Ραφαέλα ΧαμπίπηΤο δίπολο ανάμεσα στη γυναικεία φύση και το μονοπώλιο της μητρότητας εκτυλίσσεται μελαγχολικά σε μια ιστορία για νόρμες και απαγορεύσεις.
Η Μεγάλη Χίμαιρα είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια ιστορία πάθους. Είναι ένα υφαντό συμβολισμών και νοημάτων για τις πατρίδες των ανθρώπων και την τάση τους στη φυγή. Όλοι μας αναζητούμε μία μόνιμη πατρίδα, ένα σπίτι, μία σταθερότητα.
Η αναζήτηση αυτή έχει μια δική της αίγλη, ένα μποέμ μυστήριο που κάποια στιγμή τελειώνει. Και αργά ή γρήγορα, όσο γλυκιά κι αν είναι η ευτυχία, η ώθηση για νέες αναζητήσεις θα ξυπνήσει πάλι. Είναι έτσι η φύση μας αυτούσια ή ο συντηρητισμός της κοινωνίας μας ωθεί σε σκέψεις και πράξεις που μας παρακινούν μόνο και μόνο επειδή είναι απαγορευμένες;
Όλα ξεκινούν όταν η Μαρίνα μένει μόνη. Χωρίς πατέρα, με μία μητέρα με την οποία χωρίζεται από ένα αγεφύρωτο χάσμα και με μία ροπή προς την ανεξαρτησία και την αναζήτηση της γυναικείας της ταυτότητας. Είναι Γαλλίδα αλλά πατρίδα της γίνεται η Ελλάδα. Περνούν τα χρόνια και η πατρίδα αυτή την έχει εγκλωβίσει σα χρυσό κλουβί. Η ελευθερία της άφιξης γίνεται φυλακή μονιμότητας.
Πόσο εύκολα χάνει ένα κορίτσι τον εαυτό του όταν γίνεται γυναίκα; Και γίνεται επειδή το θέλει ή επειδή της το επιβάλλει ένας γάμος, ένα παιδί, μια μικρή κοινωνία που μιλά και καταδικάζει;
Η Μαρίνα, αν ήταν άνδρας θα ήταν δακτυλοδεικτούμενος. Η Μαρίνα ως γυναίκα δεν έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο.
Η ιστορία αυτή δεν είναι ένα τραγικό έπος αλά Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Είναι μία κόκκινη γραμμή. Ένα σύνορο ανάμεσα σε πατρίδες, έθιμα, νοοτροπίες. Ένα σύνορο μεταξύ αντιθέσεων. Μορφωμένων και μη, ανδρών και γυναικών, υποκριτών και τολμηρών. Ένα σύνορο που βράζει σαν αίμα καθώς το σέβονται και προκαλεί πολέμους με την καταπάτησή του.
Μα φόντο τη θάλασσα, που είτε λέγεται Μεσόγειος είτε Ατλαντικός, η γυναικεία φύση χτυπιέται στα βράχια των εσωτερικών τύψεων και εξωτερικών κανόνων σε ένα βυθό απελπισίας. Η Ανατολή και η Δύση συγκρούονται σε μια τρικυμία ελευθερίας όχι για ένα αρσενικό αλλά για μια έκφραση της ίδιας της προσωπικότητας.
Και στην τελική, η Μήδεια δεν ήταν παρά μία γυναίκα που έχασε τον εαυτό της σε ένα ταξίδι με έναν Ιάσονα. Με την προδοσία τον ξαναβρήκε. Επαναπροσδιορισμός καλοσύνης ή κακίας δεν υφίσταται. Μόνο του ίδιου μας του χαμένου εαυτού.
Είτε ύμνος στην ανεξαρτησία είτε ρέκβιεμ στη ματαιότητά της, η Μεγάλη Χίμαιρα αγγίζει κάθε άνθρωπο που βγαίνει λαβωμένος από τη δική του εσωτερική πάλη.