Εβίτα ΓοργορίνηΚαι ναι, ορίστε ένα ακόμη άρθρο μου για τους Γάλλους, αυτή τη φορά όμως θα μιλήσουμε για μερικές από τις αγαπημένες μου γαλλικές συνήθειες.
Η αλήθεια είναι ότι έχω μια σχέση love and hate με τους Γάλλους.
Υπάρχουν γραφικές συνήθειες τους που λατρεύω, όπως το γεγονός ότι το πρωί όντως θα τους δεις να παίρνουν κρουασάν και μπαγκέτες από τον φούρνο ή το γεγονός ότι καπνίζουν παντού και ασύστολα.
Ωστόσο, υπάρχουν και συνήθειες τους που μ’εκνευρίζουν, όπως η υπερβολική ευγένεια που ναι μεν αγαπάω αλλά κάποιες φορές θέλεις απλά να μπεις στο ψητό.
Για να είμαι όμως ειλικρινής και όπως ήδη θα έχετε καταλάβει οι περισσότεροι, η αγάπη μου για τους τρυφερούς πουρκουάδες είναι πολύ μεγαλύτερη.
Ζώντας λοιπόν στο Παρίσι το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα ότι οι Γάλλοι έχουν κάποιες συνήθειες, τις οποίες θα μπορούσαμε να πάρουμε ως παράδειγμα και γιατί όχι να τις κάνουμε και εμείς. Φυσικά δεν λειτουργούν όλα τέλεια εδώ αλλά ας πάρουμε κάποια θετικά στοιχεία και θα κράξουμε ίσως σε κάποιο άλλο άρθρο.
1. Η συμπεριφορά τους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
Στο μετρό στο Παρίσι όλοι σου λένε pardon aka συγγνώμη για το οτιδήποτε. Είτε θέλει απλά να περάσει, είτε επειδή είστε σαν σαρδέλες και πέφτει πάνω σου διότι δεν έχει άλλη επιλογή.
Την ευγένεια που έχουν οι Γάλλοι στο μετρό δεν την είδα ούτε στην Λονδίνο ούτε στα -κατά τ’άλλα ασύλληπτα- τρένα της Ολλανδίας. Δεν θέλω καν να αναφερθώ στην κατάσταση που επικρατεί στο μετρό του Βερολίνου ένα χαλαρό Σάββατο.
Ακόμη και στις ώρες αιχμής, ενώ δυσφορούν δεν τους έχω δει ποτέ σε έξαλλη κατάσταση.
Εκτός από μια φορά, όπου δεν είχε RER (προαστιακό) από το αεροδρόμιο για Παρίσι και είχαν βάλει λεωφορεία για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος. Εκεί ναι, έζησα στιγμές παρκαρίσματος σε γκαράζ πλοίου τον δεκαπενταύγουστο.
Αν εξαιρέσουμε αυτή την άτυχη στιγμή όπου η mediterranean πλευρά των Γάλλων βγήκε στην επιφάνεια, γενικά η ζωή στο μετρό του Παρισιού είναι γρήγορη και παραδόξως σχετικά ευχάριστη. Όλοι πάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα (γεγονός που προσωπικά λατρεύω, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ αυτούς που περπατάνε αργά στο μετρό) αλλά παράλληλα σέβονται τον συνεπιβάτη. Λένε μονίμως pardon, ακόμη και αν ακουμπήσουν την άκρη του δαχτύλου σου.
Τέλος, στο μετρό πέφτει πολύ βιβλίο. Πολύ.
Υπάρχουν βεβαίως και αυτοί οι γραφικούληδες που διαβάζουν όρθιοι ή ακόμη και περπατώντας. Για τους δεύτερους έχω μόνο αγνό μίσος και δεν το θεωρώ καν skill. Εξαιρετική ικανότητα, στα όρια του βιογραφικού, είναι να στρίβεις περπατώντας, όχι να διαβάζεις περπατώντας.
Fun fact: Όταν έχει πολύ κόσμο, ΑΚΟΥ ΕΔΩ, βγαίνουν από το βαγόνι για να κατέβουν αυτοί που θέλουν και μετά ανεβαίνουν ξανά ή προχωράνε προς το βάθος του βαγονιού και δεν κολλάνε στην πόρτα, ακόμη και αν είναι να κατέβουν σε μια στάση. Κοίταξε να δεις κάτι πράγματα.
2. Το γεγονός ότι λένε συνέχεια “Καλημέρα”
Εκτός από τα πολλαπλά pardon που λες στη Γαλλία, παράλληλα είσαι οριακά υποχρεωμένος να λες καλημέρα σε οποιοδήποτε interaction έχεις με τον οποιοδήποτε.
Για να καταλάβεις, δεν υπάρχει περίπτωση να παραγγείλεις, να σταματήσεις κάποιον να ρωτήσεις κάτι ή ακόμη και να στείλεις μήνυμα σε κάποιον συμφοιτητή σου χωρίς να ξεκινήσεις με ένα bonjour. Το ευχαριστώ δεν θα το βάλω καν στη συζήτηση, καταλαβαίνεις ότι πάει πακέτο.
Fun fact: Μέχρι να δύσει ο ήλιος λένε bonjour. Το bonsoir aka καλό απόγευμα αποτελεί ένα μυστήριο διότι δεν έχει καταλάβει ποτέ κανείς την ακριβή χρήση του.
3. Το γεγονός ότι μονίμως γκρινιάζουν και διεκδικούν
Δεν υπάρχει πιο γκρινιάρης λαός από τους Γάλλους. Σοβαρά.
Είναι να μην αργήσει το μετρό ή το τρένο 1 λεπτό ή να υπάρχει κάποιου είδους ουρά. Θα γίνει χαμός.
Εντάξει υπερβάλλω λίγο αλλά όντως είναι εξαιρετικά εύκολο να γίνει κάποια επιστροφή χρημάτων είτε επειδή δεν είσαι ικανοποιημένος με κάποιο προϊόν, είτε επειδή “ταλαιπωρήθηκες” σε κάποια καθυστέρηση.
Δεν θέλω στο συγκεκριμένο άρθρο να αναφερθώ σε πολιτικές καταστάσεις ωστόσο σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο οι Γάλλοι διεκδικούν και λαμβάνουν. Ωστόσο, εάν ρωτήσεις τους ίδιους “όλα είναι χάλια” και “όλα υπολειτουργούν”.
Fun fact: Είναι πραγματικά ΑΣΤΕΙΟ το πόσο εύκολα μπορείς να αλλάξεις ότι αγοράζεις, αρκεί να έχεις την απόδειξη. Πήγα χρησιμοποιημένη κατσαρόλα στη διάσημη αλυσίδα που αγοράζουν όλοι οι φοιτητές και δεν με ρώτησαν γιατί και πώς, απλά την άλλαξαν.
Σ’ένα παράλληλο σύμπαν στην Ελλάδα πας με απόδειξη, την ετικέτα, σε κοιτάνε με μισό μάτι και σου κάνουν “χάρη” για να αλλάξουν οτιδήποτε.
4. Το πόσο σέβονται το διάλειμμα εν ώρα εργασίας
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις ήδη στη Γαλλία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το μεσημέρι γίνεται μια ώρα διάλειμμα για φαγητό.
Οι περισσότεροι κάνουν το διάλειμμα τους 12:00-12:30, οι πιο “νέοι” και “cool” μπορεί να το κάνουν γύρω στη 13:00-13:30. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κρατήσει περίπου μια ώρα. Είναι αυτή η ώρα όπου δεν πρόκειται να απαντήσει κανείς σε οποιοδήποτε email ακόμα και αν καίγεται το σύμπαν, καταρέει η εταιρία, έρχεται το τέλος του κόσμου και τα σχετικά.
Το καλύτερο όμως είναι πως οι περισσότεροι δεν φέρνουν ταπεράκια με μαγειρεμένο φαγητό. Οι Γάλλοι ως γνήσιοι bon viveurs πάνε στο εστιατόριο της γειτονιάς, πίνουν το καφεδάκι τους και μετά γυρνάνε στη δουλειά.
Σίγουρα θα αναρωτιέσαι τώρα, πώς αυτό βγαίνει οικονομικά εφόσον ειδικά στο Παρίσι, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις ένα πιάτο κάτω από 10 ευρώ. Θα σου πω λοιπόν ότι στις περισσότερες δουλειές (αναφέρομαι σε εταιρίες) δίνουν κουπόνια για τα εστιατόρια, τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις σχεδόν παντού.
Fun fact: Ως mediterranean κορίτσι ούτε που διανοούμαι να φάω μεσημεριανό τέτοιες ώρες, οπότε απλά κάνω κι εγώ το διάλειμμα μου για ένα τσιγάρο παραπάνω και στα μεγάλα κέφια να φάω ένα τοστ.
Οπότε, η υπεύθυνη, μου πρότεινε αφού δεν κάνω μια ώρα διάλειμμα να φεύγω νωρίτερα άμα θέλω διότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ λέει να δουλεύω περισσότερη ώρα και να μην κάνω μια ώρα διάλειμμα. Κοίταξε να δεις κάτι πράγματα του διαόλου.
5. Το πόσο η τέχνη είναι όντως big thing και βρίσκεται παντού
Τώρα θα μου πεις εάν η τέχνη δεν είναι big thing στο Παρίσι, τότε που. Και θα σου πω ότι έχεις δίκιο. Ωστόσο άλλο να το σκέφτεσαι και άλλο να το βλέπεις.
Μιλάμε τώρα ότι το μετρό είναι γεμάτο με διαφημίσεις όχι μόνο για τις “διάσημες” εκθέσεις αλλά και για τις πιο εναλλακτικές.
Άπειρες εκθέσεις παντού και πάντα, σε σημείο που δεν βγάζει καν νόημα.
Αυτό όμως που θέλω να τονίσω δεν είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές εκθέσεις αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο κόσμος πηγαίνει και είναι κομμάτι της κουλτούρας του. Γιατί μια τυπική Κυριακή μιας αισθητά μεγάλης μερίδας των κατοίκων του Παρισιού είναι όντως να πάνε σε μια έκθεση.
Το καλύτερο όμως είναι πως τα μουσεία προσπαθούν να “βοηθήσουν” τους εργαζομένους να προλάβουν να πάνε στις εκθέσεις επεκτείνοντας τα ωράρια μέχρι και τις 22:00 το βράδυ κάποιες μέρες ή διοργανώνοντας πολύ συχνά νυχτερινές επισκέψεις. Επιπλέον, η πρώτη Κυριακή κάθε μήνα είναι δωρεάν σε όλα τα μουσεία. Κοίταξε να δεις κάτι πράγματα.