Γιώργος ΦιρμάνιAnser και Eversor επιστρέφουν για μία συνεργασία που θα αφήσει εποχή!
“Μουσικό μακελειό νιώθεις και λιώνεις bro/ Ένας MC, ένα MPC κοίτα τι γίνεται”. Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε η πρώτη συνεργασία του Anser και του Eversor, τιτλοφορούμενη ως Flow Royal πίσω στο 2013.
Οι προσδοκίες ήταν αρκετά υψηλές, αφού όλοι περιμένανε από τον Anser να δώσει το ηχηρό solo που θα τον καθιερώσει στο άτυπο top 10 και το όνομα του Eversor λειτουργούσε σαν το κερασάκι στη τούρτα. Δυστυχώς αυτή η συνεργασία δεν έκανε τον αναμενόμενο ντόρο.
Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση άσχημος δίσκος, το Flow Royal έμοιαζε κάπως… υπερβολικό. Τα raps ήτανε μεν καλά, αλλά τα χαρακτηριστικά γρήγορα flows του Anser κούραζαν μετά από πολλές ακροάσεις και το battle στο δίσκο ήταν παραπάνω απ’ όσο χρειαζότανε.
Οι παραγωγές ήταν δυναμικές και πομπώδης, αλλά η προηγούμενη συνεργασία του Eversor με τον Εισβολέα, είχε ένα αρκετά όμοιο ηχόχρωμα και είχε ήδη ακουστεί πολύ, με αποτέλεσμα η μουσική επένδυση του δίσκου να ακούγεται λιγότερο “φρέσκια” απ’ όσο πραγματικά ήταν.
Εν τέλει ο δίσκος είχε κομμάτια που έμειναν classic, όπως τα “Δέντρο”, “Κερκίδα” και “Οπαδός” αλλά και άφηνε μια αίσθηση ότι μπορούσαν και καλύτερα.
Μετά από έξι χρόνια και μερικά δυνατά singles, το δίδυμο επιστρέφει με το Άδυτο και τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Το σημαντικότερο στοιχείο της νέας κυκλοφορίας είναι η ωριμότητα.
Ο Anser είναι εμφανώς απαλλαγμένος από την ανάγκη να κάνει επίδειξη skills και μέσα στα κομμάτια του δίσκου εξερευνά ορισμένα πιο προσωπικά και “σκοτεινά” μονοπάτια.
Ο Eversor δίνει ένα εξαιρετικό δείγμα δουλειάς, με παραγωγές που δένουν αρμονικά με τα raps και δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που συνοδεύει ιδανικά την αφηγηματική πορεία του δίσκου.
Το Άδυτο θίγει ορισμένους τομείς, για τους οποίους ο Anser είχε ξαναμιλήσει στο παρελθόν, ωστόσο φαίνεται να τους αναλύει από μία άλλη οπτική γωνία και σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Κοινωνικές πιέσεις, άγχος, απογοήτευση και μικροαστισμός, αποτυπώνονται γλαφυρά στους στίχους κάθε κομματιού, ενώ η ωμή πραγματικότητα πίσω από τις λέξεις και τις εκφράσεις, χτυπάει δυνατά όλες τις αισθήσεις του ακροατή.
Χρησιμοποιώντας απλές, αλλά εύστοχες παρομοιώσεις, ο Anser “εικονογραφεί” τους στίχους του με έναν εξαιρετικό τρόπο, κάνοντας τη μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο να αποκτά μία λογική πορεία.
Φέτος η άνοιξη αρνείται να ‘ρθει, γιατί την ‘διώξαν από το σχολείο κι αυτή/Γιατί της στέρησαν λέει γηγενείς το δικαίωμα να μορφωθεί και να ζήσει/Τη δικάσανε δίχως στοιχεία, στο πιο παγωμένο κελί την πετάξανε εκεί/Μέχρι οι ιδέες της και το κορμί της για πάντα μες στη σιωπή να σαπίσει.
Κομμάτια όπως το “Φέτος η Άνοιξη” και “Ο Βράχος μου” αποτελούν ιδανικά παραδείγματα της προαναφερόμενης τεχνικής.
Η στιχουργική του Anser ωστόσο δε περιορίζεται στις έξυπνες μεταφορές. Δεν είναι λίγες οι φορές που φέρνει τον εαυτό του στο προσκήνιο, “ζουμάροντας” σε μερικές πτυχές της ζωής του για τις οποίες νιώθει την ανάγκη να μιλήσει.
Το “Εκείνο το Τίποτα” είναι μια συγκλονιστική αφήγηση γύρω από τα low points της ζωής του Anser, ενώ το “Πια δε με νοιάζει” είναι μια επανεξέταση σχέσεων και ανθρώπων που συνάντησε.
Το τελευταίο track ειδικά μοιάζει σαν ένα b-side του παλαιότερου “Έτσι είναι οι άνθρωποι”.
Φυσικά και το battle δε θα μπορούσε να λείπει από το Άδυτο.
Στρατηγικά περιορισμένο σε τρία μόνο κομμάτια, δένει ομαλά με την θεματολογία και είναι σωστά τοποθετημένο στην tracklist, ώστε να διευκολύνει τη ροή του δίσκου.
Ειδική μνεία αξίζει στο κομμάτι “Αυτοάνοσο”, ένα τρίλεπτο storytelling, που ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας ενός ανθρώπου, που καταλήγει να υποφέρει από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα.
Οι γλαφυρές περιγραφές μαζί με τις ρεαλιστικές αναφορές στο κομμάτι αποτελούν μία δυνατή γροθιά στο στομάχι αρχικά, συγκινούν σε δεύτερο χρόνο, σε τρίτο σε κάνουν να προβληματίζεσαι για τη ζωή και σε τέταρτο σε γεμίζουν με θαυμασμό για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν και διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις.
Το όνομα του Eversor στις παραγωγές αποτελεί από μόνο του μία σφραγίδα ποιότητας.
Με αυτό δεδομένο, τα beats του Άδυτου δημιουργούν την κατάλληλη αισθητική για τον δίσκο.
Οι απόκοσμες μελωδίες από πιάνα και κιθάρες χαρακτηρίζουν έντονα όλα τα tracks και τα bangers έχουν μία ιδιαίτερη δυναμική.
Η χρήση των “newschool” τεχνικών και ήχων ακούγεται σαν μια φυσική εξέλιξη του beatape “Lacrima of Iris” προς μια κατεύθυνση που ταιριάζει αρκετά στον Anser.
Συνολικά το ύφος των παραγωγών έρχεται σε συντονισμό τόσο με τον τρόπο που ραπάρει ο Anser, όσο και με τη θεματολογία που πραγματεύεται.
Bonus πόντους αξίζει το sample στο “Σκουριά” που προέρχεται από την ταινία του Στάθη Ψάλτη “Πέστα Χρυσόστομε” του 1983!
Εν κατακλείδι το Άδυτο δεν βρίσκει απλά τον Anser και τον Eversor σε καλή φόρμα, αλλά αναδεικνύει το μεταξύ τους δέσιμο που έχει έρθει μέσα από αμέτρητες κοινές συναυλίες και πολύ δουλειά στο studio.
Η απόσταση Σπάρτη – Αθήνα δε φαίνεται να επηρεάζει την συνεργασία τους και το τελικό αποτέλεσμα έχει καταπληκτική συνοχή και παρουσιάζει έναν ήχο “σήμα κατατεθέν”.
Σίγουρα το Άδυτο είναι από τους πιο όμορφους δίσκους της δεκαετίας και δεν είναι καθόλου απίθανο να μιλάμε για δουλειά-ορόσημο στο ελληνικό hip-hop στα χρόνια που θα έρθουν.
Τα λέμε στη παρουσίαση!
Παρουσίαση δίσκου στην Αθήνα 19 Απρίλη στο Fuzz Club.
Παρουσίαση δίσκου στη Θεσσαλονίκη 18 Μαϊου στο Block 33
Άκου το Άδυτο στο Spotify: