς βάδιζαν στην αυτοκαταστροφή ή σε κάποιες περιπτώσεις, την αυτοκτονία. Αν και έχει χαρακτηριστεί ως σύμπτωση όπως άλλωστε συνέβη σε πολλούς νεαρούς καλλιτέχνες στα 25 ή τα 32 τους (που μελετητές ορίζουν ως εξίσου κομβικές ηλικίες στο δρόμο της διασημότητας) σε συνδυασμό με το υψηλού κινδύνου lifestyle το οποίο οι περισσότεροι από τους εκλιπόντες ακολουθούσαν, η ύπαρξη του Club 27 δεν παύει μέχρι και σήμερα να αποτελεί ένα πολιτισμικό φαινόμενο που όλοι έχει τύχει να «σκοντάψουν» πάνω του.
Κορυφαίοι καλλιτέχνες της λίστας όπως ο Jim Morrison, η Janis Joplin, ο Jimi Hendrix και ο ιδρυτής των Rolling Stones, Brian Jones, έχασαν τη ζωή τους σε διάστημα 2 ετών την περίοδο 1969 – 1971 με κοινό παρανομαστή το 27ο έτος τη ηλικίας τους.
Αν και πολλοί σχολίασαν την συγκεκριμένη σύμπτωση, δεν ήταν μέχρι και το 1994 όπου ο θάνατος του frontman των Nirvana, Kurt Cobain, έδωσε το έναυσμα για το έστω και θεωρητικό στήσιμο ενός «Club» που θα συγκέντρωνε όλους εκείνους που κατά μια ατυχή -ή μοιραία για κάποιους- σύμπτωση είχαν φύγει από τη ζωή σε μια τόσο τρυφερή και πολλά υποσχόμενη ηλικία σαν εκείνη. Ο θάνατος της Amy Winehouse 17 χρόνια μετά του Cobain το καλοκαίρι του 2011 στα 27 της, έφερε πάλι στο προσκήνιο συζητήσεις, θεωρίες και κάθε είδους άποψη για το club και τα μέλη του ενώ τραγική ειρωνεία ήταν ο φόβος που η ίδια η Amy είχε εκφράσει τρία χρόνια νωρίτερα, να φύγει από τη ζωή στην συγκεκριμένη ηλικία.
«Η ατέρμονη μελωδία του Club 27»
Θεωρίες συνομωσίας υπήρξαν ήδη μετά τον θάνατο του Kurt Cobain με την πιο παράλογη να υποστηρίζει πως ο καλλιτέχνης προσχεδίασε με τέτοιον τρόπο το θάνατό του ώστε να συμβεί στα 27 του χρόνια, κάτι που διαψεύδεται πέρα από το περιβάλλον του και από το ίδιο του τον βιογράφο, Charles Cross. Όπως ο ίδιος παρατηρεί, τέτοιες θεωρίες αλλά και η ίδια η έννοια του Club 27 αναδείχθηκαν εξαιτίας της διαρκώς αυξανόμενης δύναμης και επιρροής των Μ.Μ.Ε και του internet γνωστοποιώντας μια έννοια σε μεγάλο πλήθος κόσμου σε μικρό χρόνο όπως επίσης και εξαιτίας της μητέρας του Cobain που σε συνέντευξη της μετά τον θάνατο του είχε αναφερθεί στο συγκεκριμένο club.
Όσο για το ποιοι το απαρτίζουν; Αν και έχει συνδεθεί κατά κύριο λόγο με το μουσικό στερέωμα και πολύ συγκεκριμένα ονόματα όπως του Cobain, της Janis Joplin, του Jimi Hendrix, του Jim Morrison ή της Amy Winehouse, το περιοδικό Rolling Stone αλλά και πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο προχώρησαν στην διεύρυνση του με την ένταξη περισσότερων τραγουδιστών, ηθοποιών αλλά και διαφόρων άλλων καλλιτεχνικών παρουσιών που έχασαν τη ζωή τους στα 27 τους χρόνια είτε εξαιτίας εθισμών, αυτοκτονιών, αποκρουστικών ατυχημάτων ή ακόμη και δολοφονίας.
Ανάμεσα τους ο γνωστός ηθοποιός του Star Trek – και όχι μόνο- Anton Yelchin που έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2016, η κυρίαρχη γυναικεία punk rock φωνή της σκηνής του Seattle τη δεκαετία του ’90 Mia Zapata των The Gits που δολοφονήθηκε άγρια με συγκροτήματα όπως οι Nirvana και οι Pearl Jam να χρηματοδοτούν την έρευνα ανεύρεσης του δολοφόνου της.
Επιπλέον, ο καλλιτέχνης των 70’s-80’s Jean- Michel Basquiat, ο οποίος ξεκίνησε τη καριέρα του ως graffiti artist στο Manhattan και συνέχισε ως ζωγράφος θίγοντας κατά κύριο λόγο κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός και άλλα ζητήματα στα οποία μέσω σκίτσων, ποίησης, κειμένων και ζωγραφικής ενώ συνεργάστηκε με τον περίφημο Andy Warhol λίγο πριν τον θάνατο του από υπερβολική δόση ηρωίνης στο στούντιο του το 1988.
Η λίστα συνεχίζει με ονόματα όπως ο Dave Alexander των The Stooges, o ηθοποιός Jonathan Brandis αλλά και ο Robert Johnson που εκτός από πρωτεργάτης των blues και του rock n’roll ήταν και το πρώτο καταγεγραμμένο μέλος του Club 27 το 1938, αφότου δηλητηριάστηκε με ουίσκι από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού στο οποίο έπαιζε και σύζυγο της γυναίκας την οποία φλέρταρε. Τραγούδια του έχουν ερμηνευτεί τόσο από τους Cream (Cross Road Blues) όσο και από τους Rolling Stones (Love In Vain, Stop Breaking Down) με τον Keith Richards μάλιστα να τον αποθεώνει.
Ο Brian Jones, ιδρυτής και συντονιστής των Rolling Stones επίσης έχασε τη ζωή του στα 27 του μετά από πνιγμό στην πισίνα του αφότου είχε προηγηθεί ένα πολύ επικίνδυνο κοκτέιλ χαπιών και αλκοόλ. Ο θάνατος του αποτελεί από τα μεγαλύτερα αινίγματα στην παγκόσμια μουσική ιστορία με τον ίδιο τον Jagger να υποστηρίζει πως δεν ήταν σε καμία περίπτωση ατύχημα.
Αναφορές στο Club 27 είναι αρκετά συνήθεις στη μουσική τόσο σε ονομασίες album όπως εκείνο των Magenta όσο και σε στιχουργικές αναφορές όπως της Halsey στο τραγούδι «Colors», το τραγούδι «27» των Fall Out Boy που διερευνά το ηδονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο lifestyle των μελών του club ή του Mac Miller στο «Brand Name» αλλά και σε τραγούδια πολλών άλλων καλλιτεχνών της ραπ μουσικής σκηνής όπως ο Juice WRLD ή ο Watsky.
«Η ατέρμονη μελωδία του Club 27»
Αν και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και τραγικότερες συμπτώσεις στην μουσική ιστορία αλλά και κουλτούρα, η δημιουργία του Club 27 περιλαμβάνει μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα που επηρέασαν την μουσική, όσο και κάποιους λιγότερο γνωστούς αλλά, με εξαιρετική συμβολή σε κάθε τομέα στον οποίο συμμετείχαν και δημιούργησαν φροντίζοντας να μην ξεχαστεί τόσο η πορεία όσο και η ίδια η παρουσία τους στις μελλοντικές γενιές.
Αποτελεί ήδη και θα συνεχίσει να αποτελεί θέμα συζήτησης ή ακόμη και έμπνευσης, όπως και παράδειγμα προς αποφυγή για τις παρούσες αλλά και μελλοντικές καλλιτεχνικές γενιές με μια ιδιότυπη δόση προβληματισμού.