Μαρία ΜακράκηΕγκλεισμός και καραντίνα. Μένουμε σπίτι φωτογραφίζοντας τα δικά μας παράθυρα, τη δική μας ασφαλή πηγή παρατήρησης του έξω κόσμου.
Οι μέρες του εγκλεισμού κυλάνε. Οι συνθήκες παραμένουν ίδιες. Οι καθημερινές συνομιλίες με φίλους και γνωστούς με κρατάνε δυνατή, κάνοντας παράλληλα όνειρα και σκέψεις για την επόμενη μέρα που θα ανταμώσουμε και πάλι. «Πονάω», «Δεν αντέχω άλλο», «Κάνω υπομονή», «Χαμογελάω και ελπίζω». Ο καθένας το ζει και το αισθάνεται με το δικό του τρόπο. Κοινό όλων μας όμως είναι ο χώρος μέσα στον οποίο οι μέρες της καραντίνας γράφουνε για τον καθένα τη δική τους ιστορία. Η κρίση αυτή μας όρισε βεβιασμένα και αναπάντεχα τα όρια μέσα στα οποία μπορούμε να κινηθούμε με ασφάλεια. Το #menoumespiti έγινε υποχρέωση όλων, ακόμα και εκείνων που δεν έχουν σπίτι. Οι δρόμοι άδειασαν και τα μπετά γέμισαν. Η μόνη επαφή με τον έξω άδειο κόσμο επιτρέπεται πια με τη χρήση έξι κωδικών. Τα σπίτια γέμισαν ασφυκτικά. Τα παράθυρα και τα τζάμια ζωγραφίστηκαν με τις ανάσες και την αγωνία μας, προσπαθώντας να ξεκλέψουμε λίγες εικόνες πέρα από τους τοίχους που μας περιβάλλουν.
Ζήτησα από φίλους και γνωστούς να φωτογραφίσουν με ό,τι μέσο έχουν τα δικά τους παράθυρα, τη δική τους ασφαλή πηγή παρατήρησης. Για άλλους αποτελούν έμπνευση και ανακούφιση, ενώ για κάποιους ίσως να είναι άλλος ένας «τοίχος» που φορτίζει ακόμα πιο αρνητικά την κατάσταση του εγκλεισμού.
Ο εγκλεισμός με βρήκε, όπως και αρκετούς ακόμα, στο παιδικό-εφηβικό μου δωμάτιο. Ανάμεσα σε μία κάπως βεβιασμένη παραγωγικότητα και σε πολλά περισσότερα skype calls απ’ όσα μπορώ να καταναλώσω, το μυαλό γυρνάει συνεχώς σε όσους το περνάνε όλο αυτό μόνοι και μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού τους / Μαργαρίτα – Λαμία, Φθιώτιδα
Βαθιά ανάσα με το βλέμμα σε αυτή τη θέα. Μια μικρή στιγμή σε αυτή τη πρωτόγνωρη καθημερινότητα, όπου το φως της ευγνωμοσύνης νικάει το σκοτάδι του φόβου / Ζωή – Δάφνη, Αθήνα
Επιστροφή στο εφηβικό δωμάτιο απέναντι από μια πλατφόρμα φορτωεκφόρτωσης. Το μοναδικό δείγμα ζωντάνιας και κίνησης μέσα στην καθολική αδράνεια / Χρήστος – Νεάπολη, Βόλος
Κοιτώντας έξω από αυτό το παράθυρο όλα φαίνονται μικρότερα και πιο απλά. Αυτό μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω! / Χριστίνα – Kontula, Helsinki
ήλιε μου ήλιε, πιότερο φέξε, μέσα απ’ το τζάμι να σε δω / Γιώτα – Καισαριανή, Αθήνα
Κάθε απόγευμα κλείνω τηλεοράσεις και υπολογιστές, ανοίγω το παράθυρο στο δωμάτιο μου και αυτό που αντικρίζω με αποφορτίζει γεννώντας ελπίδες…Venceremos! / Ειρήνη – Πυλές, Κάρπαθος
Κάγκελα και από πίσω μια ζωή να οργιάζει / Παναγιώτης – Άγιος Σώστης, Φθιώτιδα
Μερικές φορές νιώθω τυχερός που καταφέρνω να έχω τη δική μου «Εδέμ», μέσα σε μια μουντή αθηναϊκή γειτονιά / Βασίλης – Αγία Σοφία, Πειραιάς
Μένουμε σπίτι και βάζουμε τα δυνατά μας για να παραμείνουμε υγιείς / Ilona – Downtown Fifth District, Budapest
Λίγο γαλάζιο ανάμεσα σε λευκό και γκρι. Έτσι νιώθουν και στη φυλακή; / Μάριος – Ροδίνι, Ρόδος
Μετά από ένα βαρύ χειμώνα που σε αναγκάζει να μείνεις στο σπίτι, η άνοιξη μας βρίσκει ξανά στην ίδια κατάσταση / Γιώργος – Idaho Falls, USA