Γεωργία ΣιούπουληΤι μπορεί να σημαδεύει τη διαδικασία μιας ανείπωτης εξέλιξης και πώς μπορεί κάτι τόσο σπουδαίο να μείνει κρυμμένο; Μια μικρή ιστορία που ακολουθεί ίσως σου δώσει κάτι αν αυτό ψάχνεις!
Πόσες φορές βρέθηκες μπροστά από μια λευκή κόλλα χαρτί ή κάτι που έπρεπε να ξεκινήσεις απ ότι μηδέν και το ίδιο κενό αντικατοπτρίστηκε και στο μυαλό σου; Και ίσως σε εκείνο το χωροχρονικό σημείο κατέφυγες σε κάποια αυθεντία για να λύσει αυτό το κενο.
Όταν “χαζεύεις” υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος από σκέψεις και τόσα παραγωγικά ή όμορφα πράματα αλλά ξαφνικά σβήνουν όταν σου ζητάνε να δημιουργήσεις κάτι. Αν αυτό δε σου συμβαίνει ποτέ, αυτό το κείμενο θα είναι σπατάλη χρόνου σαφώς αλλά αν όχι, συνέχισε!
Όταν η λογική σου λέει τόσα πράματα στις καθημερινές σου σκέψεις αλλά μετά επιστρέφεις στον επίσης καθημερινό κύκλο μοτίβων σου ξέρεις ότι έχεις εγκλωβιστεί για τα καλά στην εύρεση της αλήθειας σου και χρειάζεται εκείνη η ενέργεια ενεργοποίησης που θα σπάσει τα δεσμά σου. Που θα σε εκτοξεύσει από την κυκλική τροχιά σου σε μια νέα ευθεία πορεία που θα ζήσεις νέα πράματα. Όχι δήθεν cool, εντελώς και βαθύτατα νέα νοητικά μονοπάτια με ταχύτητα πρωτόγνωρη. Ακριβώς αυτά είναι τα μονοπάτια της προαναφερθείσας ανείπωτης εξέλιξης.
Πάμε λίγα βήματα πίσω:
Κάτι αρχίζει να σε ενοχλεί και να σε κάνει να μη νιώθεις όπως πριν σε μια συνηθισμένη κατάσταση ή συμπεριφορά σου. Εκεί που κάτι κλωτσάει ο νους κυοφορεί έναν καρπό εξέλιξης που θα χρειαστεί μεγάλο κόπο και ενέργεια για να γεννήσει και να δημιουργηθεί. Κάτι σαν τον Δία που είχε τρομερό πονοκέφαλο και γέννησε την Αθήνα, σύμβολο της Σοφίας.
Τόσο συμβολικό και εφαπτόμενο σε μια πραγματικότητα σπάνια αν το θες. Εκεί μείνε όσο χρειαστεί μην κάνεις τη θυσία να το αγνοήσεις, κανενός η επιβράβευση δεν το αξίζει. Τον εαυτό σου να κουβαλάς πρωτίστως.
Και όσο ο καρπός παίρνει μορφή και σχήμα, σου μιλάει και σε συντροφεύει απολαβαίνεις κάτι που με λέξεις δεν υπάρχει τρόπος να το πω. Και εκεί βρίσκεις καταχωνιασμένες πτυχές του εαυτού σου, και εκεί βιώνεις ένα σωρό ζωτικές αλλαγές. Εκεί φύωνται πόες σε απόκρημνες πλαγιές που η τόλμη τους δεν εξυμνήθηκε ποτέ επειδή κανείς δεν είδε. Εκτός από εσένα βέβαια που το κουβαλάς μέσα σου και σταδιακά γύρω σου και αντίκρυ σου.
Εκεί είναι που δεν χρειάζεται να προσποιείσαι πλέον κάτι πεπατημένο και προσαρμοσμένο. Εκεί είναι που πλέον είσαι εσύ και σε κάθε έργο σου το κάτοπτρο από ένα κομμάτι σου, εσύ και αυτά που κάποτε γύριζαν στο κεφάλι σου μα όταν έπρεπε να δημιουργείς εξαφανίζονταν.
Εκεί πια η λευκή κόλλα είναι κάθε φορά τόσο γεμάτη πριν καν μελανόχρωμα και μη έργα κάθε λογής εμφανιστούν και τώρα ίσως ένιωσες την έννοια της ανείπωτης εξέλιξης…
Δείτε επίσης: Μια σύντομη ιστόρια για τη μετάβαση από τον θυμό στον πόνο