Εγωιστική Σύγχυση

Κάπου εκεί όταν βρίσκεσαι στα 20…

Κάθεσαι σε ένα κρεβάτι με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Φαίνεσαι να είσαι κυριευμένος από βαρεμάρα και αδράνεια. Εγώ όμως ξέρω ότι έχεις λαχανιάσει γιατί το μυαλό σου τρέχει χιλιομετρικές αποστάσεις. Μικρές, όσο μετρά αυτή από ακμή έως το τελείωμα το νυχιού σου στο τελευταίο δάχτυλο του χεριού σου, και μεγάλες, όσο 5 φορές η διάμετρος της γης.

Ένα νεανικό άγχος για το τι επιθυμείς για τον εαυτό σου και αν μπορείς να τα καταφέρεις σε κατακλύζει! Είσαι μία τόσο μικρή οντότητα σε ένα σύμπαν άπειρων διαστάσεων. Κι όμως οι σκέψεις σου ρέουν και το συναισθηματικό σου φορτίο ανεβαίνει και φτάνει σχεδόν να σου βγει από την μύτη. Μία έκρηξη που προσπαθείς να συγκρατήσεις γιατί νομίζεις πως όλα γύρω σου θα καταστραφούν.

Ωστόσο, σε εκείνο ακριβώς το σημείο το αντιλαμβάνεσαι! Πάσχεις από μία δυσαρμονία σκέψης όπου κινείσαι από τα μεγάλα ερωτήματα του κόσμου και την συνειδητοποίηση της μικρότητας σου. Και η μικρότητα σου, όταν ξεχνάς ότι υφίσταται, στρέφεται προς την απόλυτη και πρωταρχική αξία του ίδιου σου το εαυτού σε ένα κόσμο που δεν έχει σημασία πια για σένα.

Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέσαι ποια από όλες τις ιδέες σου έχουν σημασία. Αυτές οι βαθιές επιθυμίες που κάθονται στην αιώνια σκιά του προσυνειδητού σου και κοιτάζουν που και που από το άνοιγμα της κουρτίνας; Αυτές που έχουν ήδη υπάρξει και έχουν φύγει; Και στην τελική μόνο εσύ ενδιαφέρεσαι γι’αυτές, γιατί να έχουν σημασία;

Το ναρκισσιστικό σου Εγώ βρίσκεται σε σύγχυση! Σκέφτεσαι ότι όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται για σένα, όπως ενδιαφέρεσαι κι εσύ για εκείνους. Κατά πόσον όμως το ενδιαφέρον σου για έναν άλλον είναι πραγματικό; Θεωρείς τον εαυτό σου αλτρουιστή ή μήπως όλες σου οι πράξεις και οι σκέψεις με αντικείμενο κάποιον άλλον έχουν ως σκοπό την δική σου εξυπηρέτηση;

Και κάπου εκεί, όταν βρίσκεσαι στα 20, χτυπάει το τηλέφωνο…

Εικόνες άρθρου: Yang Cao