Ραφαέλα ΧαμπίπηΗ μαγεία της πιο απλοϊκής συνύπαρξης
Είμαστε πολίτες, άλλοι επιφανείς με γνωριμίες, ασχολίες, ζωές σε higlights και άλλοι άσημοι, σχεδόν αόρατοι, βυθισμένοι σε ρουτίνες και συνήθειες. Περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλον τυχαία κι αν τύχει να συναντηθούμε, δημιουργείται ένα μικρό γοητευτικό χάος. Είναι αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία, που τραγούδησε και η Νατάσσα.
Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι η άπνοια. Ο χρόνος λες και σταματά. Οι λίγοι που απομένουμε πίσω κυκλοφορούμε στην άδεια πόλη δημιουργώντας τις μικρές μας ιστορίες αγκαλιά με ένα μπουκάλι μπύρα, φορώντας ακουστικά και ψάχνοντας μία σκιά κάτω από κάποια νερατζιά πεζοδρομίου. Η απόλυτη καλοκαιρινή ρομαντική ιστορία της πόλης όμως είναι εκείνη που ποιητικά δημιούργησε ο Ρένος Χαραλαμπίδης το 2000. Κάθε χρόνο οι ξεχασμένοι Αθηναίοι μαζεύονται σε κάποια υπαίθρια προβολή για να ανακαλύψουν πως μέσα σε ένα βαρετό ρουτινιασμένο τίποτα βρίσκεται ο έρωτας. Σε μία πόλη μισητή και συνάμα μαγική.
Ο ήρωας μας είναι ουσιαστικά ένας περιπλανώμενος αντιήρωας. Δεν κάνει κάτι συγκεκριμένο αλλά ξέρει τι ακριβώς κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Ο άπλετος χρόνος που διαθέτει του αφήνει το περιθώριο να παρατηρεί, να γίνεται μάρτυρας της ζωής των άλλων. Είναι συλλέκτης στιγμών. Στιγμών κωμικοτραγικών, καθημερινών, τυχαίων, εσκεμμένων και περαστικών στη ζέστη της πόλης. Ενώ όλα τρέχουν κατά τα άλλα στην πρωτεύουσα οι αφανείς ήρωες της το καλοκαίρι ζουν μια λούπα ματαιότητας την οποία ο αντιήρωας παρακολουθεί σιωπηλά χωρίς να κρίνει.
Κι εκεί που λες ότι το πιο παράλογο που μπορεί να του συμβεί είναι η μικρή κομπάρσικη εμπλοκή του σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε μια υπόγεια στοά που θυμίζει Περιμένοντας τον Γκοντό, γνωρίζει εκείνη. Εκείνη είναι όλα όσα εκείνος αποφεύγει να γνωρίσει εξ επαφής. Η κανονικότητα της κατασταλαγμένης της ζωής είναι ο τρόμος του εφηβικού του μυαλού. Μα ένα αυγουστιάτικο βράδυ τη βρίσκει στα δικά του στέκια και στη δική του διάθεση για περιπέτεια σε μέρες άπνοιας και χρονικής παύσης. Ιδανική συγκυρία. Έχουν μόνο μία νύχτα. Ένα μελαγχολικό τουρ στους δρόμους της άδειας πόλης που μέσα στη μιζέρια της τους ενώνει. Πλατωνική, σουρρεαλιστικά ωμή, εξαντλητικά πολύωρη και ταυτόχρονα σύντομη σχέση. Η σχέση της μιας νύχτας που όταν ήρθε το ξημέρωμα διψούσε για συνέχεια και απαντήσεις. Τι χρειάζεται για να γνωρίσεις πραγματικά κάποιον; Το παρελθόν του που δε σου ανήκει, ή μία κοινή μεγάλη βόλτα;
Ο αντιήρωας μας είναι από αυτούς που καπνίζουν φτηνά τσιγάρα και μέσα στην ωμή παραδοχή της ματαιότητας αναζητά το happy end. Ακόμα και χωρίς να το ξέρει. Γιατί εμείς οι Αθηναίοι που ξεμένουμε στην καυτή έρημη άσφαλτο της Πανεπιστημίου, της Σταδίου, της Αεροπαγείτου, ζητάμε ένα καλοκαιρινό δειάλειμμα από το χρονικό speed που έρχεται απειλιτικά με το φθινόπωρο. Μένουμε εδώ γιατί αγαπάμε τη αυθεντικότητα της άδειας πόλης, πριν κρυφτεί η ομοφιά της από την κανονικότητα που έφυγε για λίγο στο εξοχικό. Παίρνουμε την Αθήνα σας και την πλάθουμε μποέμ και ρομαντική πριν γυρίσετε και την ράψετε ξανά στα μέτρα σας.
Ένα φιλμ νουάρ για όσους παιρνούν τυχαία δίπλα από τον έρωτα διασχίζοντας το φανάρι.